'Moet jij nu het land uit?'

Het meisje is een typisch meisjesmeisje: ze houdt van poppen, roze spullen vol glittertjes, Barbies, paarden. Ze is voor haar leeftijd razend slim, doet leuk mee op school, heeft een hele zwik aan vriendinnetjes en is op vele manieren een kopie van haar moeder – mijn zus. Mijn nichtje heeft kortom praktisch alles mee: guitig, intelligent, leergierig en bijdehand. 

Toch werd haar deze week door leeftijdsgenootjes gevraagd of ze gedeporteerd zou gaan worden. Mijn zus probeert haar angstvallig van het nieuws weg te houden 'zodat ze niet meekrijgt dat ze weggewenst wordt' maar dat lukt uiteindelijk telkens niet. Mijn nichtje 'weet het nu wel trouwens', geeft mijn zus aan, 'want ze las het in de Volkskrant die hier op tafel lag.'

“Ze was heel boos, vooral omdat papa heel erg lief is en helemaal niet weg zou moeten. Dat het ook over haar gaat met haar looks en achternaam, heeft ze nog niet door.”

Mijn zus leerde haar man kennen in de jaren negentig en de twee trouwden in 2005. Een goed jaar later kwam nichtjelief ter wereld. Born here uit een moeder wier familiegeschiedenis gedocumenteerd en wel praktisch 100 procent Nederlands is tot ver voor (de buitenlander) Guillaume d'Orange ons Nederland(s) kwam maken.

Uit Marokko geschopt én niet welkom hier
Haar vader zocht in Nederland zijn heil omdat hij als activist in Marokko geen ruimte had om zichzelf vrijelijk te uiten en het hem op alle mogelijke manieren onmogelijk werd gemaakt om nog als normaal burger in zijn thuisland te functioneren. Dus kwam hij naar Nederland, in die tijd nog wereldwijd bekendstaand als een baken van tolerantie en vrijheid.

In de vijftien jaar die sindsdien verstreken maakte hij mee wat het is om een Marokkaanse immigrant te zijn. In schrift en qua zinsbouw is zijn Nederlands perfect, maar hij heeft twee dingen tegen: zijn nationaliteit en zijn naam. Tussen de tweehonderd en driehonderd keer solliciteerde hij vergeefs op alle mogelijke functies die vrijwel allemaal vér, vér onder zijn academische niveau lagen. Pakken wat je pakken kan. Hij werd nooit uitgenodigd, kreeg meestal niet eens een afwijzing.

Het eerste gesprek waarop hij daadwerkelijk werd uitgenodigd was een sollicitatie waarbij mijn zus voor hem had gebeld en een valse -Nederlandse- naam had gebruikt. Vanzelfsprekend werd hij ook daar niet aangenomen door de gedesillusioneerde werkgevers die een Nederlandse Nederlander hadden verwacht.

De werkplek die hem uiteindelijk ten deel viel paste hem fantastisch. Helaas was hij ook meteen de eerste die er bij bezuinigingen werd uitgeflikkerd, op een zeer laag-bij-de-grondse manier ook nog.

Angst voor wat komen gaat
Toen haar dochter werd geboren bleef mijn zus positief, hoewel we menig bezorgd gesprek voerden over de toekomst van haar weliswaar half-Marokkaanse, maar verder Nederlandse, in Nederland geboren, Nederlands opgevoede, Nederlands sprekende, Hollands-atheïstisch maar met respect voor mama's christendom en papa's islam opgevoede en tot in de 15e eeuw Nederlandse genen hebbende kinderen.

Ja, haar kinderen zouden het door het plakkertje van hun genen, het stigma van 'buitenlander', moeilijker hebben. Maar wat deze week gebeurde ging alle perken te buiten.

Het (eerste?) incident  
Zeven jaar. Het kind loopt naar de speeltuin, daags nadat Geert Wilders aangaf dat hij minder Marokkanen in Nederland wilde hebben. Niet alleen criminele Marokkanen, maar middels 'als dat kan vrijwillige remigratie' ook zo veel mogelijk anderen. Anderen zoals mijn nichtje? Zo dachten haar speelgenootjes er in elk geval wel over.

