29-ish

29 jaar
Het was zaterdagavond. Bij een vriendin op de bank haalden we herinneringen op aan het uitgaansleven in Leeuwarden. Het was toen leuk in Fire, waar we uit drie verschillende zalen konden kiezen voor pop, R&B of trance, of even naar het barretje met Hollandse meezingers. Struinend door de discotheek, dronken worden. De tijd dat je nog mocht roken, en toen ineens niet meer en iedereen ineens naar zweet bleek te ruiken. Maar waar je wel weer met meer frisse lucht in je longen door kon dansen tot het licht werd.
“Fire?”, zegt een vriendin. “Dat was toch waar wij laatst met Serious Request wat gingen drinken, en waar ze onze oude danszaal hebben omgebouwd in een grand café?” Het is jammer dat sommige geweldige plaatsen geen plek meer bieden voor nieuwe uitgaansherinneringen.

35
Op weg naar de stad. “Kan je daar wel dansen?”, vroeg ik een vriendin. Dat bleek zo te zijn. “Leuk, net zoals eerder weer naar een discotheek!” “Discotheek?”, riep ze. “Discotheek? Dat zeggen we nu niet meer hoor. We gaan naar een club. Hopelijk staat er geen rij.” Wat? Een rij? Nou, dacht ik nog, dat van die club moet ik mijn vriend straks niet proberen uit te leggen. Die gaat zich nog afvragen of ik naast mijn vereniging wel meer lidmaatschappen moet aangaan, zodat ik nog wat tijd voor mezelf over houd.

40
Bij de deur zocht ik mijn paspoort. Ik vroeg de portier: “En, kan ik nog door voor 16?”

25
Bij binnenkomst leidde mijn vriendin me direct mee naar een klein podiumpje. Binnen twee minuten stonden we zonder alcohol, zonder opwarmperiode, direct voor iedereen te dansen. Konden we dat vroeger maar met het zelfvertrouwen en de lol die we nu hadden!

19
De fotograaf! Wij willen erop, met z’n allen! Toe?

17
Nineties muziek!

15
And nothing else matheeee-eers…

19
Een jongen zingt naar me. Hahaha. Hij is hooguit 25. Even later trekt hij me op het podium, maar ik kies ervoor om solo verder te dansen. Hahaha.

29
En weer een cola. Wat doen trouwens ineens al die mannen en jongens op het podium? Vroeger stonden er alleen maar vrouwen op, toch? Sinds wanneer denken jongens ineens dat ze ook kunnen dansen. En dat er iemand is die erop zit te wachten om daarnaar te kijken?

16
Ik wil verdorie op dat podium staan.

64
Mijn god, die man op het podium riep ‘cola-Berenburg’ in mijn oor. Wat hij werkelijk bedoelde, was dat ik voor hem een drankje aan de bar zou bestellen en er als bedankje ook een voor mezelf bij mocht doen. Zodat hij niet van dat podium af zou hoeven. Luie donder, het is minder dan twee stappen lopen!

17
Nineties muziek! En daar is de fotograaf weer, hahahaha!

37
Wat? Om drie uur gaan de asbakken ineens op de bar! Ik dacht dat het een geintje was! Maar nee, na drie uur ’s nachts gaan de deuren dicht, dus kan er ook niemand van de inspectie meer binnenkomen. De barman stak er direct drie tegelijk op, twee meiden staken met de ene brandende sigaret de ander aan. Ik kuchte. Jongens, dit is toch hartstikke ongezond!

17
Nineties muziek! Yeah! Maar ik moet wel zo naar huis.

29
Eenmaal buiten liep ik rustig richting mijn fiets. Ter hoogte van de bibliotheek lag ineens een oudere man op straat. Twee bakvisjes van een jaar of 16 waren net van de fiets gestapt en keken mij aarzelend aan. De man zag er wel verzorgd uit. Ik legde mijn hand op zijn pols en voelde dat hij erg warm was. “Meneer?” Langzaam kwam hij weer bij bewustzijn. Ik vroeg het eerste meisje alvast een ambulance te bellen. Ze twijfelde en vond het spannend, maar was ook blij iets te kunnen doen. De bewustzijnscheck: “Hoe heet u? Weet u waar u bent?” De man kwam bij en vertelde dat hij niet meer kon lopen. Hij zakte steeds door zijn benen, maar de ambulance was al eerder geweest en zei dat hij zich aanstelde. Ik liet hem zelf overeind komen naar een zittende positie. Met die informatie leek het me meer een drankprobleem dan een medisch probleem, dus ik heb het meisje aan de telefoon gerustgesteld dat er niets meer nodig was. Bij het bellen naar de taxicentrale viel alles op zijn plek: “De man is 50+? Hij zou wachten bij de McDonald’s. De taxi is al onderweg. Hij is een vaste klant van ons.” Het andere meisje hielp me nog om de man naar de Mercuriusfontein te begeleiden, zodat hij iets hoger zat en makkelijker overeind kon komen. Ze bleven twijfelend staan. “Ga maar vast verder hoor,” zei ik geruststellend. “Ik wacht wel bij meneer tot de taxi er is. Bedankt voor jullie hulp.” De bakvisjes stapten gerustgesteld op hun fiets.

Gevoel: 35 jaar
De volgende dag wist ik het zeker: ik ben zo moe… Ik ga nooit meer uit. Ik ben de hele dag kwijt aan helemaal niets. Waar is mijn bed?