Eitje

Wat heb ik ze misdaan? Ik doe alles zo liefdevol. Ik leg ze voorzichtig in een pan, doe er rustig kabbelend, koud water bij. Beetje zout tegen het barsten en dan kook ik ze flink. Misschien is dat laatste niet geheel diervriendelijk, maar het is dat of bakken.

Kom ik meteen bij het deel waar het godsgruwelijk misgaat. Een ei pellen. Nu zou je denken dat dit niet zo moeilijk is. Nou, iemand met te grote handen en een te kleine motoriek is dit nog verdomde lastig! De schil kleeft altijd aan het ei. Wat ik ook probeer. Hele stukken ei pellen doodleuk mee met de schil.

De bijdehante lezer zou zeggen dat ik dan verse eieren heb. Want die pellen zo slecht. Al heb ik ze uit een kip van dertig jaar oud, en leg ze twee weken in de koelkast, dan nog flupsen hele stukken eiwit mee met de schaal. Het is een vloek!

Laat ze schrikken. Ook zo’n tip! Gooi er na het koken plotseling koud water op. Of geef een tik op de onderkant. Alsof we een pasgeboren baby proberen te laten huilen! Maar ja, die hoef je niet te pellen. Die is al uit het ei. Zacht gekookt. Raw not medium. Daar kleven ook wel dingen aan, maar die veeg je er nog wel een keer af. Heel wat anders dan een eitje.

Ik ben eens met een afropruik, debiele bril en dracula tanden in een geopende Hawaii blouse boven de pan eieren gaan staan. Als dat geen schrikken is, weet ik het ook niet meer. Hielp niets.

Bij de eerste de beste pel ging er net zo goed een stuk wit ei mee. Dan houd ik vol! Ik heb een ei uit de prehistorie, heb het op vijftig manieren laten schrikken, inclusief mijn puist laten zien en mijn ongepoetste muil laten ruiken. Heb hem een tik op zijn eierbillen gegeven en ondergedompeld in een ijsbad. Ik begon te pellen. Hield vol. Negeerde de stukjes wit die los begonnen te raken. Kreeg lichtelijk ruzie met het velletje dat over zo’n ei zit. Ging verder. Geduldig. Eiwit dwarrelde in het steelpannetje voor mij. Ik keek naar het pannetje koud water. Een vlokkentest was er niets bij! Ik staarde naar mijn half misvormde ei. Wat mooi ovaal had moeten zijn, leek nu meer op een aangevreten stuk tennisbal! Het leverde een paar unieke scheldwoorden op met daar waar het ei vandaan kwam. Dat dan weer wel.

Ik vermijd zo veel mogelijk het pellen. Ik doe het vaak op zijn Midden-Oostens, kop er af en lepelen maar. Of uit nood bak ik ze. Maar ja, zo’n gevuld gebakken ei op je hapjesschaal staat ook zo raar.

Een ei pellen. Van alles waar je motorisch mee door de mand kunt vallen, is dit toch wel het summum. Een column daarover schrijven is dan toch wel iets makkelijker. Sterker nog: een eitje!