Lieve meisjes lusten ook worst

Ik kan er niets aan doen. Initieel was het nog wel vermakelijk, maar tegenwoordig slechts strontirritant. Elke lieflijke of schattige jongedame die op televisie verschijnt, zie ik onwillekeurig in allerlei standjes aan mijn geestesoog voorbijtrekken. Allemaal. Probeert Yvon Jaspers uit alle macht een wereldvreemde boer te verstaan, dan zit ze onmiddellijk vastgeketend aan de spijlen van mijn bed, smachtend om hard in haar aars te worden gebuffeld. ‘Ik zoek een zorgzame vrouw. Ze hoeft niet mee te helpen op de boerderij, al zou dat wel leuk zijn.’

De lijdende voorwerpen zijn guitig en lief. Ze lachen schalks en kijken soms een tikje verbaasd. Stoeipoezen blijven nadrukkelijk links liggen. Iedere girl next door wordt een girl in bed. Films lopen in het honderd, televisieseries slaan de plank geheel mis. Vreselijk onhandig. Mijn hoofd schopt de rolverdeling volledig in de war. Daar sta je dan als regisseur, met je typecasting. Leuk en aardig, die verleidelijke seksbom of die uitdagende femme fatale, maar mijn lakens onderwerpen zich aan het schattige buurmeisje. Hoe goed ze ook haar best doet om niet bijzonder te zijn. Afgetrapte sneakers, capuchontrui, dikke winterjas: het mag niet baten. Eronder is ze naakt, ik weet het zeker.

Ik heb het ook bij presentatrices van nieuws- en actualiteitenprogramma’s. Hoe verder het onderwerp van mijn bed af staat, hoe eerder de boodschapster erin ligt. Merel Westrik is de roze olifant, Eva Jinek de witte beer. Je mag er niet aan denken en doet het dan juist toch. En dus bepotelen ze in mijn hoofd met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk hun gladgeschoren preut. Om over Dionne Stax nog maar te zwijgen. Met haar minuscule slipje. Die is een roze olifant en witte beer in één. Niet aan denken! Niet aan denken!! Ja, ga door!

Een half jaar geleden was er nog geen vuiltje aan de lucht. De Bree Olsons van deze wereld deden aan lichaamsbeweging en de Annechien Steenhuizens stortten met een stalen gezicht de ellende mijn huiskamer in. Andere smaken waren er niet. Tot een vriend me attendeerde op het feit dat 95% van de meerderjarige vrouwen seks heeft. Ergens wist ik dat natuurlijk wel, maar ik had er nooit echt bij stilgestaan. Dikke zweterige moekes, stoere politieagentes en de kleuterjuf van mijn dochter, zonder uitzondering hebben ze geslachtsgemeenschap. Dus ook de lieve onschuldige meisjes op televisie, aldus de vriend. Vooral die laatste categorie liet hem niet meer los. ‘Denk daar maar eens aan.’ Ik hoor het hem nog zeggen. Bree kijkt inmiddels al enkele maanden werkeloos toe hoe het bezwete gezicht van Annechien alles behalve in de plooi blijft.

Het komt seksistisch over, ongetwijfeld. Maar jij weet ook dat het gebeurt. Achter gesloten deuren, dat wel, maar het gebeurt. En daar komt de fantasie door het sleutelgat gluren. Kinderprogramma’s zijn helemaal funest. Monique Smit, Viviënne van den Assem, Iris Hesseling. Halfgeloken ogen, wellustige kreuntjes en een vurige mond. Harde porno is kinderspel bij het Jeugdjournaal of het Klokhuis. Kogelronde siliconenmemmen hebben plaatsgemaakt voor handzame zachte exemplaren, peroxideblond voor natuurlijk bruin en het verplichte onnatuurlijke voorspel voor een item over bloederige gevechten in Syrië of de uitleg over een leugendetector. Maar verder zijn de verschillen gering. 

Het lievemeisjesvirus. Zeer besmettelijk. Daarom houd ik het krampachtig in quarantaine. Nou ja, tot nu dan. Ik hoop voor jou dat Rick van de Westelaken vanavond het achtuurjournaal voor zijn rekening neemt.