Karma is a bitch

Als ik iemand in het gezicht spuug kan ik in ieder geval rustig slapen wetende dat hij of zij het verdiend had. Dat is karma, toch? Ik word er in ieder geval door mijn vrienden met enige regelmaat aan herinnerd dat ik de ongelukkige momenten in mijn leven waarschijnlijk verdiende omdat ik, zeker in mijn gedachtenwereld, best een lul kan zijn. Ik droom over het frontaal in de mond schoppen van lawaaierige peuters, beeld me in hoe het is om bejaarden te laten struikelen en stop soms expres een draaideur zodat degene achter me enthousiast de plots stilstaande glazen muur kopt.

Maar hoe werkt karma dan precies? Volgens karma krijgt iedereen wat hij of zij verdient, dus hadden al deze mensen mijn al dan niet ingebeelde mishandeling gewoon nog tegoed. Maar ik dan? Kost het mij karma om de karma van deze zondaars recht te zetten, of blijf ik op niveau omdat ik karma’s werk aan het doen ben? En als het mij karma kost, is dat dan precies evenveel karma als dat ik de zondaars teruggeef? Gerrit had min zeven karma omdat hij een windje liet bij z’n vrouw in bed, maar nu sta ik bij hem in de lift Dragostea Din Tei te neuriën wat-ie dan weer de hele dag in z’n hoofd heeft, dus krijgt hij zeven karma terug om weer op 0 te komen, en sta ik op min zeven. Of tellen de twee dames die met ons in de lift staan ook mee? Sta ik opeens op min 21, en hebben de dames elk zeven karma om gratis uit te geven, door bijvoorbeeld ‘nou doehoeeei’ tegen elkaar te roepen waar anderen bijstaan?

Rest ook nog de vraag, hoe lang hou je karma vast? Kan je mazzel hebben, je hele leven karma uitgeven alsof het niets is en dan net voor de afrekening komt het loodje leggen? Of reïncarneer je dan als Patty Brard? Misschien nog wel belangrijker: kan je pech hebben? Je hele leven suf maar goed werk doen, om, als je eindelijk een nest met kittens door de gehaktmolen wil gooien van je verdiende punten, door één of andere klootzak door je kop te worden geschoten. Zit je met al je karma. Misschien reïncarneer je dan wel als Quokka. Om het zekere voor het onzekere te nemen houd ik mijn karma maar in balans. Na een dakloze geld geven meteen in de trein opstaan voor een vrouw die daar net iets te jong voor is, ‘of ze misschien wil zitten’. Iemand bij de kassa voorlaten die maar een paar boodschappen heeft, en de volgende dag mijn ouders vertellen dat hun nieuwe printer voice activated is. En als jij nu een beetje van deze tekst geniet, kan ik mijn sponsorkindje in Afrika weer afzeggen. Bedankt.

Deze column werd geschreven door Maarten van schrijverscollectief Kaf.