Dodelijke date 45

Dick (Bornfree)

Hier lees je de vorige delen...

Kalasjnikov was niet doodgegaan aan de dosis van mijn eigen brouwsel. De hoeveelheid was niet toereikend. Na twee weken stond hij weer voor mijn deur. Hij had niet meer dan een zware griep gehad, zo leek het. Ik moest andere manieren bedenken. Ik dacht aan virussen, aan de verspreiding ervan en ook zelf nog veilig weg kunnen komen. Ik miste Ralf, ik miste die jongen soms zo erg dat het pijn deed. Ik was zo bang dat hij van mij zou vervreemden. Cinthia had ik nog gezien, misschien was ze nog wel bij mij in de buurt. Er ging van alles door mij heen: ‘Wat deed de buitenwereld nog om mij vrij te krijgen?’

Ik blies de pilot voor nieuwe jonge vrouwen die binnengebracht werden weer leven in en steeds weer vroeg ik mij af waar God was. Ik noemde het geen pilot meer bij Fabio Cambino, maar gewoon het voorportaal voor alle nieuwe vrouwen. Hij vond het sowieso een heel goed idee. Hij was zakelijker en raakte mij niet aan, maakte zelfs geen toespelingen. Een puur zakelijke relatie. Het gaf mij vrijheid van handelen.
Ik vroeg alle medische dossiers van zijn personeel en van het personeel dat Fabio had overgenomen van Jochem. Van veel mannen en vrouwen was helemaal geen dossier, laat staan een medisch dossier. Des te makkelijker voor mij, ik kon ze zelf maken en aanpassen. Hij had Jochems personeel niet echt overgenomen. Het was geen zakelijke deal geweest, maar bezit dat van de ene maffiabaas naar de ander gaat. En zolang je je als ‘onderbaas’ aan hun wetten houdt, wordt er geen opdracht gegeven je uit de weg te ruimen door de capo di tutti capi. En dat was wel gebeurd met Jochem van Wensen. Nu had ik zijn hersenen vermengd met boomschors, maar iemand, een huurmoordenaar, zou niet veel later appelmoes gemaakt hebben van diezelfde hersenen met een dumdumkogel.

‘Mama is nu al jaren weg!’ schreeuwde Ralf. Zijn verzorgers kwamen op zijn geschreeuw af, maar Carla maakte sussende gebaren toen ze even in de deuropening bleven staan.
‘Ralf, mama is nu maanden weg.’
‘Jaren! Ze houdt niet meer van mij en is zomaar vertrokken!’ Hij begroef zijn gezicht in zijn blote handen die zich vulden met zijn tranen. Carla voelde een brok in haar keel die niet weg te slikken was.
‘Ralf? Ralf?’ Carla pakte zijn betraande gezicht. ‘Mama komt terug, lieverd. Sneller dan jij denkt. Ik voel het. Schrijf haar een brief. Ik zal zorgen dat ze die leest, afgesproken?’
‘Een brief? Met een tekening?’
‘Wat jij wilt, Ralf.’ Carla dacht aan Cinthia. Ze wist inmiddels dat zij contact had gehad met Martha. Cinthia had haar gevraagd geen media op te zoeken of te beantwoorden. Als ze een probleem werd via de media, zou Martha alsnog vermoord kunnen worden. Ralf begon direct met zijn tekening en schrijverijen. Hij was weer rustig. Carla droogte haar ooghoeken met een tissue.

Van Schie stond kwaad op van de enige stoel in de keuken in het nieuwe safe house. Harm keek een oneindige leegte naar buiten. Er was een sfeer van verlies. Via Van Schies contacten waren ze te weten gekomen dat Martha de Cobra tegen een boom had gezet. Dat zij het overleefd had en Jochem van Wensen niet. Maar niemand wist waar Martha nu was. Ze moesten eens weten dat ze zo dichtbij was.
‘En nu?’ vroeg Harm zich hardop af. Nu tuurde Cinthia in een oneindige leegte door het raam naar buiten.
‘Klootzakken, de georganiseerde misdaad laat haar gewoon niet gaan. Zo veel is wel duidelijk. Waarom opnieuw ontvoeren? Ze weet gewoon te veel van die walgelijke organisaties. Ik ken mijn moeder, ze zal nooit accepteren dat ze gevangen zit. Nu heeft ze Jochem in een boom gegraveerd, letterlijk. Ik hou mijn hart vast hoeveel mensen zij nog gaat bestempelen als Jochems.’
‘Jezus,’ zei Harm, ‘dat is nogal wat. Hoe kunnen we haar dan tegenhouden?’
‘Hoezo tegenhouden?’ vroeg Cinthia.
‘Wil je dat ze een koelbloedige moordenaar wordt?’ vroeg Harm terwijl Van Schie de inhoud van zijn telefoon controleerde.
‘Soms zijn je keuzes gerelateerd aan de situatie waarin je verkeert. Als dat je een moordenaar maakt, dan is dat zo. Maar ben je dan een moordenaar met ratio of een die irrationeel is? Ik denk de eerste, een moordenaar naar de omstandigheden waarin je verkeert. Omdat je zelf wilt overleven. Wat kunnen wij doen, Van Schie?’
‘Niemand weet dat jij de schoonmaker niet bent die iedereen verwacht. Stel je voor dat ze weer naar haar oude plek is gebracht? Hup, hup, schminken!’ zei Van Schie. Hij begon direct te bellen naar de visagisten. Ze schminkten Cinthia weer naar de schoonmaakster die ze de laatste tijd geweest was en lichtten tegelijkertijd de echte schoonmaakster in die weer veel geld kreeg om haar vernieuwde contract na te komen.

