De vluchtelingen en het schaap

Waar gaat het heen met de wereld? We dobberen met z'n alle maar wat rond en verwachten dat alles vanzelf wel weer goed komt. Starend naar de horizon, wachtend op de kust. Met een beetje geluk overleven we de reis. Misschien winnen we zelfs de jackpot, en neemt een Nederlands gezin ons in huis.

Zet de kijkbuis aan en aanschouw het leed van de wereld. Kleine kinderen spoelen aan. Mannen nemen afscheid van hun gezin, hopend dat de dag van vereniging ooit aan zal breken. Gezinnen worden uit elkaar getrokken en ze zijn allemaal op de vlucht voor het kwaad. Dobberen op een bootje over zilte golven, biddend voor een redding. Een oplossing. Genade.

Of je nu voor of tegen de immigranten bent, het maakt allemaal geen kut meer uit. Ze zijn al onderweg. Duizenden. Het voelt voor mij dan ook of elke oplossing gelijk staat aan dweilen met de kraan open.

Toch denkt niet iedere simpele ziel hier hetzelfde over. Er waren zelfs twee moderne hippies die hun idee de wijde wereld in gooiden. Janet ten Brinke, één van de initiatiefnemers van de Facebook-pagina 'Ik ben een gastgezin voor een vluchteling', kon het leed niet langer aanzien. Er moest verandering komen. Al die hulpeloze vluchtelingen verdienen een beetje liefde. Een gezellige middag, een maaltijd en zoals haar man, Jurrien ten Brinke, zo liefkozend meldt; "gewoon de warmte van het samenleven delen."

Dat het gelovige stel de vluchtelingen niet in huis wil nemen, vertellen ze vervolgens even tussen neus en lippen door. Ze mogen wel gezellig een dagje mee. Of een vorkje meeprikken 's avonds. Ik bedoel: ze zijn de moeilijkste niet.

Binnen enkele dagen stijgt het aantal gastgezinnen aanzienlijk. Even krijg ik het gevoel alsof Nederland vol zit met zwakkelingen. Mensen die zich alle kanten op laten trekken door de media en niet verder kijken dan hun neus lang is. Op dit moment telt de Facebook community al meer dan 27.000 likes en als we de site gastgezinvoorvluchteling mogen geloven, zijn er meer dan 17.000 gezinnen bereid om zich op te offeren. Om iets goeds voor de samenleving te doen. Om te zeggen; kijk mij eens, ik help!

Ja. Dat is het lieverds. Het is niets anders dan een 'kijk mij eens geweldig zijn'-actie. Over het leed van een ander heen. Getraumatiseerde mensen opnemen in je leven, om ze naar eigen inzicht te ondersteunen. Dat bijna niemand van ons echt weet hoe het is om een vluchteling te zijn vergeten wij maar even.

Ik vraag me af: waarom alleen de vluchtelingen? Waarom zetten wij de deur niet open voor mishandelde vrouwen die op de vlucht zijn geslagen voor hun ex de psychopaat? Waarom nemen wij daklozen niet mee uit eten? Hebben zij geen honger? Waarom vragen wij de lokale junk niet hoe het met hem gaat? Waarom zijn wij zo mediageil?

Verstandig of niet, schapen heb je altijd.