Het vreselijke jaar

Iets anders kan ik er echt niet van maken, al ben ik een optimist door dik en dun. Het laatste nieuws dat ik vanavond opving is wel zo wrang dat ik er toch even op moet terugkomen. Veel gemeenten weten nog steeds niet wat ze mogen verwachten aan hulpvraag uit de Jeugdzorg. Reden? De privacywetgeving! Jeugdzorg mag blijkbaar niet aan de betrokken gemeenten doorgeven wie er van hun organisatie voor hulp van enigerlei aard naar de gemeente gaat worden doorgeschoven. Dus moeten de ouders of verzorgers in de eerste week van het nieuwe jaar naar het stadhuis om de boel op gang te krijgen? Kan het nog idioter? En heeft niemand dat zien aankomen, zodat we dit op de avond van tweede kerstdag op het nieuws moeten vernemen?

Iets anders, al net zo wrang, is het enorme pak geld dat de verzekeraars als reserve in kas hebben, vier miljard meer dan nodig voor een veilige bedrijfsuitoefening. In een tijd dat wordt geplukhaard over de vrije artsenkeuze en vele andere maatregelen die de klant alleen maar geld en ergernis gaan kosten. Als je daar drie miljard van afneemt is er niks aan de hand, maar kunnen de kosten per inwoner hier met minimaal 175 euro omlaag! En gaan ze omlaag, die kosten? Nee, omhoog natuurlijk, zodat de reserves nog verder groeien. Dan is een interview met de heer Oomen, de grote baas van DSW die zijn hele salaris wegschenkt en mot heeft met alle andere verzekeraars een mooi tegenwicht. Iedereen is bij hem welkom als klant, geen gedoe, geen uitzonderingen, alles helder. Ik denk dat DSW heel hard gaat groeien, en terecht.

De oude baas die zijn verhaal over het verpleeghuis van zijn vrouw kwam doen bij Pauw, is helaas overleden. Ik had hem dolgraag nog vele malen in praatprogramma's zijn verhaal horen doen. Zodat er reuring blijft, en veranderingen van onderaf in werking komen. Het grote doofpotten is alweer begonnen, en dat mag natuurlijk niet. Wie pakt nu de handschoen op? Het allerminste is wel dat men Van Rijn als verantwoordelijke hevig op zijn huid blijft zitten. Ik hoorde deze week dat het hele verhaal een spin was van de SP, maar op de een of andere manier kan me dat nu eens een keertje niks schelen. Dit soort schandalen hoort niet thuis in een beschaafd land als het onze. Het doel heiligt de middelen? Uw woorden.

Poetin heeft een minder jaar. Aan alle kanten komt de pech naar hem toe. Je kunt wel spreken van stereopech. Hij helpt met spullen en mensen een stel gekken in een naburig land die een verkeersvliegtuig met een van de door hem geleverde raketten uit de lucht schieten. Hij kan liegen en draaien zoveel hij wil, maar daar komt hij echt niet onderuit. De reactie van de landen waarvandaan de slachtoffers kwamen was uiterst correct en beheerst, maar reken maar dat hij er ontzettend veel last van heeft. Meer dan wij die nu minder naar zijn land kunnen uitvoeren. Al wordt ook die soep weer niet zo heet gegeten als hij wordt opgeschept. De bakken met fruit gaan nu eerst naar een ander land, daar worden ze bestickerd en hup, daar gaat de boel toch weer Rusland in. Wel wat duurder, maar beter duur dan niet te koop. En dan gaan de roebel en de olieprijs ook nog eens dramatisch omlaag. En dus ook de prijs van het gas dat hij levert aan West-Europa. Benieuwd wat hij nog meer in zijn trukendoos heeft zitten. Oorlog is geen optie, aftreden hopelijk wel. Al weet je nooit welk raar figuur er dan weer aan het hoofd komt.

IS is zichzelf aan het opheffen door strijders die het niet meer zien zitten en naar huis willen te vermoorden. Ook hun verhaal dat ze bij hun strijd joden en christenen zullen sparen werkt niet echt mee aan hun populariteit in islamitische gebieden. Ze willen blijkbaar alleen vechten tegen hun eigen geloofsgenoten en tegen lieden die er helemaal geen geloof op na houden. Het ronselen van nieuwe strijders zal dan ook steeds meer op problemen gaan stuiten. Vechten is best, maar er alleen in dode toestand mee mogen stoppen maakt het allemaal heel onaantrekkelijk. Want in dat geval kun je je 72 maagden natuurlijk ook vergeten. Gevolg is dat de strafexpedities van westerse landen samen met die van de Peshmerga en de andere facties in Syrië tot een versnelde afbraak van IS zullen leiden. En dat de balans er over een jaar weer heel anders uit gaat zien. Nee, niet transparanter. Anders.

