Zo veel te doen

Willem Endstra is tien jaar geleden vermoord door Holleeder en consorten, zo las ik deze week op een nieuwssite. Het is verschrikkelijk. Rampzalig.
10 jaar geleden alweer! Dat kan toch niet? Ik herinneren me het nog als de dag van gisteren. Een simpele speuropdracht op de welbekende zoekmachine leert mij dat de vastgoedmagnaat inderdaad al een decennium lang onder de zoden ligt. Wat gaat de tijd toch snel. Verzuchtte de oude man.

Mijn conditie verbeteren, het huis schilderen, musea bezoeken, een nieuwe studie volgen, schaakgrootmeester worden, al mijn vrienden met een bezoek vereren, houtskooltekeningen maken, nieuwe kleding kopen. En dat is nog maar een willekeurige greep uit mijn reusachtige to-do list. Toontje Lager zong het al in de jaren '80 (ja, zo oud ben ik inderdaad): 'Zo veel te doen, er is nog zo veel te doen.' Hoe moet ik in godsnaam alle plannen uitvoeren in zulk miniem tijdsbestek, terwijl er ook nog allerlei nutteloze randzaken als een fulltime baan, het opvoeden van twee kinders en quality time met mijn vriendin op het programma staan? Het aantal nog te bekijken televisieprogramma's op de recorder stijgt gestaag, evenals het aantal ongelezen boeken in de kast. Mijn ouders zie ik te weinig, de vloer moet gedweild, mijn haar is te lang en ik wil nog drie boeken schrijven. Honderden voornemens, en maar slechts één vijand. Maar wat voor een.

Dertien jaar geleden las ik het inmiddels vermaarde boek van psycholoog Douwe Draaisma: Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt. Het was eerder vermakelijk dan kenmerkend voor mijn toenmalige leven. Ik was 22 en de tijd had nog niet zo'n haast. Na het Endstra-moment heb ik het boek er weer eens bij gepakt, en de bladzijden sloegen me om de oren met herkenbaarheid.
Nieuwe gebeurtenissen krijgen een plekje in het autobiografische geheugen. Maar hoe ouder je wordt, des te minder vaak gebeurtenissen het predikaat 'nieuw' krijgen. De eerste stapjes, de eerste schooldag, de eerste kus: een eeuwigheid geleden. In plaats daarvan wordt ik elke dag wakker in hetzelfde bed, ga ik elke dag in dezelfde auto naar hetzelfde werk, kom ik thuis in hetzelfde huis en eet dan aan dezelfde tafel voordat de kinderen naar bed gaan. Vervolgens plof ik op dezelfde bank en neem de dag door met dezelfde vrouw. En morgen hetzelfde laken een pak. Ons besef van tijd is gerelateerd aan het aantal noviteiten. Alle dagen die de afgelopen tien jaar op elkaar leken, zijn samengeklonterd en worden zodoende als het ware niet 'meegerekend' in mijn tijdbesef.

Ambitie genoeg, tijd te weinig. Te weinig seconden in een minuut, te weinig minuten in een uur, veel te weinig uren in een dag, en het aantal dagen in een jaar is helemaal schrikbarend gering.
Ik heb een prachtig gezin en een leuke baan. Maar soms ben ik ziekelijk jaloers op alleenstaande uitkeringstrekkers. Die zeeën van tijd, de ruimte, de vrijheid: paradijselijk.   

Het afgelopen weekeinde mocht ik zowaar eens proeven van dit genot. Heel even zonder vrouw en kinderen. Ik zou een boek over Bayesiaanse statistiek lezen, twee keer naar de sportschool gaan, de auto wassen,  de tuin snoeien, bij mijn ouders eten, vier films kijken en drie columns schrijven.
 
Ik sliep veel te lang uit, lag in de zon, verloor wat geld tijdens een vijf uur durende pokersessie op internet, at een opwarmmaaltijd, ging te laat naar bed, dronk een fles wijn en de rest ben ik in zijn geheel vergeten. Ik heb geen boek gelezen, ben niet de sportschool geweest, de auto is nog altijd vuil, de tuin woekert rustig verder, mijn ouders heb ik niet gezien, de films staan nog ongezien op de recorder en deze column schrijf ik op woensdag om 12.30 uur.

Ambitie is leuk, maar alleen als je er geen tijd voor hebt.