Dodelijke date 40

Hier lees je de vorige delen...

Cinthia kwam, afgeladen met kleurrijke plastic tassen, Martha’s kamer in de bunker binnen. Haar schoonmaakkleding zat haar niet echt lekker. Bovendien stond het haar ook helemaal niet. De visagisten hadden veel werk gehad haar gezicht er afgeleefd uit te laten zien, zoals dat van Yasmin.
‘Ongelofelijk, mam, wat een winkels. En wat is die bewaker van jou dom. Hij speelt constant met zijn geweer, een verlengstuk van zijn…, zullen we maar zeggen. Er gingen nog twee beveiligers mee. Deze spraken een Slavische taal. Ik kon niet waarnemen of het Servisch of Kroatisch was. Of misschien wel een heel andere taal’, zei ze terwijl ik in de door haar meegebrachte tassen keek.
‘Slavisch?’
‘Ja, maar die talen beheers ik niet zo goed. Enkele zinnen, maar dan houdt het op. Waar twijfel je aan?’
‘Joego’s en Jochem, een heel foute combinatie. Als die samenzijn gaat het om meer dan alleen vrouwenhandel.’
‘O, wat dan?’
‘Drugs. En dat betekent dat het allemaal veel harder wordt. Veel meer moord en doodslag. Gevaarlijker voor iedereen in de buurt van Jochem.’ Ik paste de meegebrachte kleding en keek ondertussen in een te kleine spiegel aan de wand.
‘Vind je het wat, mam?’
‘Het feit dat jij het uitgezocht hebt is heerlijk. Het feit dat ik het voor hem moet dragen niet.’
‘Oké, ik begrijp het, maar speel het spel nog even mee. Misschien ben je over een paar dagen vrij’, zei Cinthia vol vertrouwen.
‘Neem het krantje weer mee. Daar staan belangrijke aanwijzingen in.’ Martha liep naar Cinthia en pakte haar gezicht. ‘Vertrouw mij, lieverd. Ik zal snel weer bij jullie zijn. Vertrouw mij, beloofd?’
‘Wat een rare vraag mam, om die nu te stellen. Wat is er aan de hand? Wat ben je van plan dan? Waarom moet ik je juist nu vertrouwen?’ Ze hadden beiden de beveiliging niet horen aankomen. De deur van Martha’s kamer werd met een zwaai opengedaan.
‘Heb jij niks te doen?’
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Cinthia in het Turks aan de beveiliger.
‘Niets, maar ik sta nu al tien minuten op de gang en ik hoor jullie praten in een vreemde taal. Ik vertrouw jou niet, ben jij Yasmin wel?’ vroeg hij vanuit het niets.
‘Wie denk je anders dat ik ben, sukkel? Je weet toch uit welke streek ik kom? Tenminste, dat zou je moeten weten. Wij spraken het dialect uit mijn streek. Als je zo doorgaat met vragen zal ik Jochem eens inlichten over jou, Sherlock Holmes!’ De man was te dom om zo veel woorden achter elkaar te begrijpen. Hij pakte zijn Kalasjnikov en streelde over de bovenkant, als een kind over het hoofd, en keek naar de grond. Ik smeet de deur dicht, vlak voor zijn gelaat. Niet veel later maakte Cinthia haar werk af en keek smerig naar de beveiliger van Martha. Hij begreep er niets van. Dat maakte hem onzeker en dat vertaalde zich weer in meer gekloot aan zijn wapen.

Harm, Van Schie en de DEA-agent stonden Cinthia op te wachten in het huis dat de DEA geregeld had.
‘Aan iedereen voorlezen’, stond er op de envelop. Van Schie keek Harm aan, beiden keken ze Cinthia aan. Ze vroegen zich af of Cinthia moest blijven. Ze keek op de envelop.
‘Ja en? Aan iedereen. Maak open, man’, zei Cinthia. Van Schie opende de brief en las hem direct voor, in het Engels:

Beste bevrijders,

Ik ken jullie niet, alleen mijn dochter. Maar ik ben dolgelukkig dat er mensen bezig zijn mij te laten ontsnappen van een monster. Ik ga jullie de gevraagde info nog niet leveren, simpelweg omdat ik deze ook nog niet heb.
Jochem van Wensen heeft mijn leven tot een ware hel gemaakt. Hij heeft alles van mij afgenomen behalve mijn kinderen. Mijn geld en zaak zijn van totaal ondergeschikt belang aan mijn waardigheid als mens, als vrouw. Hij heeft mijn ziel gepakt en die net zolang gekneed tot iets dat geen gevoelens meer kan accepteren. Soms zie ik een meisje sterven onder mijn handen en ik merk dat er geen tranen meer komen. Het is al heel snel dood vlees dat opgeruimd moet worden. Maar ik moet soms ook beslissen over leven en dood. Gaat een meisje in mijn pilot vallen of was mijn twijfel gegrond en vind ik haar een paar weken later dood op mijn tafel.

Jochem van Wensen gaat dood. Hij moet dood. Niet rottend in een cel, geen verdediging van een of andere overbetaalde advocaat. Deze man is mij door God zelf gegeven, om hem te verwijderen uit ons ras. Hij heeft mij die opdracht gegeven in een dagdroom. Deze heb ik de laatste tijd steeds vaker. Starend in het grote niets bega ik de ergste moorden. Denk niet dat ik gek ben, het is allemaal echt. Zo echt als ik hier zit en vele malen door een ieder die maar zin had en mij wilde verkracht ben, via alle gaten in mijn lichaam. Ik ben niet spiritueel en bij mijn volle verstand. Verraad mij niet, maar wacht op mij aan de uitgang van deze hell hole.

