Israël: de laatste schutter is dader

Ik ga in de strijd in Israël geen partij kiezen. Wij kunnen altijd partij kiezen, maar juist in deze situaties betekent dat toch dat je een stuk rede of logica los moet laten. En eigenlijk geldt dat voor iedere oorlog waar je zelf niet bij betrokken bent.

Als je de geschiedenis doorpluist, zul je altijd wel bij één partij uitkomen die de eerste steen gooide. Toch geven ook dat soort onderzoeken altijd weer een andere uitslag. Pro-Israëliërs vinden vast wel weer ergens een Palestijn die net iets te pissig keek. Arabieren vinden vast wel een jood die te veel geld vroeg voor een zak uien.

Het punt is alleen dat mensen in een oorlog nooit zo vreselijk veel 'last' hebben van geschiedenis. Geschiedenis is vaak hooguit een makkelijk smoesje. Een mens heeft daadwerkelijk last van raketten op zijn of haar huis. Van dagelijkse dreiging. Van de moord op familieleden.

Om in deze laatste explosie van geweld in Israël en Gaza een soort van aanleiding te vinden, kun je gewoon starten bij drie koelbloedig vermoorde joodse tieners. Niet in de verre geschiedenis: gewoon een paar weken terug. Ik snap de woede dan heel goed. Drie onschuldige tieners vermoord, enkel omdat ze bij jouw volk behoren? Ieder land en ieder volk zou wraak willen nemen. En hard ook.

Vervolgens begint het Israëlische leger een onderzoek en valt huizen binnen. Er worden Palestijnen opgepakt, mishandeld en gedood. En dat enkel nog gedurende het onderzoek. Dat gaat niet zoals in Nederland, waar vage verdachten netjes naar een politiebureau worden geroepen. Er wordt grof geweld gebruikt. De familieleden van de bij deze onderzoeken gedode jongens denken niet aan 1947. Zij denken en reageren naar aanleiding van die zojuist gedode jongens. Mishandelde Palestijnen denken en handelen naar aanleiding van wat hen zojuist is aangedaan.

Daarna worden het golven van geweld, welke alleen nog maar kunnen escaleren. Iedere láátste raket is een reden om een raket terug te sturen. Met iedere dode creëer je een familie die de tegenpartij nog heftiger haat. En haat zorgt weer voor het volledig verdwijnen van empathie voor die tegenpartij. Mijn vermoorde kind is een gruwelijk drama. Het  vermoorde kind van die ander is 'hun' verdiende loon.

Je kunt hooguit stellen dat Israël een veel sterker leger heeft en daardoor meer slachtoffers maakt. Is dat een reden om meer sympathie op te brengen voor Palestijnen? Ook niet. Vrijwel iedere strijdende Palestijn zou wensen dat ze dezelfde wapens hadden om joden mee uit te roeien. Maar ook geen sympathie voor Israël: een precisiebom op een compleet gezin - enkel omdat het kan - is met geen enkele logica goed te praten.

Ik ben de laatste die oplossingen meent te hebben. Maar ik ga echt geen partij kiezen. Ik kan enkel  empathie voelen bij iedere Israëli of Palestijn die een familielid verliest. En tegelijkertijd afschuw bij diezelfde familieleden die dit weer als excuus gebruiken om andermans familielid te vermoorden.

De laatste schutter is altijd dader. De eerste die weigert te schieten een held. Ik vrees alleen dat je die laatste in Israël en Gaza niet gaat vinden.