Breek haar hart en we breken je benen

Een jaar of vijftien geleden liep ik in een uitgaansgelegenheid een leuke jonge vrouw tegen het lijf. We hadden allebei redelijk wat op en dat maakte dat het contact al direct vrij soepel verliep. Ze kwam uit Servië en was daar met haar Servische vriendengroep. Voor Serviërs heeft het woord 'vrienden' iets meer betekenis dan voor Nederlanders, besefte ik kort nadat ze even naar het toilet was gegaan. Een gespierde, behaarde onderarm duwde me met kracht met mijn schouders tegen de muur en drie serieuze gezichten staarden me van dichtbij aan. "Wij zijn haar vrienden, hele goede vrienden", klonk het met zwaar Oost-Europees accent. "Als je haar hart breekt, dan breken wij je benen."

Met een redelijke hoeveelheid alcohol in mijn bloed leek dat me helemaal geen onredelijke afspraak, maar toen ik 's ochtends wakker werd in een vreemd bed, was dat toch anders. Met een kater wakker worden in een vreemd bed is altijd een vreemde ervaring, maar toen nog meer dan normaal. In een seconde of tien gebeurden er heel veel dingen in mijn hoofd: Waar ben ik? O ja, met een meisje mee. Ze slaapt nog. O ja, kroeg, taxi. Nog domme dingen gedaan? En dan beseffen dat je net akkoord bent gegaan met het breken van je benen. Dat dus binnen de eerste drie seconden.

Uiteindelijk zijn zij en ik een ruime twee jaar samen geweest. Nou ja, niet echt samen zoals andere stelletjes samen zijn, maar meer op de friends with benefits-manier. We waren voor de buitenwereld samen, maar eigenlijk waren we gewoon heel goede vrienden die samen uitgingen, feestjes bezochten en vrij regelmatig het bed deelden. We studeerden allebei. Ik Nederlands en zij iets wat ik niet snapte, maar het had iets met kanker te maken. Af en toe waren we wekenlang dagelijks bij elkaar, en af en toe sloegen we een maand of wat over. En zo hebben mijn benen die hele geschiedenis ongeschonden kunnen doorstaan.

Het contact is opgehouden toen ze vertelde dat ze ging emigreren. Ze had iemand ontmoet, de vonk was overgeslagen en ze zou gaan trouwen om bij hem te kunnen gaan wonen in de VS. Ik was oprecht blij voor haar, het verbaasde me nog enigszins dat zo’n feestbeest als zij aan het burgerlijk bestaan zou gaan beginnen. Ze had nog wel een dringend verzoek. Mocht ik haar ooit met haar man tegenkomen, of ik dan op geen enkele manier zou willen laten blijken dat wij ooit samen iets hadden gehad. Daar zou hij namelijk waarschijnlijk niet tegen kunnen.

Pas jaren later zag ik haar weer. Ze was vrij snel teruggekomen naar Nederland. Aan haar huwelijk was na een klein jaar alweer een einde gekomen. Terug in Nederland bleek ze zwanger te zijn en nu woonde ze al enkele jaren weer, samen met haar dochter, in een appartementje in Amsterdam. Ze was intussen gepromoveerd op een onderwerp waar ik nog veel minder van begreep, maar het had iets met het genezen van kanker te maken.

Het leek me een nogal ingrijpende gebeurtenis die ze had meegemaakt, maar zelf zag ze dat anders. Het had haar van tevoren heel leuk geleken, ter plekke was het toch tegengevallen en toen was ze maar weer teruggegaan. Vechtscheiding? Absoluut niet. Ellende? Geenszins. Af en toe kwam haar ex over uit Amerika om een paar dagen met zijn dochter door te brengen en dan ging hij weer. Ze was hartstikke gelukkig met haar dochter en met zijn tweeën hadden ze het maar mooi voor elkaar. Ik geloof niet dat haar ex heeft moeten revalideren.

En toen begon het me te dagen: zij heeft een onbreekbaar hart. Daarmee beschermt ze niet alleen zichzelf, maar ook haar omgeving en, niet onbelangrijk, de potentiële hartenbreker. Ik dacht daar even over na en bedacht me dat deze eigenschap zo vreselijk goed is dat het doodzonde mag heten dat ze maar één dochter heeft gekregen. Liefdesverdriet is nutteloze ellende en het is een aanfluiting voor de natuur dat het verschijnsel nog steeds bestaat. Maar ja, een onbreekbaar hart biedt geen evolutionair voordeel hè? Nou ja, behalve dan voor de potentiële hartenbrekers. Zij redden hun benen ermee. Dank daarvoor.