Cintha voelde zich koortsig op het moment dat ze de beveiligers passeerde met haar id-pas. Ze vroeg zich maar één ding af: of ze haar moeder zou zien. Er ging van alles door haar heen. Ze pakte het schoonmaakkarretje uit de ruimte die haar inmiddels bekend was en controleerde de hoeveelheden. Het maakte haar niet meer uit of ze de kamer naast haar moeder eerst moest doen om niet op te vallen. Ze besloot direct naar haar moeders kamer te gaan. Ze klopte op de deur.
‘Binnen.’ Cinthia herkende haar stem, haar hart sloeg over.
‘Kan ik schoonmaken?’ Martha draaide haar hoofd alsof ze door een wesp was gestoken.
‘Cinthia! Jezus kind!’ Martha vloog overeind.
‘Mam! De camera’s? Geluid? Mam?’
‘Dat is allemaal weggehaald, schat. Ik kan hier nu zijn wie ik wil, maar alleen hier, lieverd.’ Ze omhelsde Cinthia en huilde hard. ‘Ralf lieverd, hoe is het met Ralf, alsjeblieft?’
‘Met Ralf gaat het goed. Onze belangrijkste taak is jou hier nu weg te halen. Kan ik hier echt vrijuit spreken?’
‘Echt, Cinthia. Ik ben verlost van het paranoïde gedrag van Jochem. Ik heb vrijheden. Ik weet dat ik niet meer bekeken of afgeluisterd word. Ze zijn hier dagen bezig geweest al die rommel te verwijderen, alleen omdat ik dat wilde. Fabio Cambino stelt dat ik hier sowieso niet weg kan dus waarom controleren? Heel logisch. Dat gecontroleer van Jochem was ook idioot.’
‘Hoe komt het dat je hier weer zit? Jochem van Wensen is dood, wat is het probleem?’ Ik vertelde haar het hele verhaal.
‘Jezus mam! Je hebt hem dus gewoon vermoord.’
‘En weet je Cinthia? Ik zou het zo weer doen, en weer. Wanneer iemand mij zo verkracht heeft, mijn vrijheid ontnomen heeft, mijn totale leven verwoest heeft. Ik zou het zo weer doen. Ik heb hier zoveel dood en verderf gezien dat het mij niet zo veel meer doet.’ Cinthia keek haar aan. Ze wist niet of ze het verdriet dat ze voelde moest laten zien of in de hardheid van haar moeder meegaan. ‘Ik snap dat jij het niet begrijpt, schat, maar houd er rekening mee dat je moeder voor een stuk dood is. Met name mijn gevoelens zijn heel erg afgestompt. Soms zie ik dood en verkrachting en ik weet wat ik er vroeger bij voelde, nu voel ik dat niet meer.’ Plotseling vloog mijn deur open.

‘Kalasjnikov! Wat doe jij hier!’ schreeuwde ik.
‘Nu hoor ik jullie weer in die rare taal met elkaar spreken. Nu weet ik het zeker. Wie ben jij? De kolf van zijn wapen vloog door de lucht tegen de kin van Cinthia aan. Het werd zwart voor mijn ogen. Ik greep in een flits een scalpel en haalde die langs zijn hals. Van de schrik en pijn liet hij zijn wapen vallen. Het vuurde een kogel af toen het de grond raakte. Cinthia lag bewusteloos op de grond. Hij liet zich op zijn knieën vallen. Ik voelde hoe zijn warme bloed tegen mijn benen gutste. Iedere seconde minder hard. Ik stond aan de grond genageld. Het flitste door mijn hoofd dat Kalasjnikov al niet erg populair bij zijn collega’s was en hoopte op leven, mijn leven en dat van mijn kind. Ze stormden binnen, vijf man sterk met hun wapen in de aanslag. Een verkeerde beweging en het beeld dat ik nu zag, zou mijn laatste zijn. Ze bleven stil staan en zeiden niets. Ik hoorde voetstappen van leren schoenen. Fabio kwam binnen, gehuld in een spierwit kostuum. Hij kwam niet in de buurt van het nog steeds leegbloedende lichaam van Kalasjnikov. Hij gorgelde zacht.

‘Martha?’ Hij keek naar de schoonmaakster.
‘Ik ben bevriend met de schoonmaakster en iedere keer kwam hij als een bezetene binnen om ons te onderbreken. Hij vond deze vriendschap niet kunnen. De schoonmaakster heet Yasmin Kurdu. Kalasjnikov sloeg haar met de kolf van zijn wapen. Ik sneed hem.’
‘Kort maar krachtig. Dus jij komt op voor je vriendin?’
‘Alsof ze mijn kind is.’
Ik schrok van mijn reactie. Maar ik schrok nog meer van de beweging die Fabio maakte met zijn rechterhand. Zijn hand ging naar zijn binnenzak. Hij haalde er een klein glimmend pistool uit. Dat richtte hij op mijn voorhoofd. Er klonk een harde knal. Cinthia gilde.