Afscheid van je oude baas

Het blijft een vervelend moment. Dat moment waarop je een laatste blik werpt op je werkplek en met je doos met privéspulletjes naar buiten loopt. Die vreemde gewaarwording dat er een einde komt aan een situatie die in je hoofd tot aan je AOW zou gaan duren.

In de kartonnen verhuisdoos de foto's van je kinderen. De beroerde tekeningen van je talentloze kinderen. Een usb-stick met foto's van alle bedrijfsuitjes. Een cd-mapje met de muziek uit je jeugd. Die persoonlijke nietmachine die je prefereerde boven die ondingen van je baas. Je eigen koffiemok. De oorkonde voor 'medewerker van de maand'. In principe rotzooi die je net zo goed meteen in de container kunt flikkeren. Maar ze waren zo'n lange tijd de verbindende factor tussen werk en je echte leven.

Het was geen ideale baan. Bestaan die eigenlijk wel? Ideale banen? Uiteindelijk moet je er zelf iets van weten te maken. Je geniet van de mooie momenten en zorgt dat de mindere klussen wat minder zwaar wegen. Ik genoot van de kilometers die ik fietsend in de frisse lucht af mocht leggen. Van de flexibele werktijden. Bij het zomerse weer van de afgelopen weken, geen baas die er een probleem van maakte als ik liever aan het water lag. Niet alleen thuiswerk bleef altijd een optie: ik werkte zelfs vanaf mijn balkon!

De vierwekelijkse administratie bleef mijn achilleshiel. Dat waren de mindere werkzaamheden. Ik moest me er steeds weer toe dwingen en daar faalde ik ook regelmatig. Met pissige mails van de baas in mijn mailbox tot gevolg. De dreiging van korten op mijn salaris als ik zo door zou gaan: “Een taak niet geadministreerd is een taak niet uitgevoerd!”

Vreemd. Ik kon in principe mijn taken zelf verzinnen. Niemand controleerde ze.

Ik had het aan moeten zien komen. De tekenen waren overduidelijk, maar ik wilde ze blijkbaar niet zien. Met mijn directe chef had ik enkel nog mailcontact. Vragen werden vaak pas na twee of drie werkdagen beantwoord. Mijn verzoeken om scholing werden nooit gehonoreerd. Ik moest mijn carrière zelf maar in de hand nemen. Hulp kreeg ik niet meer! Bij spontane bezoeken aan ons regiokantoor werd ik genegeerd. De receptioniste leek mij niet meer te herkennen. Of deed ze alsof? Waren dit bewuste acties om mij weg te pesten?

Zwart op wit kwam de dreiging van demotie dichterbij. Een nog minder baantje, met minder rechten en meer plichten. Tegen een nog lager salaris. Waarom zag ik het toch niet aankomen? Was ik zo blind? Ik draaide toch lang genoeg mee in het bedrijfsleven om een totaal ontwrichte werkverhouding te herkennen?

En toen gebeurde het ineens. Afgelopen vrijdag een gesprek met een van onze klanten en meteen de boodschap dat ik volgende week al kon beginnen, waarmee er meteen ook een einde kwam aan mijn tijd bij het UWV.

Beste werkcoach. Het waren geweldige maanden. Ik heb genoten van de opgedane kennis en ervaring. Nog meer van de flexibele werktijden. Ik heb echt geen flikker uit hoeven voeren! Maar ik blijf kritisch op uw zéér onpersoonlijke aanpak.

Voor de duidelijkheid. Ik heb nóóit voor het UWV gewerkt. Ik zat in de WW en heb eindelijk weer een baan!