Goddank voor zondagochtend
Het is zondagochtend en ik loop op straat. Vogelgekwetter doorklieft de stille, heldere hemel en in de verte loopt een kat de straat over. Iedereen ligt nog of bed of bereidt zich voor op de kerkgang. De stilte is zo alomtegenwoordig dat het oorverdovend, haast hallucinant is. Het is mijn favoriete moment van de week.
Dezelfde Dorpsstraat in hetzelfde dorp, maar dan verlaten. Elke paar minuten rijdt er een auto langs en de eerste christenfamilies passeren me, in stilte, vol verachting en zelfverheffing naar me kijkend, zoals Christus het in elk geval nooit bedoeld had. Ik tors een plastic bekertje koffie mee en probeer de blikken te vermijden.
Dit is de wereld, hetzelfde ouwe bijeengeraapte zooitje gebouwen en straten, maar dan voor míj. Had ik een vlag bij me, dan kon ik die tot zondagmiddag gerust in elke voortuin planten om mezelf er eigenaar van te maken. Niemand zegt je wat, niemand ziet je. Alsof het dorp zichzelf aan me cadeau gedaan heeft.
Ik schoot een kiekje ter illustratie en plaatste 'm op Facebook met het bijschrift: "Als een Nederlandse filmmaker ooit nog de Apocalyps wil filmen, zullen de opnames ongetwijfeld op zondagochtend plaatsvinden." Ik kreeg likes, maar de week erop schoten meerdere mensen me aan, waarom ik zo'n 'eng plaatje' op internet had gezet.
Het waren de mensen die zelf geen enkele foto online zetten, zonder dat daar minstens één mens op te zien is. Qua Facebook- en vakantiefoto's is dat onderscheid heel goed op te merken: de één heeft honderden foto's van zichzelf en vrienden, de ander -waaronder ikzelf- kan met gemak evenveel foto's online zetten met geen enkele bekende erop.
Het zal in je aard liggen, of je houdt van koopavonddrukte of juist van complete verlatenheid. Hetzelfde type mensen zou ook nóóit alleen ergens heen gaan - op stedentrips of zelfs maar naar een museum of concert. Ook ik werd opgevoed met het idee dat dat slecht was, niet bewust maar onbewust. Samen-leving, niet alleen. Echt alleen zijn -buiten, niet thuis in huis met een wereld aan contacten via het internet- komt zo weinig voor dat je direct allerlei zelfbespiegelingen contempleert.
De twee dagen die ik in Hamburg alleen vertoefde waren er twee die tot de beste van mijn leven behoorden. Mocht ik ooit nog miljoenen binnenharken (hahaha! Wat een grap!), dan zou ik doen wat Beyoncé elke week doet: een locatie afhuren voor mezelf alleen. En dan zonder A- en B-celebrities, hun ouders en de roddelpers erbij. Alleen in Sachsenhausen. Alleen op Times Square. Alleen in de Dorpsstraat.
Ik schreef er een jaar of zes geleden al een column over. Toen was het een angstbeeld, een nachtmerrie, over alleen zijn in een wereld die vol mensen zou moeten zijn. Nu, in de echte wereld en wetend dat het geen droom is, geniet ik van elke steeg, straat en stad waar ik volkomen alleen doorheen kan wandelen.
Al hoef ik daar op zondagochtend dus geen geld voor te betalen. "Werk jij tegenwoordig op zóndag", vragen collega's geschokt, maar ik hou het lekker zo. Wél de lusten van de mensheid -infrastructuur, gebouwen, Connexxionbussen- maar níet de lasten, d.i. de mens zelf. Behalve die paar christenen en ik. Goddank, kortom, voor de zondagochtend.