BZV: bijna bi-ervaring met Corien uit Canada

Eindelijk worden de lange winteravonden weer gevuld met de nieuwe afleveringen van Boer Zoekt Vrouw. Ook dit jaar bestaat de cast weer uit de gebruikelijke stereotypen voor het nodige leedvermaak. Boer Wim die over zichzelf in de derde persoon praat, Jos de gevoelige jongeling voor de twintigjarige meisjes, kneus Johan met zijn scheve bek, Aletta die net als alle voorgaande boerinnen liever naakt op haar knieën tussen haar eigen beesten rondscharrelt met de kans per ongeluk genaaid te worden, dan dat ze haar hart openstelt voor een echte vent. En dan hebben we Jan uit Canada zonder inhoud, maar met een goede driedagenbaard op een strakke kaaklijn. En laat boer Jan nou de grootste stommeling zijn uit de hele serie. Nu al.

Boer Jan kreeg Corien uit Canada op bezoek. Ik heb een ongelooflijk zwak voor Corien. Ik heb haar slechts een paar minuten op tv gezien, maar echt, ik word bijna bi als ik haar zie. Het is niet direct vanwege haar uiterlijk: een oversized jasje in de pasteltinten van oma’s linnenkast, de kleine oorbelletjes die goed zichtbaar waren omdat haar haar in het model van een vierjarig meisje achter haar oren zat, of vanwege het spitse gezichtje waarop ze die hele neus herbergt. Misschien had ze die dag net een ontsteking op het puntje van haar neus. Al kan ik me ook goed voorstellen dat ze het net tussen de deuren van het vliegtuig had gekregen voor ze vertrok, zo lang en groot was het bolletje op haar neus. Het was als Atlas die de wereld op zijn rug droeg. Zo’n neus.

Nee, Corien is fysiek misschien niet de lekkerste. Maar haar zenuwen maakten haar ontzettend aandoenlijk. Het arme kind was net uit Canada gekomen om Jan te ontmoeten. “Voor die vijf minuten?” vraagt Yvon. “Voor die vijf minuten”, knikt haar neus. Corien en Jan lijken ontzettend op elkaar. Beiden zoeken ze een Hollandse liefde in Canada, die niet zo laid back is en nu van actie houdt. Op het land, tijdens het werk, in de slaapkamer. Dat maakt niet uit, als er maar iets gebeurt. Ze zei het met zo’n lieve stem en mooie blik, dat ik toen al wist dat zij het moest worden.

Maar toen kwam de speeddate. Corien bloosde, wiebelde op haar stoel, kwam nauwelijks verder dan stopwoordjes. “Dus!” riep Jan ter aanmoediging. Ze zei zacht een zinnetje en lachte daar zelf veel te lang en te hard om. Huhuhuhuhuh! Haar handjes frunnikten en vlogen over haar schoot heen en weer (moet je nagaan Jan, wat die handjes in bed zouden kunnen doen!). Ze ademde diep in, maar verloor iedere adem bij zijn aanblik. Als ze een antwoord van hem herkende, kreeg ze een melancholische blik in haar ogen. Steeds haalde ze adem alsof ze iets wilde antwoorden, maar ze kon alleen maar op haar eigen lip kauwen en sabbelen (Jan jongen, wat zij nog wel niet meer met die mond kan doen!)

Ik ben verliefd op Corien. Er zijn weinig vrouwen die zo mooi, puur en eerlijk kunnen zijn. Zij is de mooiste zenuwachtige vrouw op de wereld. Met haar ogen heeft zij alles al verteld. Zij wil niet nog eens een blauwtje lopen met een kerel in Canada. Zij mist Nederland toch een beetje. Ze is een beetje eenzaam misschien, daar in het uitgestrekte land waar zij nu woont. Ze heeft geen kledingsmaak. Corien, Corien, als iemand eens voorbij haar neus zou zien. Ik zou haar gerust willen stellen, met haar kletsen, met haar lachen. Huhuhuhuh! En alles wat Corien zou doen, zou ik leuk vinden.

Jan heeft haar laten gaan. Ze wist het al. Vanaf haar eerste lach wist ze dat haar kansen voorbij waren. Want meisjes als Corien zijn zo zelfkritisch, dat ze precies denken te weten wat een man als Jan niet leuk aan haar vindt. Corien weet precies wat de andere meisjes duizend keer mooier maakt dan haarzelf, ook al was zij één van de tien die wel op speeddate mocht komen. Jan weet niet wat hij mist. Bij de afwijzing lachte Corien haar te vaak gebruikte glimlach waarin veel te veel berusting lag voor een meisje van haar leeftijd.

Lieve Corien, jij gaat geen man vinden die jou waard is. Eens komt een dag dat er een man is die jou mag verdienen. Want jij bent de grootste schat.