Van de Sint gekregen

Van de Sint... Gisteren een nieuwe buurvrouw gekregen. Nou ja gekregen. Ze ging hiernaast wonen. Als ik haar gekregen had zou ze bij mij mogen blijven slapen. En had ik haar, na het inpakken, met strik en al, weer moeten uitpakken. Zo mooi is ze. Je raakt bijna verstrikt in je eigen gedachten, gedachteloos bonkt je hart in de keel. Mooie, pronte borstjes, golvende, blonde, gekrulde haren, die zich rond haar ranke hals draperen. Strakke, bossche-bollig ronde, zoete billetjes, onder een taille die door een met zilveren sterretjes bewerkt hoepeltje kan. Een lach zo stralend dat de Niagara-watervallen omhoog klauteren, spetterend en kletterend van vreugde, omdat ze even in haar diep blauwe ogen hebben mogen kijken.
Dat ik binnen een waterstraal van drie kubieke meter van haar flatje mag wonen, en dezelfde lucht mag inademen die zij teder langs haar diep rode, zwoele lippen naar buiten heeft gezucht, vervult mij met de grootste blijheid en vreugde. Vergelijkbaar met het kampioenschapsvuur op de Coolsingel bij het eerste kampioenschap van Feyenoord na bijna een kwart eeuw afzien in 2024. De sierlijke tred die ik vandaag schielijk aanschouwde uit mijn raam, toen ik haar aan hoorde komen dartelen, op haar roze pumpjes, deed m'n nekharen steigeren. Galopperend verkneukelen ze zich onderling. Als het paard van Sinterklaas samen met Zwarte Piet. Als je goed luisterde, hoorde je de giechelende kieteling van de haartjes die als haantjes de voorste om de eerste rang vechten. Het gevecht dat ik met mezelf voerde was iets pijnlijker.

Mijn afschrikwekkend, hardnekkig aanwezige, adembenauwende verlegenheid, had me tot dat moment belet me aan haar voor te stellen. Daar waar zij dartelde op haar roze wolkjes, zwevend langs mijn kleine universum, schroomde ik de stoute schoenen aan te trekken en een kopje suiker te gaan lenen. Je schoen zet je niet zo maar in december. Vooral met de CV-kachels tegenwoordig. Wat dat betreft ben ik geen echte vent, zo zoetjes aan raak je daar aan gewend, een echte man weet van aanpakken en een schuwe deurdrempel te trotseren. Ik keek nog eens in de spiegel. En wat ik zag, hoor ik van anderen eigenlijk al jaren. Dat ik een gruwelijk aantrekkelijke, bijzonder fotogenieke, adembenemende, wonderlijk stralende, schitterend blinkende, mannelijke uitstraling heb. Voor het eerst dacht ik, kom op Tong, accepteer eens een keer een complimentje. Zulke cadeautjes zijn niet iedereen gegeven. Me naar behoren geschoren. Grijze baard er af. Goed gemijterd, op een draf op weg. De stoute schoenen aangetrokken. Deur achter me dicht getrokken. Op m'n tenen gaan lopen. Immers, de verrassing moet natuurlijk wel compleet zijn. Dat ze de deur niet al open doet omdat ze de man van de map hoort aankomen. Of een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker.

Diep adem gehaald, verslikte me bijna in de te frisse lucht, doordat ik zo'n zes keer m'n tanden had gepoetst. De suikerplaat gepoetst. Met blinkende vooruitzichten naar de toekomst. De bel met een flinke mannelijke kracht ingedrukt. Vooraleer de deur zou opengaan, nogmaals, ter ondersteuning en om kracht te putten, een slok fris-fruitige zuurstof geïnhaleerd. De deur gaat open, er verschijnt de vrouw van iedere man zijn dromen, het aura was van een koninklijke schoonheidskoningin, de Niagara-watervallen omzoomden haar voetbedding, de roze blaadjes dreven eendrachtig in een poel van liefde. Sensualiteit en ongedwongenheid in alle ontroering, vochten spartelend en in vervoering om voorrang. De volle maan scheen door de romantische bomen. Toen ik de nu al legendarische woorden sprak: 'Neuken ?'