Op een bromscooter naar de reünie
Hoe ga je naar een reünie? Of specifieker: naar de reünie van je lagere schoolklas. Voor de jongeren onder ons: de lagere school was de oude basisschool.
Tering! Ik voel me al oud als ik alleen al de term 'lagere school' uit moet gaan leggen! Die 'basisschool' bestaat alweer dertig jaar!
Maar goed. Je klasgenootjes na achtendertig jaar weer ontmoeten. Jawel, ik ben bijna vijftig. Kinderen waren we nog! Weinig echte plannen voor de toekomst. Alleen wat kinderlijke droomberoepen als dokter, verpleegster, piloot, lerares, brandweerman of bloemenverkoopsters. Van DJ's hadden we namelijk nog nooit gehoord. Ik wed dat er indertijd nog jonge meisjes waren die overtuigd huismoeder wilden worden!
Waar vind je dat nog? Tegenwoordig ben je al blij als ze een keertje voor je willen strijken! Maar dat terzijde.
Afijn. De reünie. Wie ga jij daar zijn? Die schele loser die nu ineens met een Lamborghini en een 20-jarig fotomodel aan komt schijten? Of kom je op je bromscooter? Was jij het brildragende beugelbekkie dat fotomodel was geworden en nog altijd een zéér aantrekkelijke dame op leeftijd is gebleven? Was jij de beste van de klas, maar heb je het niet verder geschopt dan filiaalhouder van de Febo? Was je tuig van de richel en nu rechter? Voorspelde iedere leraar 'bijzonder onderwijs' en is het een doctoraat geworden? Of was je vroeger een middelmaatje en ben je altijd een middelmaatje gebleven?
Tja. Alles is mogelijk in bijna veertig jaar. In veertig jaar kun je gigantisch naar de kloten gaan of je kunt gruwelijk pieken. Of allebei. Of geen van beiden. Toch denk ik dat statistisch gezien de middelmaat waarschijnlijker blijft. Ook niks mis mee.
Wat hopen we te zien? Wat is een geinige reünie? Het blijft toch altijd spannend om die paar extremen te ontmoeten. De 'beste van de klas' die er geen flikker mee heeft gedaan of die schele loser die met zijn Lamborghini aan komt schijten. Bij het programma De Reünie proppen ze ook geen uur vol met verhalen over klasgenoten met wie het wel oké gaat. Landhuizen in Spanje! Een missiepost in Rio! Kanker! Depressies! Wereldkampioen sjoelen! Dát zijn de spannende verhalen! En dat zijn dan doorgaans maar vijf verhalen op de dertig. De rest mag vriendelijk in de camera lachen en de verhalen bevestigen. Ik vermoed dat de KRO al heel wat klassen heeft afgewezen, omdat ze met amper vier bijzondere verhaaltjes toch echt te saai waren voor een beetje spannende televisie.
Je kunt natuurlijk ook naar zo'n reünie gaan met een zelf aangemeten persoonlijkheid. Heeft die schele loser misschien niet gewoon op een doorlopend kredietje een Lamborghini en een hoer gehuurd? Tja. Nooit meer iets van die lul vernomen en nu ineens schatrijk bij een buurthuis opduiken? Dat is verdacht.
En och. Misschien zijn alle verhalen wel een beetje opgeleukt. Ga je op zo'n avondje meteen al je ellende aan de grote klok hangen? En als iemand dat al doet: zit je daar dan op te wachten? Veertig jaar ellende aanhoren? Doe maar niet. Vertel dan maar dat het wel oké gaat.
O ja. Hoe ik naar zo'n reünie ga.
Als ik in de spiegel kijk ben ik tevreden met wat ik zie. Er zijn mooie, minder mooie en vreselijke tijden geweest. Ik ben blij dat ik veertig jaar heb overleefd en het nu prima naar mijn zin heb met mijn leventje. En ik ga mensen ontmoeten die stuk voor stuk veertig jaar aan geschiedenis met zich meedragen en het ook allemaal hebben overleefd.
Ik ga als mezelf genieten van een geweldige avond. Op de bromscooter. Die dikke leasebak rijd ik namelijk alleen zakelijk.