Game over, kind weg

Tweede paasdag was ik weer eens in Pier32. Pier32 is een strandpaviljoen in de buurt van Kijkduin. Tweede paasdag was er de opening van het zomerseizoen. Natuurlijk was het al een maand open vanwege het mooie weer, maar nu werd het officieel gevierd. Dat vieren gebeurt altijd met Flight, een Rolling Stones coverband.

Het was weer gezellig druk en uiteraard waren er ook weer veel leeftijdgenoten. Niet dat ik dat speciaal opzoek. Sterker nog, als ik met vakantie ga, zal ik niet snel bewust een vijftigplusreis boeken. Ik heb liever contact met mensen van allerlei leeftijden. Vooral met jonge vrouwen, want die hebben altijd wel een paar interessante punten als je met ze praat. Maar bij Pier32 kom je bij zo'n coverbandje nogal eens een oude kennis uit de jaren zestig tegen en dat is wel leuk.

Dit keer was het Karel. Karel is al jaren lid van de Reddingsbrigade Den Haag. Hij werkt voornamelijk in Scheveningen, maar had nu vrij en bovendien was het niet echt strandweer. Ik ken Karel uit de tijd dat ikzelf met een band heel veel optrad. Hij was af en toe roadie bij bands en ook bij ons sjouwde hij regelmatig de spullen naar de zalen waar we optraden. Ik vroeg dus hoe het met hem ging.
'Met mij gaat het goed,' antwoordde hij, 'maar het werk bij de reddingsbrigade wordt wel steeds zwaarder.'
'Hoe dat zo?' vroeg ik.
'Man, wij zijn zo langzamerhand kinderoppas aan het worden. Laatst las ik dat er ergens een jongetje van vijf jaar was verdronken nadat de ouders hem kwijt waren geraakt. Er stond verder niets bij, dus je mag er niet over oordelen, maar als je weet wat ik allemaal zie op het strand, dan verbaast het me niets dat het gebeurt.' Karel schudde meewarig zijn hoofd.
'Maar Karel, vroeger raakten de mensen ook wel hun kinderen kwijt op het strand. Je kunt nou eenmaal niet constant honderd procent opletten. Onze oudste dochter waren we ook een keer ineens kwijt op het strand en die hebben we gelukkig wel weer teruggevonden. Maar het was letterlijk in een oogwenk gebeurd. Even afgeleid en hup, weg. Dat was gewoon een ondernemend kind.'
'Ja, dat gebeurde wel eens. Maar tegenwoordig komt het steeds vaker voor. Ik heb de indruk dat het verantwoordelijkheidsgevoel van ouders voor hun kinderen tot het nulpunt is gedaald en dat komt door die klotemobieltjes. Een bekend Hollands filosoof heeft eens gezegd: 'Ieder nadeel heb zijn voordeel.` Maar ieder voordeel heeft dus ook zijn nadeel. En het nadeel van een mobieltje is de verslaving die het veroorzaakt. Heere Heeresma beschreef in het boek Een dagje naar het strand hoe een alcoholist zijn kind kwijtraakte omdat hij niet meer oplette door zijn verslaving. Mobieltjes zijn zo langzamerhand misschien nog wel een ergere verslaving. Mensen rijden anderen dood doordat ze achter het stuur zitten te whatsappen, kinderen botsen tegen bomen omdat ze op de fiets Facebook of Instagramm zitten te bekijken en ouders raken kinderen kwijt omdat ze zitten te gamen.' Karel begon zich op te winden. Ik vroeg maar snel of hij een pilsje wilde. Dat wilde hij, dus ging ik er even twee bestellen.

Toen ik terugkwam, zat hij een beetje in zichzelf te praten. Het onderwerp had hem nog niet losgelaten.
'Hier, Karel, neem eerst eens een paar slokjes van je pils. Je kunt beter drinken dan verdrinken. Maar als je kind vlakbij je een zandkasteel aan het bouwen is, dan hoef je toch niet continu op te letten?' Daar had ik tijdens het bestellen over nagedacht.
'Vlakbij je? Een vriend van me zat laatst op het strand en toen kwam er een jongetje van een jaar of vier naar hem toe met de vraag of hij met hem wilde ballen. Toen hij vroeg waarom zijn ouders dat niet met hem deden, wees het kind op een man en een vrouw verderop die zowat met hun ogen in hun mobieltjes zaten. Ze hadden geen tijd. Denk je dat die twee iets hadden gemerkt als mijn vriend een pedofiel was en het kind had meegelokt?' Ik vond het op zich wel een vreemd verhaal, maar ook wel een beetje overdreven.
'Het is natuurlijk wel wat onoplettend van die ouders, maar het zou wel heel toevallig zijn als zo'n jongetje net precies die ene pedofiel op het strand treft. Dat kon vroeger trouwens ook gebeuren. De kinderen zijn in ieder geval veiliger op het strand dan in de kerk, wat dat betreft.' Karel zweeg even. Hij dacht duidelijk na. Ik nam een flinke slok van mijn Wieckse Witte.

'Toch merk ik dat er steeds minder ouders op hun kinderen letten als ze op het strand zijn,' begon Karel maar weer eens. 'En niet alleen op het strand. Ze denken steeds meer alleen aan zichzelf en wat er met de kinderen gebeurt, interesseert ze niet. Een kennis van me werkt in een kinderboerderij en daar trof ze laatst een meisje van vijf jaar dat een splinter in haar vinger had en toen die kennis vroeg waar haar vader of moeder waren, antwoordde het kind dat ze alleen was. Ze woonde in de buurt. Nou vraag ik je toch! Zou jij een kind van vijf alleen naar een kinderboerderij sturen?' Karel wond zich weer op. Ik moest er even over nadenken. Ik was vroeger altijd alleen de hort op, ook toen ik vijf was. Gewoon buiten spelen in de buurt. Er was alleen wel veel minder verkeer toen.
'Nou, Karel. Ik weet het niet zeker, hoor. Kinderen moeten ook zelfstandig worden en dingen ontdekken. Het meisje wist toch precies wie ze moest hebben om die splinter uit haar vinger te krijgen, dus alles liep goed af. Ze woonde misschien wel aan de overkant.'
'Ja,' zei Karel, 'of haar moeder wilde naakt cammen met een vriendje op Skype en dacht: rot jij maar even op.' Hij keek me triomfantelijk aan, maar ik had meteen mijn weerwoord klaar.
'Nou, Karel. Denk maar niet dat zoiets vroeger niet voorkwam. Alleen heette Skype toen de melkboer en cammen heette gewoon neuken.'