Zorgen

Het is mij wel eens overkomen dat de huisarts me doorverwees, omdat hij het niet vertrouwde. Er braken enkele dagen aan van grote onzekerheid en ik vroeg me af: als dit het nou was, als het leven niet meer voor mij in petto had en ik deze planeet op korte termijn zou moeten verlaten, hoe zou ik dan terugkijken op het door mij geleefde leven? En zouden er dingen zijn die ik anders zou doen?

Mijn gezondheid bleek in orde, gelukkig. Maar die gedachte bleef door mijn hoofd spoken. Ik concludeerde dat ik enorm dankbaar mocht zijn voor de liefde en het geluk dat het leven mij heeft aangereikt. Wat ik mijzelf aanrekende is dat ik daar waarschijnlijk te weinig van heb genoten en in plaats daarvan vaak heb lopen piekeren, zowel over grote zorgen als futiliteiten. Dat heb ik sindsdien ook veranderd. Ik ben meer gaan genieten en veel zorgen heb ik overboord gegooid.

Tot vorige week. Plotseling werd ik in het holst van de nacht wakker. Klaarwakker. Het oude liedje. Allerhande zaken op het werk die aandacht behoefden, passeerden in mijn gedachten de revue. Projecten die niet lekker lopen, processen die niet kloppen, toegewezen verantwoordelijkheden waarbij ik mij niet comfortabel voel, het eindeloze gepieker van weleer was terug. Pas een halfuurtje voordat de wekker af zou gaan viel ik weer terug in slaap.

De rest van de week was niet anders. Om mijn zinnen te verzetten, en mezelf van enige afleiding te voorzien, zette ik de tv aan. Zo weet ik nu vanalles over mensen met een grote baard die oude auto's opknappen en verkopen, vissers die met een plezierjacht uitvaren om met een harpoen op de bodem van de oceaan vissen te gaan schieten en van lieden die zich poedelnaakt in de jungle laten droppen en dat voor een tijdje moeten zien te overleven, met geblurde lichaamsdelen.

Ik heb mijzelf geboden dat het maar weer eens afgelopen moet zijn.