Een vriendinnetje komt naar haar toe bij de speeltoestellen. “Hoi Sara!”
Nichtje reageert: “Hoi Lize!”
Een paar andere meisjes komen er al snel bij staan. Net als nichtjelief wil gaan vertellen over haar triviale kinderbezigheden van de dag ervoor stelt het meisje dé vraag.

“Jij bent toch Marokkaans? Moet jij dan nu het land uit?” Nichtje weet van niets en kijkt haar speelkameraadje verbaasd aan.
“Nee, hoe bedoel je?”
“Wíj” -het meisje wijst demonstratief naar zichzelf en de rest van de meisjes om hen heen- “zijn Néderlands. Dus wij hoeven niet weg. Wíj mogen blijven.”

Eerder -járen eerder- riep dezelfde politicus al op tot gedwongen verhuizingen uit grote steden, teneinde die 'meer dan de helft blank te houden'. Nu komt daar bovenop dat bij twee ingezetenen die voor hetzelfde vergrijp worden berecht, de één een veel zwaardere straf moet gaan krijgen dan de ander.

Pleegt een Lonsdale-kutjongere een straatroof, dan krijgt-ie een paar weken taakstraf of wat maanden voorwaardelijke celstraf. Doet een Marokkaans-Nederlandse jongen datzelfde, dan zou die dus gedeporteerd moeten worden naar het land waar-ie niet eens geboren is. Want nee, 90 procent of meer van de huidige Marokkaans-Nederlandse jeugd ís niet geboren in Marokko. Net als mijn neefje en nichtje.

Een klap in het gezicht van de rechtsstaat en Artikel 1 van de Grondwet. En daarnaast is roepen dat criminele Marokkaans-Nederlandse jongeren naar Marokko gestuurd kunnen worden, heel simpelweg kiezersbedrog van Wilders. Als langstzittend Kamerlid zal hij donders goed weten dat men in Marokko zelf ook genoeg reljeugd heeft én dat men daar een broertje dood heeft aan in het Westen opgegroeide (Nederlandse) Marokkanen.

De Marokkaanse koning zal geen tel twijfelen om eventueel naar zijn land toegestuurde jongeren meteen op de eerste vlucht naar Amsterdam weer naar hun thuisland te sturen. Wilders' aangedragen oplossing is kortom helemaal geen oplossing en wordt vooral geschreeuwd om zieltjes te winnen.

Behalve haat zaaien en tweespalt veroorzaken, houdt hij zijn eigen kiezers heel simpelweg onmogelijke maatregelen voor.

Het wordt nog veel erger voor het ooit verbetert 
Ik heb jaren geleden al geroepen in een column dat ik Nederland zou verlaten als ons land daadwerkelijk zou beginnen aan deportaties, gedwongen verhuizingen en strengere berechting puur op grond van genen. “Good riddance”, reageerde men toen al, “niemand gaat je hier missen.”

Zo ver is het nog niet maar deze week kwam het dichterbij dan ooit tevoren. Het leek even een backfiretopic voor Wilders te worden maar die trok de kar al snel recht in een speech waarin media, de wereldbevolking 'van New York tot Tokio', ministers, het OM, de regering en de politiek allemaal de schuld kregen en Geert zijn handen waste in onschuld.

Meer nog dan voor mijn eigen gemoedsrust om te leven in een land dat duidelijk maakt dat Apartheid níet gestorven is met Nelson Mandela, vrees ik voor mijn nichtje en neefje. Dat ze nu eenmaal hun naam en afkomst tegen hebben heden ten dage, daar had de familie zich al bij neergelegd. Dat het zo ver zou gaan dat ook deze smetteloos opgevoede kinderen wordt gevraagd of ze niet moeten opdonderen uit 'ons' land, dat hadden we nooit durven vrezen.

Ik hoopte deze week dat dit het begin van het einde zou zijn van vijftien jaar verrechtsing die segregatie heeft aangewakkerd en het immigratieprobleem daarmee alleen maar heeft verergerd. Helaas was die hoop ijdel. Ik ben bang dat het nog héél veel zwartgalliger en deprimerender zal gaan worden voor neefje, nichtje én hun vader, voordat Nederland tot inkeer komt en beseft dat ook mensen met Marokkaanse genen GELIJK behandeld dienen te worden.