Liefs, Martha van Salingen

Cinthia liet zich op een stoel vallen. Harm keek geërgerd naar buiten, net als Van Schie. De DEA-agent nam via zijn mobiel contact op met zijn basis.
‘We gaan aanvallen. Er is verdomme genoeg bewijs om hem voorgoed op te sluiten.’ Cinthia vloog overeind en met deze beweging trok ze het wapen uit de holster op de heup van de DEA-agent. Ze richtte de loop resoluut op zijn voorhoofd.
‘Cinthia! Dit is niet de manier!’ schreeuwde Harm.
‘En dat mijn moeder na zo’n lijdensweg aan flarden wordt geschoten wel? Ik ga nog liever mee met haar.’
‘Doe niet zo dom, mens’, Van Schie sloeg het wapen met een katachtige slag, als met een tijgerklauw uit haar handen. Ze had zijn nagels in haar hand staan terwijl het wapen op de grond viel. Ze liet zich weer vallen in haar stoel en was direct rustig.
‘Oké oké, we wachten’, zei de DEA-agent rustig.
‘Had je daar niet wat eerder op kunnen komen, sukkel? Voor hetzelfde geld lig je hier met een kogel in je harses’, siste Van Schie. ‘We respecteren Martha’s wens. Wat kunnen we anders? Iedere actie van ons zou haar leven in gevaar brengen.’
Harm richtte zich tot de DEA-agent:
‘Precies. Dat domme gelul met aanvallen’, zei Cinthia rustig maar met een ijzige stem.
‘Maar ja, wat daarna? Stel dat het haar lukt hem uit te schakelen, wat dan? Gaan wij een scenario bedenken? Volgens mij moeten we weten wanneer ze het gaan doen. Dan kunnen we klaarstaan. Het kan echt niet Cinthia, dat we horen dat er een aanslag op hem is gepleegd en dat we dan van alles moeten regelen. Zijn vrienden zullen iedereen vastzetten. Ik stel voor dat Cinthia nog een keer naar binnen gaat. We geven Martha een telefoon die uitstaat en die ze moet verstoppen. Wanneer ze gaat bellen, meldt ze alleen wanneer en aan welke uitgang ze staat.’ Harm keek naar buiten, langs de smerige vitrage. Je kon erdoor naar buiten kijken, maar via de straat absoluut niet naar binnen kijken.
‘Zie je iets?’ vroeg de DEA-agent.
‘We worden in de gaten gehouden’, zei Harm rustig. Van Schie keek ook onopvallend naar buiten.
‘Eén in die groene Peugeot en twee op straat die naar binnen keken en nu doorlopen. O kijk, de Peugeot rijdt ook weg. Ze hebben door dat wij hen door hebben.’
‘Vreemd dat criminelen de wet in de gaten houden’, zei Van Schie.
‘Hoe weet je zo zeker dat het criminelen zijn?’ vroeg Cinthia. De drie aanwezige mannen in de kleine huiskamer keken haar met een snelle hoofdbeweging aan.
‘Wie zouden het anders kunnen zijn?’ zei Harm.
‘Nou, jij Harm, en Van Schie zijn van de Nederlandse overheid. En een man van de DEA. Jochem handelt in vrouwen en exporteert of importeert drugs. Misschien zijn er wel meer landen die hem zoeken. Mijn moeder dacht na en trok een vreemd gezicht toen ze van Joego’s hoorde.’
‘Joego’s?’ vroeg Harm.
‘Ja, ik hoorde in de bunker Slavisch sprekende mannen.’
‘Godverdomme, ook dat nog’, zei Van Schie geërgerd. ‘Dan zal het de Joegoslavische overheid niet zijn, maar criminelen uit de Balkan. Die gasten hebben totaal geen scrupules. Ze voelen dat er iets aan de hand is. Wij hier in het huis, ze kunnen er nu nog niets mee, denk ik, hoop ik.’
‘Hoe weet je dat?’, zei Harm terwijl de DEA-agent constant onopvallend naar buiten keek. ‘Wordt het niet tijd dat wij hier zo snel mogelijk weg zijn?’
‘Ik denk dat je gelijk hebt’, zei Van Schie. Cinthia keek naar de ramen, instinctief nam ze de ruimte in zich op en zocht naar vluchtwegen. Van Schie, Harm en de DEA-agent trokken tegelijk hun wapens toen ze de voordeur hoorden openslaan. De DEA-agent opende de deur van de kleine huiskamer voorzichtig. Er werd met een zwaar kaliber vuurwapen door de deur geschoten. De DEA-agent viel dodelijk getroffen neer. Cinthia kreeg bloed van hem in haar gezicht. Harm schoot de onbekende, die de DEA-agent dodelijk had getroffen, in de deuropening neer. Al het licht in het huis ging uit. Niemand wist door wie ze werden aangevallen en hoeveel mannen nu in het huis waren. Cinthia leek aan de grond genageld te staan, ze keek gehypnotiseerd vooruit en had moeite niet psychotisch te worden. Ze hoorden gestommel boven zich. Van Schie was bang dat ze door het plafond zouden schieten. Hij had zo ingeschat dat het een zeer oud huis was, zonder enige bescherming van gewapend beton. Harm duwde Cinthia tegen de muur en ging er zelf ook strak tegenaan staan. Van Schie bleef naar boven en buiten kijken. Een automatisch wapen werd leeg geschoten door het plafond heen. De kogels vlogen in een grote willekeur wat betreft richting door de kleine huiskamer.