De dood of de gladiolen

"Dat zou ik dus nooit doen, hè", meng ik mij ongevraagd in een conversatie die gaande is tussen twee bebrilde dames tegenover me. "Wanneer loopt je abonnement af?", vraagt het blonde meisje met de blauwe bril. "In april", antwoordt het 'gingermeisje’ met de groene bril. "Dan mag je nu al een nieuwe telefoon uitzoeken, welke neem je?" "Ik weet het nog niet, ik denk de Galaxy S4, maar misschien wil ik ook wel een iPhone 5s." In haar handen houdt ze een Galaxy S3 vast.

"Waarom niet dan?", vraagt het blonde meisje. Ik laat haar mijn iPhone 4 zien die ik ruim anderhalf jaar geleden voor tweehonderd euro op de kop heb getikt. "Ik heb een tweedehands telefoon met een sim-onlyabonnement. Dat is veel goedkoper. Wat betalen jullie per maand als ik vragen mag?" Ze antwoorden tegelijk: "Veertig euro." "En dat twee jaar lang… Ik betaal net iets meer dan twintig euro per maand. Doet je telefoon het nog goed?" Het meisje met het rode haar knikt. "Waarom zou je dan een nieuwe willen?" Wanneer ik Utrecht de trein verlaat, zie ik vertwijfeling achter de groene brillenglazen. "Succes, denk er maar eens over na. Fijne dag!"

Op mijn werk merk ik dat het opladen van mijn iPhone hapert. Om de haverklap 'bzzzzt’ de telefoon op mijn bureau, het teken dat hij contact maakt met de oplader. Op een gegeven ogenblik heb ik hem zo gepositioneerd, dat hij blijft opladen, zonder te trillen. Gelukkig. Het baart mij wel zorgen. Aan een lege iPhone heb ik niks. Zelfs niet met een sim-onlyabonnement. Een 'nieuwe’ tweedehandse zit er op dit moment even niet in. En deze iPhone is te oud om nog te laten repareren. "De connector zal wel los zitten op de printplaat", denk ik. Mijn homebutton reageert namelijk ook niet meer goed.

’s Avonds thuis heb ik het euvel weer. Uit mijn tas vis ik een ander kabeltje om mee op te laden. Dat geeft echter hetzelfde resultaat. Dáár kan het dus niet aan liggen. Voorzichtig check ik op de website van mijn provider Telfort de prijzen van een nieuwe iPhone 4s. Voor een paar euro extra per maand kan ik een toestel leasen. Leasen? Ja, leasen inderdaad. De commercials van Telfort vind ik echt geniaal, maar wanneer ik dat 'leasegedoe’ eens goed doorneem, rest mij maar één conclusie: leasen is het nieuwe oplichten.

In de dagen die volgen, blijft het behelpen, welk kabeltje ik ook gebruik. De ene keer laadt hij in één keer helemaal door, de andere keer 'bzzzzt’ mijn iPhone wild achter elkaar. Gék word ik ervan. Hij zal het ’s nachts maar begeven. Wie maakt mij dan wakker? Ik ben ook gewoon te afhankelijk van dat ding.

Iris, die zaterdag op visite is, ziet mij prutsen met mijn telefoon. "Als we zo de stad in lopen, haal ik wel even een bus contactspray", zeg ik tegen haar. "Contactspray?", kijkt ze me vragend aan. Ik leg haar uit wat dat doet. Ook vertel ik haar dat Apple mij al eens op mijn hart heeft gedrukt dat spul vooral níet te gebruiken. Maar ja, ik moet toch wat? Ze kijkt op internet nog het een en ander na en vindt op een forum een bericht waarin staat dat een iPhone het na gebruik van contactspray het nog twee jaar heeft volgehouden.

Die informatie stelt haar enigszins gerust. Ik schud de bus flink, kijk Iris aan en zeg: "De dood of de gladiolen." "Zul je hem niet eerst uitzetten?", vraagt ze. Oh ja, dat is wel handig. Ik schakel mijn iPhone uit en spray hem van top tot teen in, geen plek laat ik onbenut. Misschien gaan mijn knoppen dan ook weer goed werken, is de gedachte. Iris kijkt angstvallig naar mijn drijfnatte iPhone.

In het halfuurtje drogen kijkt ze mij verwonderd aan: "Dat jij dit durft." Ze neemt een slokje van haar koffie. "Ik heb niks te verliezen", spreek ik vooral mijzelf bemoedigend toe. Na het halfuur is daar het moment van de waarheid. Ik druk op de knop waarmee de iPhone op zou moeten starten. Na een seconde of tien verschijnt het logo van Apple. We slaken beiden een zucht van verlichting. Wanneer het homescreen verschijnt, zie ik op mijn scherm één grote witte wolk en dito vliegtuigstrepen die er daarnet nog niet zaten… Ik sluit het kabeltje aan op mijn iPhone, in de hoop dat mijn actie ergens toch nog effect heeft gehad. Maar nee. Het toestel trilt wederom als een rietje. Iris trekt een pruillip.

Nadat ik Iris heb uitgezwaaid, loop ik het centrum nogmaals in. Ik slenter de telecomwinkels af om te kijken wat er mogelijk is. Overal betaal ik zo’n veerig euro voor een iPhone 5c met een bundel die nog minder is dan wat ik nu heb. "Leasen dan, meneer?", vraagt de man van de Telfortwinkel mij. Ik kijk hem hoofdschuddend aan.

Uiteindelijk beland ik bij Dixons. Daar geven ze standaard drie jaar garantie op producten van Apple. Dat past mij wel. Mocht er nog eens een knopje stukgaan. En wat blijkt? Ze hebben een prachtige aanbieding. Voor tien euro meer per maand dan ik nu betaal, hebben ze een iPhone 5c voor maar twee euro. En dan heb ik ook nog een ruimere bundel dan nu. Wel een tweejarig contract. Maar goed, vierentwintig keer een tientje is tweehonderdveertig euro voor het toestel. Ik ben om.

"Ik heb een nieuwe iPhone gekocht", vertel ik Iris blij aan de telefoon. "Als ik mijn oude iPhone niet vakkundig om zeep had geholpen, had ik nu niet zo’n mooie deal gehad!" Ze lacht: "Jij optimist." Thuis berg ik mijn oude iPhone op in de kast. Daar ligt ook nog een oplaadsnoertje van mijn vorige toestel. Oud en versleten. Ik heb geen idee waarom, maar ik sluit dat kabeltje aan op mijn defecte iPhone, doe de andere kant in de oplader en… Jawel, zul je net zien. Hij laadt gewoon op! Zonder enig 'bzzzzt’-geluidje.

Hoofdschuddend krab ik mijzelf achter mijn oren, terwijl ik de twee oude kabeltjes in de prullenbak deponeer.