En de kneus heeft het meeste plezier
“Haha, zie die kneus gaan!”, schreeuwde ik in het oor van mijn vriendin. “Kijk, bij die paal!” Ze keek naar de jongen in het rode shirt, die helemaal los ging op de muziek. Vier nummers ervoor stond hij nog als een stokstaartje om zich heen te kijken. Biertje in de hand, helemaal alleen. Hij was niet aan het wachten op iemand. Hij keek niet op zijn mobiel, richtte zijn blik niet steeds naar de trap of naar de hoofdingang. Hij glimlachte met een biertje in zijn hand. Hij was er gewoon.
Dit soort jongens zijn in een club niet zo vreemd. Meestal zijn ze wat ouder en kijken hoe de meisjes van net achttien dansen alsof ze een onzichtbare otter neuken op de dansvloer. De mannen wagen zichzelf niet aan het dansen, maar staan gewoon aan de kant te kijken om de beelden op te slaan van de chicks over wie ze die nacht zouden gaan dromen. Deze jongen was anders. Ten eerste leek hij amper oud genoeg om binnen te mogen kunnen. Met zijn mbo-hoofd, hangende schouders, een onbeduidend brilletje en bewapend met een glimlach, leek hij zo onschuldig als een puppy. Hij sprong nog net niet tegen je op, maar als je goed keek, kon je zijn staart bijna zien kwispelen.
Ik vroeg me af wat zo’n jongen die hele nacht nou doet en denkt. Als je op die leeftijd zonder vrienden uitgaat terwijl je geen enkele kans maakt of moeite doet om een meisje te versieren, ben je een ontzettende superkneus of je hebt echt schijt aan de wereld. Rond je twintigste hoor je met vrienden lol te maken. Als je dat niet doet, hoor je thuis op je kamertje met World of Warcraft, een stapel dvd’s over vuistneukende nonnen, plannen om je school met een machinegeweer overhoop te knallen of je eigen cosplaykostuum te naaien. Maar een public display of loneliness hoort daar niet echt bij.
Maar naarmate ik langer naar de jongen keek, hoe meer ik begon te twijfelen over mijn oordeel over Zijne Superkneuzerigheid. Terwijl ik om me heen keek naar de andere dansende mensen, zag ik veel gebeuren: een jongen flirtte met een meisje, waarna haar vriendje er jaloers tussen sprong. Een onzeker meisje kopieerde steeds nauwgezet de dansbewegingen van haar vriendinnetje, die het helemaal niet doorhad. Meisjes trokken hun naveltruitjes omlaag, jongens knepen in billen tot een kerel het bij ze terugdeed. Er werd volop geflirt, maar er ontstond weinig actie. De jongen in het rode shirt deed er niet aan mee. Hij leefde in zijn eigen wereldje.
En dat eigen wereldje zag er hoe langer hoe beter uit. Hij stond relaxed aan de bar met een biertje mee te zingen met de muziek. Als hij het nummer echt te gek vond, danste en sprong hij als een gek mee. Hij keek met een glimlach om zich heen, observeerde de mensen met hun rare onderlinge gedoe, waar hij misschien wel bij wilde horen, maar zeker geen last van had. En plotseling bedacht ik dat die jongen er waarschijnlijk helemaal niet was voor de mensen, maar omdat hij óntzettend veel van muziek houdt. Dat maakte mij even jaloers. Want je moet wel een ontzettend sterk karakter hebben om in je eentje uit te gaan en zó fantastisch te kunnen genieten van de muziek.