Klotebakjes!

Waarom zit gezond eten altijd zo fout verpakt? Ik ben geen wereldverbeteraar, maar komaan! Wat een nare  plastic bakjes. Zo fout!

Het begint al in de supermarkt. Daar liggen ze keurig naast elkaar. De druiven zonder pit en de aardbeien van Gijs. Hollandse aardbeien, kunstmatig gekweekt in een kas en niet op het veld. Ja, Gijs weet zijn producten heel chauvinistisch gezond te verkopen. Maar goed, daar gaat het hier niet om.

Mezelf wijsmakend dat ik gezond bezig was, pakte ik een doosje aardbeien en een doosje druiven. Tegelijk. Deze overmoed werd al snel bestraft. Mijn wappervingers wisten nog ternauwernood het krakende plastic dekseltje van de aardbeien tegen te houden van openwippen, maar voor mijn druiven was het te laat. Een takje zonder pit floepte plasticloos mijn wagentje in. Grom. Ik raapte het druiventrosje op en deed het terug in de verpakking. Je raadt het al. Dat lukte ammenooitniet!

Al prutsend midden in een drukke supermarkt probeerde ik die krengen zonder pit terug te krijgen. De verpakking leek zich echter getransformeerd te hebben in een soort terroristische Barbapapa. Het plastic  doosje bobbelde vakkundig alle kanten op, behalve de goede. Tot tien tellend deed ik nog één poging. Met iets te veel geweld duwde ik de tros terug. Ze zaten erin! Nou ja, ze zaten er bijna allemaal in. Om mij heen lagen een aantal druiven die voorheen nog vastzaten aan het takje.

Vlug kijkend of niemand mij zag, bukte ik met een rode kop naar de grond en raapte snel de druiven op. Duwde deze in het inmiddels omgedoopte klotebakje, loerde nog een keer om me heen en verving snel het klotebakje voor een nieuw.

Een dag later, ik was het hele incident reeds vergeten, wilde ik mezelf lekker trakteren op een gezond ontbijt met kwark, aardbei en druif. De eerste aardbeien lagen al bij de koelkast op de grond.

Wie in godsnaam verzint zulke plofbakjes? Mag het niets kosten? Net als die kunstmatige aardbeien van Gijs die erin zitten? Het kreng floepte open bij de koelkast op het moment dat ik mijn armen volgestapeld had met kwark, druiven en melk. Multitasker als ik ben, kon ik niks! Ja, al balancerend de aardbeien het aanrecht op krijgen. Plop! Daar ging het druivenbakje.

‘Gelukkig Nieuwjaar!’ riep ik er sarcastisch achteraan.

De infantiel vervloekend die deze pruttel aan de leveranciers had aangesmeerd. Rijk geworden met milieuvervuilende, plop plastieken klotebakjes!

Ik pleurde alles op het aanrecht en volgde het spoor van aardbeien terug naar de koelkast. Wanneer alles mis gaat, dan gaat echt álles mis. Enkele zomerkoninkjes waren dusdanig overrijp dat ze als jam op de grond lagen en net toen ik dit aan het opruimen was, begon de melk over te koken. Samen met mij.

Na veel geklungel had ik uiteindelijk toch een kommetje met daarin druiven en in plakjes gesneden aardbeien. Zonder pleisters. De klotebakjes nu zonder deksel, omdat ik hierop vakkundig was losgegaan, maar met plastic cellofaantje wat zo mogelijk nog grotere horror is.

Tevreden legde ik de prop, voorheen rol, cellofaan terug in de lade en concentreerde mij op de kwark. Mijn geduld kwam langzaam terug. Magere Franse kwark. Plastic dekseltje eraf. Nu nog de aluminiumfolie die erop geplakt zat. Ik trok en het leek alsof ik aan iets heel anders trok. De witte kwarkspetters landden vrolijk op mijn gezicht. Kutfransozen! Mijn vingers half in de kwark geland en een facial alsof ik in een foute film meespeelde.

Ik heb netjes tot tien geteld en mijn kommetje volgeschept. Daarna mijn gezicht afgeveegd en zitten eten. Oh ja, wil je weten waar ik woon? Je kunt mijn huis herkennen aan een grote witte vlek op het raam met daaraan bungelend een klotebakje!