Bi-polair?

Bi-polair?

Zo'n 20 jaar geleden liet ik me via de huisarts doorverwijzen naar het Riagg. Ik had al eens psychotherapie gehad, maar had het idee dat dat niet geholpen had. Lange depressieve buien afgewisseld met zeer actieve buien, daarnaast een te groot inlevingsvermogen (fantasie) en sociale onhandigheid. Ik was mijzelf zat en vroeg me af of het anders kon. Na 4 gesprekken kwam de diagnose: 'bi-polaire stoornis'. Mijn toenmalige huisarts was het daar niet mee eens, hij dacht aan depressiviteit. Daar was ik het weer niet mee eens want ik had op internet opgezocht wat een bi-polaire stoornis inhield en ik kon me daar wel in vinden. Op mijn vraag wat er aan te doen was kwam als enige antwoord: lithium. Ik had toen een kennis die aan de lithium was. Ze kwam zelden of nooit van haar bank af en was dik omdat haar lichaam veel vocht vasthield. Zo wilde ik absoluut niet worden, dus ik besloot het zonder te doen. Met als consequentie dat er voor mij niets zou veranderen.

Toen ik overstapte naar een andere huisarts en daar een soort van kennismakingsgesprek mee had, zei hij ineens, zo uit het niets: 'Ik denk niet dat jij een bi-polaire stoornis hebt'. Het koste me een paar maanden om dat te verwerken en langzaam kwam bij mij de vraag bovendrijven: 'Wat dan wel'? Ik had bedacht dat het dan misschien wel handig zou zijn om naar het GGZ te gaan. Als gewone psychotherapie niets opleverde, dan zou gecontroleerd 'tot de bodem gaan' in een veilige omgeving hopelijk wel resultaat opleveren. Jammer genoeg verwees hij mij eerst door naar een praktijkondersteuning. Die verwees me weer terug naar de huisarts omdat ik een te zwaar geval was. Ik werd alsnog aangemeld bij het GGZ, maar moest eerst naar een ander GGZ-bureau in een andere stad om testen te doen. Lange vragenlijsten en een paar gesprekken later was de conclusie dat er geen conclusie aan verbonden kon worden. Maar een bi-poliare stoornis zou zeer wel kunnen. Die grap kostte € 300,--.

Weer naar de huisarts en toen mocht ik eindelijk naar wat ik wilde. Het GGZ in mijn eigen stad. Ik weet dat ze daar allerlei therapieën geven, dus ik hoopte dat er iets voor mij bij zou zitten. Gelukkig had ik het verslag van de vragenlijsten en gesprekken meegenomen, want ze wisten van niets. En al in het intake-gesprek ging het mis. Men wist in een uur te vertellen dat ik geen bi-polaire stoornis heb en dat ik niet 's nachts moest roken. O ja, en u bent wel heel sterk dat u dat allemaal heeft doorstaan (mijn verleden) en nog steeds (soort van) functioneert. De door mij meegebrachte papieren waren wel of niet doorgelezen, dat zal ik nooit weten. In ieder geval zou ik nog opgeroepen worden voor een gesprek waarin ze aanbevelingen voor een vervolgtraject zouden doen.

Maanden later kreeg ik die oproep en ... nee mevrouw, we kunnen niets voor u doen. Misschien dat uw huisarts u naar een muziektherapie of iets dergelijks kan doorverwijzen? Ik heb natuurlijk zelf ook wat rondgevraagd: het kan zomaar zijn dat een bi-poliare stoornis afzwakt in de overgang. En inderdaad ben ik niet meer zo heftig als vroeger. Of had ik het nooit en ben gewoon ouder en wijzer geworden? Het enige dat ik op dit moment weet is dat ik nu 57 ben en de hoop heb opgegeven ooit nog 'normaal' te worden. Ik doe het hier al zo lang mee, 't kan nog wel even. Ervan uitgaande dat ik geen 100 word want ik denk niet dat ik het zo lang volhoud.