Vereniging Martijn verboden

Het gerechtshof in Leeuwarden had ten aanzien van de pedofielenvereniging Martijn geoordeeld dat deze niet verboden zou moeten worden. Weliswaar waren de werkzaamheden van de vereniging in strijd met de openbare orde, maar er was geen sprake van een dreigende maatschappelijke ontwrichting, vond het gerechtshof. Men had zeker nooit naar de televisie gekeken en de beelden van verontruste Nederlanders gezien die aan het protesteren waren tegen de vereniging.
Nu heeft de Hoge Raad de vereniging alsnog verboden. Gelukkig maar, want inmiddels zagen nog meer van die verenigingen hun kans schoon.
Nu volgt een interview met een vertegenwoordiger van één van die verenigingen. Het interview heb ik wel uit veiligheidsoverwegingen in een druk bezocht café gehouden.

We zaten aan een tafeltje in de hoek van het café. Ik had een kopje koffie en de man tegenover mij wilde liever tomatensap.
'Waarom de V.V.S, meneer Koppensneller? Uw hobby en die van uw collega's is toch niet iets dat je in de openbaarheid wilt en kunt brengen? Waarom dan toch een vereniging opgericht? wat wilt u daarmee bereiken?' Na deze woorden observeerde ik de man tegenover me even goed. Het was een ietwat gedrongen mannetje dat steeds schichtig om zich heen keek. Hij had sluike haren, een grote, kromme neus, flaporen en een enorme wrat op zijn kin. Het was niet iemand die je in een donker steegje zou mijden, maar dat kon je beter wel doen. Hij antwoordde me met een krakende stem. Zo'n stem die je soms hoort op televisie als iemand onherkenbaar wil blijven.
'De Vereniging Van Seriemoordenaars streeft naar de wettelijke en maatschappelijke acceptatie van seriemoorden.' Hij keek me even nieuwsgierig aan, maar ik zei niets, dus ging hij weer verder.
'Mensen kunnen lid worden van onze vereniging als ze ook vinden dat seriemoorden uit de taboesfeer moeten worden gehaald. Mensen hebben nu allerlei vooroordelen tegen seriemoordenaars en dat willen we veranderen. Daarom hebben we deze club opgericht.'

Ik nam een slokje van de koffie en dacht even na. Een vereniging die seriemoorden een wettelijk kader wilde geven. Het moest niet gekker worden in Nederland. Maar ik hield me in en ging verder met mijn interview.
'Hebt u al veel leden? En wat doen jullie zoal? Ik zag op de website dat er gezellige bijpraatavonden waren gepland. Wat zijn dat voor avonden?'
'Dat zijn gewoon avonden waarop we wat leuke dingen doen. We filosoferen wat over technieken en materiaal voor onze hobby en we kijken soms films. Vorige week hebben we nog eens onder het genot van een glaasje tomatensap onze favoriete film bekeken. The Texas Chainsaw Massacre. Wat die Ed Gein allemaal niet met een kettingzaag kan doen, dat is echt geniaal.' De ogen van de heer Koppensneller schitterden. Ik keek maar even naar buiten en nam nog even een slokje van de koffie.

'Maar hoe wilt u dan voor elkaar krijgen dat seriemoorden door de samenleving worden geaccepteerd? En dat ze een wettelijk kader krijgen? Je kunt toch niet in de wet vastleggen dat mensen maar naar hartenlust vermoord mogen worden?' Ik snapte echt niet hoe iemand zo naïef kon zijn om dat soort dingen te geloven. Maar de heer Koppensneller wist het me te vertellen.
'Nou, kijk, we snappen heus wel dat je niet zonder reden zomaar mensen kunt vermoorden. Ook al is dat je hobby. Daarom willen we op een legale manier met goedkeuring van de wet en de samenleving die drang gestalte gaan geven. Dat kan best. Kijk naar het aantal mensen dat klaar is met het leven. Artsen hebben het vaak erg moeilijk om aan de wens van levensbeëindiging tegemoet te komen. Wij niet. Op dit moment werkt één van onze leden in een levenseindekliniek. Ik zal niet zeggen welke kliniek en wie het is, want de acceptatie van onze vereniging is er nog niet, maar hij heeft het erg naar zijn zin en de klanten protesteren helemaal niet.' Ik bestelde maar wat sterkers dan koffie.

'Maar in die klinieken werkt uiterst serieus personeel, meneer Koppensneller. Na een verzoek komt er een team van een arts en een verpleegkundige op bezoek en die gaan niet over één nacht ijs. De mensen uit uw vereniging zullen echt niet allerlei moeilijke vragen stellen. Die hakken er meteen op los en heus niet zachtzinnig. Of denkt u dat uw 'klanten' het lekker zullen vinden dat ze een cirkelzaag op hun nek krijgen om vervolgens in stukjes te worden gezaagd?' Meneer Koppensneller begon te grinniken. Het klonk een beetje alsof er al een cirkelzaag bezig was.
'Dat ziet u toch echt verkeerd, meneer Bakoenin. Het maakt de mensen echt niet uit hoe het gebeurt, als het maar snel gaat en met zo'n zaag is het een kwestie van een seconde en de kop is eraf. En u kent het gezegde: als de kop eraf is, volgt de rest vanzelf.' Weer die gemene lach.

'Toch denk ik niet dat de wet u dit ooit zal toestaan. Ethisch is het echt niet verantwoord en de samenleving zal het niet accepteren.' Maar weer had ik me blijkbaar vergist.
'Dat denkt u, maar weet u wel dat horrorfilms het populairst zijn? Vooral bij vrouwen. Zelfs jonge meisjes kijken het liefst naar horrorfilms. Ik kan me best voorstellen dat RTL een realityserie gaat maken over ons werk. Een Real Dead uitzending waarin we een paar kandidaten helpen met hun laatste wens. Die commerciële zenders doen toch alles voor de kijkcijfers en erger dan Sterren springen of Ik heb HET nog nooit gedaan kan het niet zijn.' Mijn mond viel open. De man was echt gestoord. Waar was ik aan begonnen met dit interview.

'Volgens mij bent u toch wel wat gestoord. U denkt toch niet dat u ooit toestemming krijgt om mensen met een levenseindewens om te brengen omdat het uw hobby is? En dat idee van die soap is natuurlijk helemaal walgelijk. Trouwens, als ik eruit zou willen stappen, dan zou ik het wel op een gedegen manier willen organiseren en dan heb ik geen zin in messen, cirkelzagen, revolvers, ijspriemen en hamers. Ik denk niet dat u daar veel klanten voor krijgt.' Ik nam een flinke slok cognac. Maar ik had geen indruk gemaakt op de man tegenover me.
'Dat denkt u maar,' antwoordde hij, 'Het kan ook met verdoving. Dan voelen ze er niets van. En dan maakt het ze helemaal niet uit, denk ik. We zouden het best eens heel erg druk kunnen krijgen als het beleid van deze regering ten aanzien van de zorg zo doorgaat. Strak moeten we nog buitenlandse collega's inhuren. En wat het wettelijk kader betreft. We denken eraan om een politieke partij op te richten.' Weer die enge lach.
Ik vluchtte maar snel het café uit. Mijnheer Koppensneller mocht mijn drankjes betalen. Dat dit soort verenigingen nog een Hoge Raad nodig hebben om te worden verboden, verbaasde me zeer.