Utopie of werkelijkheid?

Een utopische samenleving staat voor: de onwerkelijke of onmogelijke samenleving. Deze levenswijze is meestal gebaseerd op een sociaal- en/of communistisch fundament. In mijn optiek moet het welzijn van zowel de mens als natuur in zijn geheel voorop staan. Alles wat groeit en bloeit, moet worden gerespecteerd en elke vorm van geweld moet worden uitgebannen.

Gewelddadig gedrag is in ieder levend organisme aanwezig. Een geweldloze samenleving is nooit voor de volle 100% uit te sluiten, maar kan wel aanzienlijk worden verminderd door het leven te respecteren en oorlog zoveel mogelijk uit te bannen. De grootste pijlers van het wereldwijde geweld zijn gebaseerd op macht hebzucht of een andere geloofsovertuiging. Wereldwijd zouden wij in staat zijn om deze issues zoveel mogelijk te reduceren, waardoor we langzaam naar een andere samenleving kunnen toe groeien.

Er komen momenteel veel grotere problemen op ons af, namelijk het natuurgeweld en de enorme milieuvervuiling. Hier wordt veel te weinig aandacht aan geschonken en de waarschuwingen die door wetenschappers worden gegeven slaan we in de wind. Goed, er zijn wetenschappers die sjoemelen met de cijfers, maar ondanks dat blijven de ijskappen smelten en grote hoeveelheden drijvend microplastic in alle wereldzeeën. Vooral het laatste is een onderschat probleem. Vissen eten namelijk het plastic op, waardoor het in de voedselketen terecht komt. Gelukkig vindt er wel een cultuuromslag plaats op dit gebied, maar wereldwijd wordt er voor amper vijf procent gerecycled en dat is nog veels te weinig.

Waar willen we naar toe?

Gaan we door op deze ingeslagen weg of gaan we vanaf nu drastische maatregelen nemen? Eigenlijk stellen we deze vraag al te lang. Een groot deel van de samenleving wil anders gaan leven. Hoewel er ook mensen zijn die het allemaal niet zoveel uit maakt. Vooral lamgeslagen door de politieke besluiteloosheid of gewoonweg desinteresse. Zolang er wereldwijd een neoliberale koers wordt gevaren gaan we vanzelf onze ondergang tegemoet. Het is een beleid van ‘pappen en nathouden’ en de problemen vooruit schuiven naar de volgende generatie. Alles draait om het grote geld en daar moet veel voor wijken. Datgene wat er om ons heen afspeelt moeten we in een veel groter perspectief zien, waardoor het economisch belang een veel kleinere rol van betekenis gaat spelen. We moeten ophouden iedereen met een andere mening of geloofsovertuiging in een hokje te stoppen en te bekritiseren. Dit geldt overigens ook voor mijzelf, want ik ben wat dat betreft er net zo schuldig aan. Het sociale aspect zoals naastenliefde moet een veel grotere rol van betekenis zijn. Dit kan door iedereen op zijn eigen manier worden ingevuld. Door de individualisering is naastenliefde veelal naar de achtergrond geschoven of is geheel uit het leven verdwenen.

Helaas zijn er maar weinig mensen die onvoorwaardelijk klaar staan voor een ander. Toch moet er een mentaliteitsomslag plaatsvinden om conflicten, milieurampen te verminderen en naastenliefde te vermeerderen. Wij als mens hebben daar invloed op. Ik besef ook wel dat het roer niet in korte tijd kan worden omgegooid, maar we moeten wel zo snel mogelijk een stap zetten naar een betere wereld. Een wereld waar iedereen naar tevredenheid kan leven.