En Rutte? Ik heb al zoveel scheldkanonnades tegen hem gelezen dat ik er maar mee ben gestopt. Let wel, ik stem niet op hem, maar hij heeft een uitzonderlijk talent op een gebied dat in de komende jaren van overheersend belang gaat worden. En dat is het opportunisme. Partijen die stijf en star aan hun programma vasthouden gaan het niet redden. Het kan nog alleen met deals, want met 12 tot 15 fracties in de Kamer rest je niks anders. En degene die de beste deals maakt is de grote jongen. Hoe groot de PVV ook wordt, er blijft, zolang Wilders er is een cordon sanitaire om die partij hangen. Daaraan kan hij ook niks veranderen, dat wordt alleen anders als hij zoete broodjes gaat bakken met de VS en daarheen vertrekt. En dat gaat zeker gebeuren, nog een dozijn jaren met zware beveiliging trekt zelfs hij niet. De SP kan vertellen dat het anders moet, maar de grootste idioot kan zien dat daar geen poen voor is, dus aan regeren komt die partij nooit toe. Daarvoor zijn ze gewoon te beginselvast. Dus blijft het een CDA – VVD – D66 verhaal, gesteund door allerlei kleine partijtjes om de boel door de Kamers te krijgen.

Nieuws genoeg dus, zou ik zeggen. Maar het meest navrante in het hele jaar is iets anders. En dat was het non-nieuws over Zwarte Piet. Opgestookt door een heel klein clubje, aangevoerd door een mafkees die nog geen gesprek van twee minuten kan voeren zonder de grootst mogelijke kolder uit te kramen. Gevonden vreten wanneer je als journalist iemand onderuit wilt halen. Maar nee, iedereen liep op zijn tenen als meneer ergens zijn opwachting maakte. En bijna alle media maakten ruimhartig een belachelijke hoeveelheid ruimte voor meneer en zijn kompanen. Zelfs toen de ramp met de MH17 nog zeer vers was kon je de krant niet openslaan zonder met heel veel tekst over zijn strapatsen te worden geconfronteerd. Ik vraag me in gemoede af wat een onderzoeker over enkele decennia zal denken als hij het Nederlandse nieuws van 2014 nog eens doorneemt en evalueert. Ik ben blij dat ik dan niet hoef aan te horen wat hij zal zeggen. Inmiddels is overduidelijk dat het de druktemakers heel ordinair om poen gaat. Ja, dat wisten we al voordat de eerste letter op papier was verschenen.

Maar toch, alles wat er buiten onze naaste kring gebeurde, en dat is heel wat zoals u hierboven kon lezen uit de zeer beperkte bloemlezing, alles wordt bij ons overschaduwd door een waas. Het dringt, ondanks het vaak pregnante karakter van heel veel nieuws maar beperkt tot ons door. Dit jaar keken we elkaar bij het begin van iedere nieuwe maand aan en vroegen ons af wie er nu weer zou doodgaan. Het begon, zoals ik al beschreef in een column met het jongste zusje van mijn vrouw die na een hartaanval niet meer wakker werd. Maar goed, zij was dubbel gehandicapt en had al zeker dertig jaar langer geleefd dan iedereen om haar heen had verwacht. De volgende was een 71-jarige vriendin van mijn vrouw die stierf aan een hartaanval onder de ogen van mij en de huisarts.

De derde was ons nichtje van negen jaar die in Zuid-Limburg na een val van haar fiets door een auto werd overreden en een paar dagen later stierf. Ik heb ook daarover een column geschreven. Een buurman die drie weken na de diagnose stierf aan kanker van de alvleesklier, net als een andere man die wij kenden. Die soort kanker is een vreselijke killer, want hierna stierven nog zeker zes mensen in onze nabije kring aan deze ziekte. Waaronder twee broers van middelbare leeftijd, drie maanden na elkaar. Een oude kennis van 82 jaar ging ook, maar die was al heel lang aan het tobben. Bijna de laatste was een oud-leerling van mij. Hij werd frontaal aangereden door iemand die voor hem een inrit in wilde draaien en hem hem helemaal niet had opgemerkt. De botsing zelf was door de beperkte snelheid van beide betrokkenen helemaal niet zo erg dat er levens mee gemoeid konden zijn. Nee, het slachtoffer kreeg van achteren en stuk gereedschap of bouwmateriaal dat in zijn busje lag tegen zijn hoofd, wat hem op slag doodde. Hij was net getrouwd, kindje van zes maanden. We kwamen dit jaar op evenveel doden als er maanden in het jaar zitten. En dat is een verdovende ervaring. Het zet je gedachten in een modus die het andere nieuws onherroepelijk naar de achtergrond duwt.

Al met al wil ik deze column toch afsluiten met u het allerbeste te wensen voor het komende jaar. Ik hoop van harte op een gelukkiger en vooral gezonder jaar, voor mij, mijn familie en allen eromheen.

En daar horen mijn lezers zeker bij.