De hel van Ferguson

Ferguson. Voor ons een ver-van-mijn-bed-show, voor Amerika een woord dat angst inboezemt.  Niet voor iedereen om dezelfde redenen: blanken omdat ze bang zijn voor in brand gezette auto’s en beroofde winkels, donkere mensen omdat ze doodgeschoten kunnen worden en de dader niet eens veroordeeld wordt.

Wat is er aan de hand in Ferguson?
Afgelopen zomer jatte Mike Brown sigaretten bij een supermarkt. Politieman Wilson was snel ter plekke en probeerde hem aan te houden, zittende in zijn auto. Er heeft zich een conflict voorgedaan tussen de twee, maar wat er daar precies gebeurde is niet duidelijk. Zeker is dat Wilson op Brown schoot maar twee keer miste. Brown rende daarop weg, Wilson ging hem achterna, Brown draaide zich om – en hier is het verhaal weer heel vaag – en Wilson schoot Brown minstens zes keer in het lichaam.

Nadat Brown was neergeschoten, ontaardden er enorme rellen in Ferguson. Mensen gingen de straat op, gebouwen werden gesloopt, auto’s werden in brand gezet. Politie ging er met harde hand tegenin, arrestaties werden gedaan, mensen werden in elkaar geslagen. Angst en woede vermengden zich tot een zeer giftige cocktail.

Maandagavond werd het besluit van de jury in de zaak bekend: Politieagent Wilson gaat vrijuit. Niet alleen dat, alle tijd dat hij in voorarrest heeft gezeten, krijgt hij betaald. Daarnaast krijgt hij nog tienduizenden dollars uit donaties van sympathisanten. Mike Brown is dood. Zijn familie krijgt niks behalve een met kogels doorregen lichaam en een pleidooi dat door niemand serieus genomen wordt. En ze krijgen nog meer shit over zich heen door de nieuwe rellen die ontstaan na de uitspraak van de jury, terwijl ze uit alle macht oproepen om geweld achterwege te laten.

Verder lijkt alle bewijs schimmig en dubbelzijdig. Er zijn meer dan zestig getuigen gehoord in de zaak, die allemaal iets anders zeggen of halverwege hun statement veranderen. Ook Wilson zelf legde tegenover de lokale politie een andere verklaring af dan tegen de grand jury en in zijn gehele statement zijn enorme gaten te vinden – zo zei hij tegen de politie dat Brown hem tien keer had geslagen en tegen de grand jury dat Brown hem maar twee keer had geslagen. Foto’s van Wilson acuut na het gebeuren laten geen enkel lichamelijk trauma zien, zelfs geen blauwe plekken. Foto’s van Brown zijn lijk en de crimescene zijn overigens nooit gemaakt – de verantwoordelijke agent had ineens geen batterijen meer in zijn camera. Óf belachelijk onprofessioneel, óf wel heel toevallig dat dat net met zo’n omstreden zaak gebeurt. Afgezien daarvan, bestond de grand jury uit negen blanke mensen en drie donkere. Wat blijkt: er zijn precies negen mensen nodig om een meerderheid te krijgen. Misschien is het zoeken naar iets dat er niet is, maar het is op zijn minst vreemd te noemen. Zoals deze zijn er meer kleine feitjes die niet aansluiten bij het complete heldere verhaal dat we zouden willen hebben van een zaak zoals deze.

Ergens begrijp ik de rellen wel. Stel je voor dat je zo in een hoekje gedrukt wordt en ziet dat een ongewapende jongen van 18 niet alleen zijn leven verliest aan een compleet uit zijn context getrokken incident, maar dat de man die hem heeft doodgeschoten niets gebeurt.

Mensen zijn boos en mensen zijn bang. Bang dat hun hetzelfde overkomt, dat ze op een dag doodgeschoten worden om hun huidskleur, bang dat hun kinderen opgroeien in een omgeving waar ze als minder worden gezien. En dan maar roepen dat de slavernij al 150 jaar weggebonjourd is: in Amerika is ongelijkheid nog aan de orde van de dag.

Een moeder tweette: ‘My 7 year old son just said: “Don’t worry mom. If we want to live, we just have to stay home.” I’m turning off my tv. My heart just broke.’

Dit is toch niet een wereld die we onze kinderen willen achterlaten? Een wereld waarin we eigenlijk ons zouden moeten verbroederen want wat blijkt: zonder elkaar redden we het verdomme niet. Een wereld waarin je blijkbaar gewoon nog doodgeschoten kunt worden om je huidskleur en dat er vervolgens niemand verantwoordelijk voor wordt gehouden. Een wereld waarin donkere mensen meer opgepakt worden dan blanken en waar je doodsbang moet zijn voor de politie. En ja, ik ben blank en ik heb het prachtige privilege om op te groeien in een land waarin ik niet vermoord zal worden omdat mijn huid blank is. Maar dat betekent niet dat ik het onrecht niet zie. We vinden dierenmishandeling ook niet ineens minder erg omdat we zelf geen dieren zijn, of kindermishandeling omdat we gelukkig volwassen zijn.

Al deze gebeurtenissen doen me alleen maar heel veel verdriet. Wat zou het mooi zijn als we gewoon samen konden leven zonder al deze shit over elkaar heen te willen storten.

Voor de geïnteresseerden, John Oliver over Ferguson: