Kattenavontuur

Ik woon op een flat met twee katten. Deze had ik al toen ik nog begeleid woonde, zeven jaar geleden. Destijds wilde ik al katten en mijn moeder wist er wel raad mee. Zij had immers een huis vol! Wel 20 katten en allemaal Aziaat. Ik ben ermee opgegroeid. 

Ze kon er wel een paar missen.

Een moederpoes Fay en haar zoontje, katertje Wart, van negen maanden kwamen bij mij
op het 'begeleid wonen'.
Huisdieren spiegelen vaak hoe het eigenlijk met ons gaat. Als we ervoor open staan kunnen we onszelf beter leren kennen. Ze vragen aandacht. Hoe gaan we daar dan mee om?
Nemen we tijd voor hen?

De katten waren onafscheidelijk en hadden veel aan elkaar. Toch leken ze niet gelukkig.
In deze 'begeleide bewoning' zaten ze soms de hele dag onder de tafel.

Het bleek steeds meer, maand voor maand, dat ik me daar eigenlijk niet thuis voelde, wat de katten veel eerder voelden als ikzelf. Ze speelden nauwelijks. Ik had niet door waar dit aan lag.
Een van mijn grotere planten werd dagelijks belaagd. Katertje Wart gooide zich in de plant alsof zich een prooidier tussen de bladeren verstopt hield.
De plant heeft dit huiselijk geweld uiteindelijk niet overleefd.
Ik zelf had geen plant of niks om me op af te reageren. Ik was gewend geraakt om alles over me heen te laten komen.

Achteraf werd ik me bewust dat ik eigenlijk nogal verlamd was door de vreemde controle binnen deze woonvorm. Een bepaald gebrek aan respect.
Zo kon er zomaar iemand zonder kloppen mijn kamer binnen komen lopen!

Helaas doen veel mensen hun huisdieren weg als deze gedragsproblemen vertonen. (Er zijn ook ouders die hun kind vrij makkelijk uit huis laten plaatsen, tja dat is weer een ander verhaal).
Voor een dier kan het een drama zijn. Soms is dit een gemiste kans er toch iets goeds van te maken.

Ik verhuisde. Als door een wonder kon ik naar een sociale huurwoning.
Hoewel, het was een HAT-eenheid, weer tussen beton maar ik was eindelijk zelfstandig. Geen begeleiders meer die ongevraagd mijn slaapkamer binnen stiefelden met een bos rinkelende sleutels.

De katten begonnen te spelen. Wat een verrassing! En ze begonnen hun omgeving te verkennen.
Ze gedroegen zich veel zelfstandiger en hadden minder 'begeleiding' nodig.
Hoe ik me thuis voelde bleek een goede graadmeter hoe de katten zich thuis voelden.

Heeft het 'begeleid wonen' indirect bijgedragen aan een vorm van dierenleed?
Wie zal het zeggen?
Misschien moet dit een keer onderzocht worden. Kan iemand hier op promoveren? Ik heb er nooit iets over gelezen. Waar ik nu woon is het slechts een paar vierkante meters ruimer, dus daar lag het niet aan.

Hier hebben de katten ook wel eens een plant omgestoten. Ze hebben het dan niet speciaal op die plant voorzien. Behalve bij het kattengras, dat wordt terecht lastiggevallen, want daar zijn ze dol op. ;-)
Een goede vriend kwam langs en zei tot mijn verbazing dat de katten er verfomfaaid uitzagen en was sterk betrokken er iets aan te doen. Inderdaad was Wart nog steeds angstig, hoewel hij een eind was opgeknapt.
Fay de poes, zijn moeder leek erg bezorgd over hem. Ze cijferde zichzelf weg bij het eten. Ook deed hij vaak lelijk tegen haar. Steeds mauwde hij heel schor en hard naar alles en iedereen. Erg afstotend. Hij leek wel een punker. No Future.

De vriend opperde dat Wart mogelijk pijn had. De kunst was om liefdevol naar hem te blijven, al werkte zijn gedrag en schorre gemauw afstotend. De uitdaging was juist om de rollen om te draaien en dus elke keer stelden we hem juist gerust, spraken we hem liefdevol toe en zeiden dat hij een uitstekende Rock'n Roll stem had. Dat deed hem duidelijk goed.
Ik en de vriend begonnen meer om hem te geven. We gaven niet op.

Ik werd me bewust van een wisselwerking, tussen mens en dier, vanuit ons eigen snelle oordeel,
wat in onszelf getriggerd wordt, projecteren we als een 'waarheid' naar buiten toe, niet alleen op mens en dier, maar op vele dingen in ons leven die we in feite zelf veroorzaken.
Gedachten zijn op die manier enorme krachten die ons en andere levens mede bepalen.

Kunnen we bewust onze houding afstemmen? Van afkeer bewust naar een inleving gaan?
Als je je ongelukkig en geïrriteerd voelt, is een negatief oordeel snel geveld .
Mens en dier, kunnen in een negatieve relatie en omgeving geen echte veiligheid en vertrouwen vinden. Ze kunnen nog angstiger worden of zelfs vals.
De cirkel is rond. Er is een wisselwerking. Als je niet openstaat, kun je niks veranderen.

