Zo moe!

“Ik werk om te leven. Ik leef niet om te werken.” Mooie uitspraak, maar de werkelijkheid is soms hardnekkig. Ofwel: “Tering wat ben ik moe!” Maar dit lijkt niet eens zo uniek. Tenminste: als je werk hebt.

Momenteel lijk de arbeidsmarkt enkel in uitersten uiteen een te vallen. Je hebt de banen waar werkgevers enkel een absoluut minimum willen betalen. Banen waar met zo min mogelijk medewerkers, een maximaal resultaat moet worden behaald. Of banen waar simpelweg geen ervaren en geschoolde mensen voor zijn te vinden en waar je dus wel verplicht bent om godsgruwelijk veel uren te maken, omdat anders de projecten nooit op tijd klaar zijn. Waar het op neer komt is dat een stressloos baantje tegenwoordig wel heel lastig is te vinden.

Maar ja. Als je thuis zit, krijg je de druk van de gemeente weer over je heen. Verplichte projectjes en trajecten, waarvan iedereen weet dat het geen flikker en zeker geen banen op gaat leveren. De dreiging van stevige kortingen op je uitkering als je niet aan die verplichte doch nutteloze bedenksels van de dames en heren beleidsmedewerkers meewerkt. Tips op moeten volgen van volstrekt onkundige 'arbeidsbemiddelaars' van het UWV.

Jongeren hebben al net zulke lastige keuzes te maken. Zonder opleiding geen baan. Met opleiding moet je het ook maar afwachten. De kans op een uitkering minimaal. Dan maar kiezen voor een vervolgopleiding die ook steeds lastiger te betalen wordt. Met daar bovenop het simpele feit dat het echt niet bijdraagt aan een grotere kans op een baan, als gruwelijk veel jongeren aan hogere opleidingen beginnen. Bedrijven draaien tenslotte niet enkel op Hbo'ers.

Zelf heb ik sinds een half jaar ineens een baan in de offshore, waar vijftig uur per week als je minimale bijdrage wordt gezien. Sterker: naast een constante werkdruk heb je ook nog de pieken, waarbij men toch wel verwacht dat je meteen een paar uur overwerkt. Overwerk? Dat doen we iedere dag al! En het is niet eens een kwestie van zuinig aan doen. Ik krijg ieder extra uurtje nog keurig uitbetaald ook! Mijn baan valt meer onder de categorie 'met 630.000 werklozen geen kandidaat te vinden'. Dus betalen ze al die uurtjes nog goed ook.

Oké. Ik moet niet klagen. En dat doe ik dan ook enkel en alleen, voor deze ene keer in deze column. Ik verlang zo heel af en toe gewoon weer naar gewoon een beetje 'normaal'. Acht uurtjes werken en 's avonds niet neerploffen op de bank en geen pap meer kunnen zeggen. Even niet zo verdomde moe zijn!

Excuseer me. Effe zeiken omdat ik het druk heb met een toch wel verdomde leuke baan. Ik duik zo mijn bed in. Laat de nachtbrakers op FOK! maar schieten op deze hersenscheet. Ik lees het om half zes wel weer.