Hannibal

Geen column over olifanten en Alpen, maar een lofzang op de meest legendarische fictieve seriemoordenaar ooit: Hannibal Lecter. Om precies te zijn, de Hannibal Lecter zoals-ie wordt geïnterpreteerd door de Deense acteur Mads Mikkelsen. 

Het leek me, voor ik de nieuwe serie ‘Hannibal’ ging kijken, praktisch onmogelijk om het karakter nog naargeestiger af te beelden dan Anthony Hopkins deed in de films Red Dragon, Silence of the Lambs en Hannibal. Daar had ik niet bang voor hoeven zijn. Inmiddels lijkt Hopkins’ personage een ridicule persiflage in vergelijking met de uit zijn as herrezen Hannibal-feniks.

De serie is een waar juweeltje. Ik houd zelf helemaal niet van horror en heb hooguit een handvol films in het genre gezien, maar de manier waarop horrorachtige elementen verwerkt zitten in 'Hannibal' houdt je op het puntje van je stoel. Je bent gefascineerd en tegelijkertijd zeer op je hoede – niet zozeer voor de klassieke schrikmomenten, maar vooral voor de ongelooflijke nachtmerriescenario's die in rechercheur Will Graham's hoofd voorkomen.

'Hannibal' weet de al decennia oude karakters heel succesvol nieuw leven in te blazen en doet me elke aflevering weer met smart wachten op de volgende – meer dan 'Big Bang Theory' en 'Game of Thrones' bij elkaar. Het acteerwerk is overtuigend, de montage vaak heerlijk huiveringwekkend, de verhaallijn zelden cliché en het script meestal uitmuntend.

Clarice Starling is allang vergeten en Mads maakt Anthony overbodig. Ik hoop daarom van harte dat het nog vele seizoenen door mag gaan. Liefst met 52 afleveringen per jaar.