Ik vroeg me dus af zou Wart een soort trauma had opgelopen of een vergiftiging?
En realiseerde me plots dat Wart heel jong was gecastreerd. Hoe was dat gegaan? Het leek alsof hij plotseling ruw was beetgepakt. Schending.
Hij was namelijk altijd bang voor handen en vluchtte weg. Ook als je vriendelijk op hem afkwam en je hand uit stak.

Warts linkeroog zat altijd half dicht en het leek alsof hij er niet goed mee kon kijken.
Hoewel ik geen dierenarts ben, vermoedde ik dat het zenuwstelsel ermee te maken had.
We wisten niet hoe, maar we moesten op een of andere manier een genezing van mogelijk trauma op gang brengen en mogelijke ontgifting van zijn hersenen. Waarom zou dat rechter-oogje anders half dicht zitten?

Aten mijn katten wel voldoende gezond? Ik gaf hen biologische brokken, een stukje vis of soms een bio kippenvleugel. Bio? Jawel want gewone kip, daar snuffelen ze aan en kijken me dan verbaasd aan.
Ze eten het absoluut niet op wat geen verwend gedrag is te noemen.

We begonnen voor Wart met Eierdooier. Die zijn in feite in rauwe toestand, als ze vers zijn, medicinaal en rijk aan B12 en vele andere stoffen.
De stof Choline komt voor in Eidooier als je het niet verhit. Het zenuwstelsel heeft veel behoefte aan Choline. Ook mensen krijgen het veel te weinig binnen.

Onze voorouders gebruikten al vaak het rauwe Ei om in de lente op krachten te komen.
Met Pasen staat het Ei voor Nieuw Leven.
De kruidkundige Hildegard von Bingen, gaf in de middeleeuwen zieke en verzwakte mensen al
eidooiers en krachtige rode kruidenwijn om hen snel op krachten te krijgen.

In de eidooier zitten van nature vettige substanties ; nutriënten die het zenuwstelsel en de Lever absoluut beter en sneller bereiken als waterafhankelijke substanties.

We waren blijkbaar op de goede weg. Wart stortte zich daags gulzig op zijn eidooier.
En at het schoteltje er haast bij op. Bijzonder dat een dier zoiets aanvoelt.

Z'n oren gingen mooi rechtop staan. Duidelijk teken dat een dier zich senang voelt.
Het rechter-oog ging langzaam weer openstaan. Het deed weer mee.

Mijn vriend kocht slim runderhart in voor de katten. Ze bleken er dol op. Hun uitstraling werd mooier.
Hun vacht werd glanzender en gezond. Hart zit vol met ijzer, B vitaminen en Co enzym Q10.

Wart werd tevredener en minder angstig. Dat moedigde aan.
Tegenwoordig zijn het eigenlijk heel andere katten geworden. Vrienden roepen uit: “Is dat dezelfde kat?”
Nu ze hun voeding binnenkrijgen is er natuurlijke ontgifting van hun zenuwstelsel wat minder signalen afgeeft van 'gevaar van overleven' Schoon voedsel is een ding.

De katten waren nu veel stabieler. Wart vroeg echter steeds veel aandacht.
Hij zat niet meer op slot en z'n trauma kon meer tot uiting komen.
Zijn miauw was gevarieerder qua klank. Niet meer de rauwe schreeuw van een Punker.
Ik begon met Bachdruppels. Rescue-remedie en Hulst. Dit deed wonderen.
Wart kon zich direct beter ontspannen en was minder jaloers.

Mijn HAT eenheid was echter klein de wens ontstond dat de katten naar buiten zouden kunnen, en we een leuk tuintje konden aanleggen. De tuin op het kleine balkon werd een heel project.
We moesten de spijlen van de balustrade afschermen tegen vallen. Ik woon namelijk zeven hoog.

Mijn vriend bevestigde platen acrylglas. Nu konden de katten veilig naar buiten rennen. En er minder koude wind. Mijn vriend sleepte dertig planten en een Klimop naar boven; rolde een imitatie grasmat uit en zo ontstond een idyllische tuin. De planten begonnen te groeien dat het een lieve lust was. Je kon bijna een boswandeling maken.

Het was eigenlijk allemaal voor de katten gedaan. En denk je dat ze naar buiten renden?
Welnee! Het bouwproject vonden ze uitermate interessant, maar toen het klaar was, hielden ze het voor gezien. Ze zetten geen poot meer op het balkon !
Mogelijk houden katten niet van de geur van Buxus en Jeneverbesstruiken?

Hoewel, nu het zachter weer is, gaan de katten toch wat vaker een frisse neus halen en snuiven de geuren van buiten op. Het wekt hun nieuwsgierigheid. Ze pogen de stank van de Buxus te overwinnen. Ze kijken om zich heen. Wart mauwt naar vogels die voorbij vliegen.
Ze rennen de kamer weer in. Ze spelen.
Soms nemen een zonnebad, wat luie schattigheid oplevert.
Het gaat ze goed, nu ze een thuis hebben en niet alleen een 'verblijf'.