Wie is nog normaal?

Ik heb het programma nog niet gezien, maar na Man Bijt Hond is er nu weer een nieuw fenomeen dat het voor elkaar krijgt om heel veel malloten te filmen. Het ergste is dat het een naamgenoot van me is. Jan Rijdt Rond, heet het programma. En ik heb niet eens een rijbewijs!

Ik kijk niet veel televisie. Voetbal, wielrennen, het journaal van zes uur, EenVandaag en De Wereld Draait Door. Verder ben ik zelf iets aan het doen of zit achter de pc en dan doe ik trouwens ook zelf iets. Af en toe zie ik echter een voorstukje van een ander programma en dan zie ik toch heel vaak of malloten, of huilende mensen. Die twee onderwerpen schijnen de meeste kijkcijfers te scoren.

In Man Bijt Hond en nu ook in Jan Rijdt Rond zijn het zogenaamd 'mensen met een verhaal'. Dat is synoniem voor 'malloot'. Het verschil is dat Jan zich meer richt op een jonger publiek. Ik heb niet de indruk dat jongeren er ook echt enthousiast voor zijn. De jongeren die ik ken tenminste niet.

Zo langzamerhand moeten de malloten toch eens een keertje opraken zou je zo zeggen. Huilende mensen zijn er altijd wel te krijgen, maar echte malloten moeten op een dag toch allemaal wel een keertje op tv zijn geweest, denk ik. Misschien dat men daarom nu ook is overgegaan op downies. Die zijn niet malloot, maar verstandelijk gehandicapt. Ik vind het eigenlijk schandalig. Er zijn namelijk niet zo heel veel leuke downies.

Het lijkt echter wel alsof downies altijd leuk zijn. Toen de film 101 Dalmatiërs draaide wilde iedereen een Dalmatiër hebben. Nu zou misschien iedereen wel een downie willen hebben, maar pas op, downies zijn over het algemeen helemaal niet vrolijk. Ze kunnen met meubilair gooien als ze hun zin niet krijgen, of je aanvliegen. Maar die downies willen Chris Zeegers, Johnny de Mol en Paul de Leeuw natuurlijk niet in hun programma's. Die willen het liefste knuffeldownies.

Kijkers geilen echter blijkbaar ook op malloten zoals Nel van Man Bijt Hond en op huilende mensen op het scherm. Emo-tv is dat. Officieel is emo-tv een programma dat inspeelt op de emoties van kijkers, zoals Utopia en dat klopt, want dat is echt om te huilen. Het in beeld brengen van excentriekelingen en huilende mensen is echter ook emo-tv. De kampioen in huilende mensen is wel Joris Linssen. De man zeurde net zolang in Hello Goodbye tot de tranen over de wangen vloeiden. Hij had een neus voor zielige verhalen en hij heeft die neus nog steeds, want hij is er ineens weer en dit keer met de vrouw die het liefste een virtuele bukake met boeren doet: Yvon Jaspers.

Je vraagt je onderhand toch haast af of er nog normale mensen in Nederland wonen. Wat is echter normaal? Wie is normaal?

In de jaren 70 had ik een vriend van de avondschool die me al zijn boeken van Jung gaf omdat hij naar Poona ging om zich aan te sluiten bij de Bhagwanbeweging. Is dat normaal? Op Ibiza heb je disco's waar vrouwen zich kunnen laten verwennen door een aantal mannen in één grote orgie. Is dat normaal? Zowel mijn vriend van toen als die vrouwen zijn zeker geen malloten, maar is het normaal?

Wat is eigenlijk normaal? Ben ik wel normaal?
In Nederland zijn veel mensen die getrouwd zijn of samenwonen, kinderen hebben, een hond en/of een kat hebben. Ze hebben een huis en een auto, een televisie, een dvd-speler en tegenwoordig ook bijna allemaal een pc of laptop en een mobieltje. Kun je nu zeggen dat die mensen normaal zijn? Ik denk het niet. Er zijn er bij die in God geloven en die niet in God geloven. Er zijn er die op een politieke partij stemmen en er zijn er ook bij die niet stemmen. En bij degene die wel stemmen, gaan de stemmen naar verschillende partijen. Er zijn er die vegetariër zijn of veganist en er zijn er ook die vlees eten. En dat zijn dan nog maar een paar verschillen. Zo zijn er honderden, misschien wel duizenden verschillen bij al deze 'normale' mensen.

Dus als ik aan iemand vraag wat normaal is, dan is dat voor hem of haar iets geheel anders dan voor mij. Ik heb bijvoorbeeld geen rijbewijs en geen auto. Ik kook het eten en maak het huis schoon. Is dat normaal voor een getrouwde man? Als mijn vrouw en ik naar Kreta op vakantie gaan dan is dat om te fietsen. Wij zijn dan de enige mensen die zo 'malloot' zijn om op een fiets naar een klooster op een flinke heuvel te klimmen, of naar een grot of iets anders. We hebben in de jaren 90 met de fiets veel landen in de Oriënt doorkruist met zijn tweetjes. Ik ben 71 en speel in een band, fiets in de lente en zomer iedere week een paar keer tussen de 50 en 150 kilometer met de racefiets en in de herfst en de winter loop ik twee keer per week hard en train halve marathons. Dan behoor je toch niet tot de gemiddelde Nederlander van mijn leeftijd en toch vinden de meeste mensen mij normaal.

Zolang er nog geen realitysoap over je wordt gemaakt ben je blijkbaar nog normaal genoeg. Ik zou echter de mensen aanraden niet meer tegen anderen te zeggen: 'Doe eens normaal', want hoe moet je dan doen?