Op een ander spoor

Martin (Martin7sloten)

Ik kijk tussen de bankjes door en luister naar het gesprek voor mij. "Dat was de laatste keer dat ik hem in leven heb gezien", zegt een oudere dame met een trilling in haar stem tegen het meisje tegenover haar. "Toen ik aankwam in het ziekenhuis, was hij al overleden." Ze doet haar bril omhoog. Aan de bovenkant van haar neus zijn de donkere plekken, waar net nog haar bril op rustte, nat van de tranen.

Ze spreekt vol liefde over haar overleden man. Ze zijn een heel leven lang bij elkaar geweest. Haar man heeft zijn eindstation bereikt en zij zal vanaf hier alleen reizen, met hem in haar hart.

Ik had nog graag een poos naar haar geluisterd, maar ook mijn station is in zicht. Ze ziet dat ik tussen de bankjes door naar haar zit te kijken en meeluister. Bij het opstaan knik ik vriendelijk naar haar. Ze kijkt omhoog naar mij. Tussen haar tranen verschijnt er een glimlach op haar gezicht.

In mijn leven is het een komen en gaan van vrienden. Na drie stukgelopen relaties (ik heb een gesloten cv vanaf mijn vijftiende tot mijn negenendertigste) ben ik nu op ontdekkingsreis. Volgens een 'vroegere vriendin' heb ik online een rijk sociaal leven. Vanuit dat online-leven doe ik nu veel echte, nieuwe contacten op. Mensen die ik al jaren 'ken' via Twitter en Facebook. Daar drink ik dan koffie mee. Zonder verwachtingen. Het is bijzonder om deze mensen in het echt te ontmoeten en het grotere verhaal te mogen zien. Soms blijkt het te klikken en dan volgt er een tweede kop koffie (of iets sterkers) en misschien zelfs meer. Niets moet, alles mag.

Dat koffie drinken stuit sommige mensen tegen hun borsten. Zo ook afgelopen week. Een 'vriendin' op Facebook heeft mij na jaren 'ontvriend'. In een berichtje dat ik haar stuur, vraag ik naar de reden. Ze antwoordt dat ze het gevoel heeft niet meer 'op hetzelfde spoor' te zitten. Dat kan. En dat mag. Ik respecteer haar besluit. We wisselen nog wat laatste woorden en met een 'het ga je goed' scheiden onze wegen.

Wat doet dat met mij? Wanneer mensen besluiten je niet meer in hun leven te willen? In eerste instantie voelt het - sorry voor het woord - kut. Het voelt als afwijzing. Mensen keuren je gedrag af. En daar denk ik dan over na. Doe ik iets verkeerd? Had ik dingen anders willen doen of willen zeggen?

In dit geval niet. Natuurlijk leer ik van elk moment. Ik heb echter maar weinig invloed op de gevoelens van de ander. In de basis wil ik geen mensen pijn doen. En ook mezelf niet. Ik behandel de ander graag zoals ik zelf behandeld wens te worden. Wat ik niet goed begrijp, is dat mensen soms zo maar uit je leven blijken te stappen, zonder iets te zeggen. Zoals de bevriende dame op Facebook.

Ik vind het prettig wanneer mensen duidelijk zijn. Dat helpt mij hun keuze te begrijpen. Moeilijker vind ik het wanneer ik met vragen blijf zitten. Dan ga ik 'invullen', iets dat ik juist niet wil. Mensen met wie ik langere tijd samen heb doorgebracht en waar ik vervolgens niets meer van verneem en wanneer ik dan bel om te vragen wat er aan de hand is, ik de voicemail krijg te horen. Misschien zie ik ze weer op een ander tijdstip op een ander perron. En als dat niet het geval is, respecteer ik het ook.

Ik kan er lang bij stil blijven staan, echter gaat ook mijn reis weer verder. Ik zal het los moeten laten. Sommige mensen reizen een stuk met me mee. Anderen blijven de hele rit bij me. Ik kan de dingen niet sturen, wil ik ook niet.

Ik kijk in de spiegel en veeg de tranen van mijn wangen. Dankbaar voor alle mooie en ook minder mooie herinneringen. Ik bewaar ze in mijn hart. Het is goed. Ik denk aan de leuke en vooral bijzondere momenten die mijn nieuwe spoor heeft gebracht. En glimlach.