Een tweede kans

Misschien herken je het gevoel, dat je na het examen de opgaven bespreekt met je medestudenten en je jezelf voor je kop slaat. Je kunt niet teruggaan en vragen of je het over mag doen. Dan maar hopen dat het voldoende is. Je kunt er immers niks meer aan veranderen.

Ik had genoeg geoefend, dus daar kon het niet aan liggen. Maar had ik wel op de juiste manier geoefend? Was mijn aanpak juist? Mijn examen Nederlands heb ik indertijd zogezegd een beetje verprutst. Ik ben wel geslaagd, maar Nederlands blijft toch een klein smetje op mijn diploma. Een die ik niet meer weg kan poetsen.

Afgelopen week heb ik opnieuw examen mogen doen. Niet voor mezelf, maar om mijn bonuszoon voor te bereiden op zijn examen volgende maand. Van de website van Cito heb ik een aantal examens Nederlands gedownload om te oefenen. Af en toe vergeet hij namelijk nog weleens een komma te zetten.

Met een dampende mok koffie voor mijn neus, ga ik voor het eerste examen zitten en werk ik de opgaven uit. Tijdens het nakijken, lees ik in het correctievoorschrift dat het vergeten van komma's helemaal niet zo zwaar wordt aangerekend. Twee of meer interpunctiefouten kosten slechts een punt aftrek op een totaal van negenenveertig. Dus daar valt maar weinig te winnen.

's Middags maken we samen het examen opnieuw. Bij sommige multiplechoicevragen, waar ik zelf ook wat moeite mee had, zie ik hem twijfelen. "A?" ... "B?" ... "C!" Hij kijkt mij vragend aan. "Lees nog eens goed", knik ik. "Het is A of B", zegt hij nu iets zekerder. En uiteindelijk kiest hij het juiste antwoord.

Tijdens het uitwerken van dat examen laat ik hem zien hoe ik de strijd aanbind met de opgaven. Ik vertel hem hoe hij vanuit de vraagstelling kan beginnen aan een schrijfopdracht, zodat hij geen enkel punt uit de opdracht kán vergeten. Ik leer hem tactischer te denken. Ik geef hem inzicht in het correctievoorschrift, waarin exact staat waar punten zijn te verdienen en waar punten voor worden afgetrokken. "Dus die paar komma's meer of minder maken het verschil niet", stel ik hem gerust.

Komende weken zullen we - op weg naar het examen - regelmatig de tactiek bespreken. We gaan oefenen op de aanpak. We zullen verschillende situaties de revue laten passeren en kijken hoe we die het hoofd kunnen bieden. Hij hoeft geen tien te halen. Alles tussen een zes en een acht is al prachtig. Want als 'ouder/verzorger' wil ik natuurlijk dat hij het beter doet dan ik.

Een tweede kans.