Virtuele partnerclub
Ooit heb ik als single met datingsites te maken gehad. Twents als ik was schreef ik me in op een gratis site. Dan begint de ellende. Je moet jezelf door een vracht aan vragen werken zodat ze jou met de juiste vrouw kunnen matchen. De examens van een gemiddelde HBO zijn er niets bij.
U valt op: -
A. Blond -
B. Bruin -
C. Zwart -
D. Rood
Ik viel op rood met een toefje zwart. Daar ging ik al. Wonderwel is het met mij uiteindelijk wel goed gekomen, maar het zou me niets verbazen dat er nu nog mensen hun hoofd breken over de meest exotische vragen. Moet je nagaan dat je daarvoor ook nog moet betalen. Kennelijk zijn ‘normale’ datingsites een ingeburgerd iets geworden, want sinds een jaar of twee zijn er opeens de “second love” sites. Is jouw relatie een sleur? Is de relatie van die andere vent ook een sleur? Dan mag je met elkaar best het bed in duiken. Frist je verstandhouding met je eigen partner énorm op! Dit verzin ik dus niet. Dit krijg ik dagelijks te horen op radio en tv. Het is geen vreemdgaan. Nee, het is het redden van je relatie.
Nadat ik weer eens doodgegooid werd met allerlei date-reclames over wanhopig zoekende singles en niet-singles die oh zo happy probeerden te zijn, kwam ik tot de volgende conclusie:
Als “second love” geen vreemdgaan is, dan mag partner dit dus óók. Tja, want dat roepen ze feitelijk. Als die bij hem in een sleur zit, dan moet het bij haar ook behoorlijk kloten zijn. Dus hij buiten het weiland grazen, dan zij ook. Een soort tijdelijke partnerruil voor een opfrisbeurt.
Dan kun je net zo goed met zijn tweeën bij deze site aanmelden, een andere stel opzoeken en dan onder het mom van mag ik de jouwe, krijg jij de mijne de boel uit de sleur trekken. Relatie weer goed, liefde weer goed. Eind goed, al goed. Lang leve de virtuele partnerclub!
Nou, mocht er ooit een sleur bij ons komen, dan doe ik een pruik op, zij een bril en fopneus en voilà. Stuk goedkoper, maar vooral veel betrouwbaarder.