Wat doe jij nou?

Het is oudejaarsdag, één uur ’s middags. Of iets later. Dat ligt er maar net aan wanneer je hierop hebt geklikt. Hoe kom jij nu hier terecht? Op oudejaarsdag? Niet dat ik klaag hoor: ik vind het altijd leuk als je de tijd neemt om mijn column te lezen.

Oudejaarsmiddag is wel het vreemdste moment van het jaar. Het is een net-niet-middag. Zoals Matthijs van Nieuwkerk nèt geen leuke man is, Zwarte Piet nèt niet meer kan en Obama ter verzoening met Iran nou nèt een vervalste kelk had aangeboden om het kernwapenprobleem op te lossen, zo nèt niet is oudejaarsmiddag. Het lijkt misschien wat belangrijks te zijn, maar iedereen is zo bezig met de avond zelf, dat de middag erbij in het niets valt.

Als kind was het nog wat, die oudejaarsmiddag. Toen liep je met rotjes, astronauten en gillende keukenmeiden door de straten. Vijf kilo aan dynamiet in die stoffen tas aan je lijf. Een beetje rondlopen met dat lontje, de confrontatie aangaan met andere groepjes die de buurt teisterden, of juist ver uit de buurt blijven. De capuchons lagen afgeritst thuis; daar had moeders wel voor gezorgd. En na een paar slof astronauten ging je weer bibberend naar binnen, gauw opwarmen voor je weer risico ging lopen om je vingers naar de kloten te schieten.

Maar nu? Wat kom jij hier nu doen? Ik weet dat het een verloren middag is, maar wat doen mensen toch op oudejaarsmiddag? Heb je geen oliebollen te bakken in een stinkend schuurtje in de tuin? Geen kniepertjes te vullen? Geen last minute boodschappen voor de visite, geen rij om in te staan om het vuurwerk te kopen, geen middagdutje om je voor te bereiden op de grote avond? Heb je geen boek uit te lezen, een zorgverzekering af te sluiten, een was te doen, een kastje op te hangen, of andere dingen die echt dit jaar nog moeten gebeuren, zodat het in relatieland niet knokkend zal beginnen om 12 uur vannacht?

Nou ja, ik vind het fijn hoor. Het is wel lekker dat een oudejaarscolumn nog gelezen wordt op oudejaarsmiddag. Maar spannend wordt het vandaag nèt niet, sorry. De eindejaarsoverzichten laat ik over aan de collega’s van tv: tegen die mooie montages kan ik niet op. De nieuwjaarswensen en goede voornemens laat ik over aan mijn collega’s die morgen mogen publiceren. En aan de damesbladen natuurlijk, die hebben veel meer nuttige tips om de schuldige kerstpondjes aan banden te leggen.

O, misschien vraag je je wel af wat ik vandaag dan wel doe. Niet het schrijven van deze column: dat heb ik maandagavond al gedaan. Ik ben gewoon aan het werk. Nou ja, gewoon. Het blijft toch oudejaarsmiddag. Een middag die net iets vroeger eindigt en waar we allemaal maar gewoon door moeten komen. Want vanavond, dan is het oudejaarsavond. En morgen is het 2014. Maar dat zien we dan wel weer.