Bullit

Als ik door de Veemarktstraat wandel, kom ik langs het pand waar vroeger 'Bullit' zat. Ze moeten de voorgevel flink verbouwd hebben want de exacte locatie weet ik niet meer aan te wijzen. Als ik me niet vergis, zit er nu een winkel voor mensen die verlichting zoeken.

Bullit was een platenwinkel. Ze verkochten daar platen, uitsluitend vervaardigd van vinyl. De winkel bestond uit niet veel anders dan twee oneindig lange rijen. Rijen vol met bakken. Bakken vol met platen. Achterin was de kassa. En er stonden enkele draaitafels met koptelefoon. Wie wilde, mocht een plaat beluisteren alvorens te besluiten deze wel of niet aan te schaffen.

Ik deed dat. Veelvuldig. Ik spitte alle bakken door en verscheen met mijn selectie bij de luisterafdeling. Mijn laatste centen werden zorgvuldig besteed. Man, wat voelde het keer op keer geweldig om met mijn nieuwe aankoop naar buiten te lopen. Zelfs het tuinslangenlederen draagtasje werd met diep ontzag behandeld.

Het mooie van Bullit was dat het als een soort verlengstuk van je woonkamer voelde. Bij Bullit kwam ik altijd wel een of meerdere gelijkgestemden tegen, eveneens op zoek naar uitbreiding van diens collectie of een klankbord. Een biertap en een pishok ontbraken, maar verder kwam Bullit aardig in de buurt van een stamkroeg.

Je begrijpt dat ik het heb over een periode niet later dan de vroege jaren negentig. Een tijd waarin ik was bezeten door muziek alsook de overtuiging dat de band waarin ik gitaar speelde, de wereld ging veroveren. De eerste stap op weg naar wereldfaam begon eveneens bij Bullit.

Met een stapeltje demo's onder de arm stapte ik binnen. Ik was voorbereid als een echte verkoper en had op ieder mogelijk argument een weerwoord bedacht. Maar dat bleek niet nodig. Toen ik de beste man achter de kassa vroeg of het mogelijk was om onze demo bij Bullit aan te bieden voor verkoop, werd mij geen strobreed in de weg gelegd. 'Prima, geef maar hier,' werd mij medegedeeld. Een aantal exemplaren werd zelfs zodanig opgesteld, dat het geen enkele afrekenende klant kon ontgaan. Ik zal dat nooit vergeten.

Met die beoogde wereldfaam liep het helaas anders af. Met Bullit ook, tegenwoordig bestaat er geen Bullit meer. Voor mij is er geen verlichting als ik door de Veemarktstraat loop.

Overigens wil ik absoluut niet beweren dat vroeger alles beter was. Maar sommige dingen wel. Muziek verkopen was een authentiek vak. Uitgesproken meningen over smaak en wansmaak werden met passie gedeeld. Achterin, bij de draaitafels van Bullit.

Tegenwoordig niet meer, alles is online en instant beschikbaar. Daar is niks mis mee. Ik had mijn reactie wel eens willen zien, als men mij in de jaren negentig had verteld dat ik met een mobiele telefoon die in mijn broekzak paste alle muziek van Bullit en nog veel meer tot mijn oneindige beschikking zou hebben.

Gelukkig vond de grootste online boekenwinkel van Nederland het ook geen probleem toen ik vroeg of ik de boeken die ik schrijf daar te koop mocht zetten.