Lingo is gestopt

Anke (Alphamusic)

Lingo is gestopt. Vanavond was de laatste aflevering van het programma. Eerst verhuisd om plaats te maken voor De Wereld Draait Door, maar de kijkcijfers bleven tegenvallen en dus is Lingo gestopt. Wellicht komt er nog een zomer-editie, maar daar doen we het natuurlijk niet voor. Na 25 jaar is Lingo niet meer.

Vroegâh, en dan heb je het over iets van achttien jaar geleden, keek ik Lingo na het jeugdjournaal. Ik probeerde uit alle macht mee te raden maar met mijn door jeugd beperkte vocabulaire had ik het meestal mis. Ik herinner me vooral nog de geluidjes van de letters BIEP BIEP voor goed en BOEP voor niet goed en dan had je ook nog de gele, die zat er precies tussenin. Mijn vader raadde ook mee, maar die had het wel altijd goed. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat we hem stiekem moeten opgeven voor een spelshow want die man weet daadwerkelijk alles. Twee voor Twaalf heeft hij al zeker dertig keer vanaf de bank gewonnen. Enfin, Lingo. Toen nog gepresenteerd door François Boulangé, een guitige man met krullen die enthousiast meedeed met het spel. Jaren later grapte ik over die naam wel eens dat hij gewoon Frans Bakker heette maar dat dat niet fancy genoeg was (it’s pronounced Bouquet, not Bucket!). Als kind dacht ik, jeetje, die man moet rijk zijn als hij iedere dag zo veel geld kan weggeven bij dat spel. Schattig, niet?

Mijn pake en beppe – opa en oma – hadden zelfs Lingo op de computer. Achteraf gezien voor ouderen natuurlijk een prachtig middel om dementie tegen te gaan, maar voor mij voornamelijk een uitdaging om het spel te verslaan – beetje competitief? Neh. Urenlang zat ik achter die computer op de muis te rammen, woordenboek ernaast en maar letters invullen. BIEP BOEP BOEP BOEP BOEP. Shit.

Na jarenlang Lingo gekeken te hebben, heb ik het daarna ook jarenlang verafschuwd. In de puberteit kom je in zo’n periode waar je alles wat je vroeger leuk vond zo hard mogelijk afstoot. Zo ook Lingo. Ik vond het kut, simplistisch, de kandidaten werden maar suffer en suffer en Nance was veel te vrolijk. Lingo kon me gestólen worden. Als het opgezet werd op televisie protesteerde ik luid net zo lang tot er gezapt werd. Als ik bij andere mensen aan het eten was en het kwam op tv, keek ik beleefd mee maar intern stierf ik steeds een beetje. Als je je eenmaal ergens tegen verzet, kan het echt niets meer goed doen. Ik haatte Lingo met een pure haat. Ik keek nog liever Get The Picture.

Toen ik ging studeren keek ik helemaal nooit meer Lingo. Als je immers zelf mag bepalen wat er op televisie komt, dan zoek je toch echt naar kwalitatief interessantere programma’s. Masterchef of South Park bijvoorbeeld. Ik moest toch wel mee kunnen praten over de soufflé van Callum of de aids van Cartman. Af en toe, als ik de televisie aanzette en Lingo was net op de buis, ving ik er nog wel een glimps van op. Lucille Werner was nu presentatrice en van haar wist ik niet veel meer dan dat ze niet normaal kon lopen. Ik ging er vanuit dat ik nooit meer Lingo zou kijken en dat was prima.

Totdat ik nieuwe huisgenoten kreeg – hierover volgt nog eens een column. Een vriendin van me kwam bij ons wonen en ineens was er veel meer samenhang in het huis. We gingen samen eten, samen zuipen, samen bankhangen, samen de stad in en… samen Lingo kijken. Iedere doordeweekse avond om vijf voor half zeven scherp schreeuwde één van mijn huisgenoten door het huis. LIIIINGOOOOOOO. LIIIIIINGOOOOOOO. ANKE, LIIINGOOOOOO. Ik liet vallen waar ik mee bezig was en spoedde me naar de woonkamer, plofte op de bank naast Jaap of Megan of Bart, net op tijd om het eerste woord te zien. Soms rommelde één van ons gezellig met het gasstel, of met de magnetron voor het opwarmen van een prakje. Diegenen die nog moesten eten stalen stiekem koekjes uit de trommel. We ouwehoerden over de dag en over hoe zwaar onze studerende/werkende levens wel niet waren en belden om een pizza calzone met extra neushoorn. En we keken Lingo. En we giechelden om Lucille die van de ene balie naar de andere balie liep. En we hadden altijd alle woorden in de finale goed.

En nu is Lingo weg. Voorgoed. Ik zal geen getetter meer door de gang horen, vijf voor half zeven zal weer net zo gewoon worden als kwart voor twaalf en ik ga zelfs het hobbeltje van Lucille en het gebekvecht van J.P. missen. Shit man. Jammer. J-A-M-M-E-R. BIEP-BIEP-BIEP-BIEP-BIEP-BIEP.