Spreekwoordwoensdag - speciale weer editie

Speciale Weer editie! (Foto: LeoLucy)

Dit is een niet-waargebeurd verhaal
Afgelopen weekend zat ik aan de keukentafel. M’n lunch was net op, met hier en daar nog een verdwaalde kruimel op mijn schoot. Het regende pijpestelen. En dat zou ook nog wel even zo blijven, want als het regent uit het oosten, regent het zonder vertroosten.

De klok tikte door, terwijl ik naar de regen staarde en me net zo somber voelde als het weer was. Ik besefte dat ik de wind door de hekken liet waaien en nam me voor eens wat nuttigs te gaan doen. Immers, een dag is nooit zo nat of de zon schijnt altijd wat. Dat klinkt misschien wat extreem, want zo slecht ging het natuurlijk niet met me, maar ik had gewoon echt even een regendipje.

Ik probeerde mezelf op te peppen: achter de wolken schijnt de zon en er valt meer regen naast je dan op je. Dat hielp, ik bekeek de dag alweer van een zonnigere kant. Terwijl ik er nog steeds niet helemaal over uit was wat ik zou gaan doen belde een vriendin. Zij is altijd het zonnetje in huis, dus toen ze vroeg of ik zin had om een kopje koffie te gaan drinken reageerde ik met een enthousiast “ja!”. Dit was een goeie manier om mijn verveling te doorbreken, en men moet nou eenmaal zeilen terwijl de wind waait.

Tijdens de koffie vertelde ze over haar nieuwe baan. De wind zat er flink onder en, geheel terecht, liep ze daarom met haar neus in de wind. Ik was erg trots op haar. Ze heeft de wind in de zeilen en dat is niet niks! Maar stiekem kon ik de zon niet in het water zien schijnen. Niet omdat ik het haar niet gunde, maar bij mij was er weinig nieuws onder de zon. Ik vertelde haar dat. Ze glimlachte en verzekerde me dat staal in de wind wordt gehard, en hoe harder het regent hoe gauwer het is gedaan. Ze had natuurlijk gelijk, en ik besloot een veld boven de wind te staan.

Onze koffie, drie rondjes, verdween als sneeuw voor de zon. We besloten dat het verstandig was weg te gaan, want hoe lekker de koffie ook was, altijd zonneschijn schept een woestijn, en we wilde niet wegteren als sneeuw voor de zon.

Ik betaalde, immers voor niets gaat de zon op mijn vriendin laat de zon niet van zich schijnen (beetje maar hoor!). We namen afscheid terwijl buiten nog steeds de regen met bakken uit de hemel kwam vallen. Die wind waaide in ieder geval nog steeds uit dezelfde hoek. Na een vieze blik naar buiten en een dikke knuffel vertrokken we beiden met de noorderzon.