Mijn PS4 is een waardeloze baksteen
Het moment dat je een nieuwe console uit de verpakking haalt. Magisch zou ik het niet noemen, maar het voelt in ieder geval bijzonder. Ik weet nog toen ik als zevenjarig kind een Nintendo 64 onder de kerstboom vond. Voor een kind van die leeftijd was dat het ultieme cadeau, de maanden daarna heb ik Super Mario 64 grijsgespeeld. Hoe anders verliep mijn PS4-launchervaring.
In tegenstelling tot toen ik zeven was en eigenlijk amper iets wist van wat er in de doos zat, was ik nu bijna tot in extrema goed geïnformeerd. Nu, als volwassen gamesschrijver, wist ik alle ins en outs van de console en de games. Ik had er zelfs al uitgebreid op gespeeld omdat ik verslag doe van gamesbeurzen.
En toch werd het pakketje van Bol.com bij aankomst gretig opengereten. De bijna onbegrensde vreugde van mijn kinderjaren werd niet benaderd, maar ik ervoer desalniettemin een spannend gevoel in mijn maag. Je blijft toch een gamesliefhebber. De PS4 werd vluchtig aangesloten en aangezet. Pulserend blauw licht is het respons, als het wit wordt kan de pret beginnen. Het blauwe licht hield echter nooit op. De nu al beruchte 'blue light of death'.
Bij grondige inspectie van de kabels en aansluitingen merkte ik niets vreemds op. Volgens online-instructies was de volgende stap om de PS4 open te maken en de HDD eruit te halen. De PS4 nu al op die manier 'ontmaagden' voelde al niet prettig, maar het zure gevoel werd alleen maar versterkt toen ook die methode niets opleverde.
De laatste strohalm was dan om te proberen safe mode in te schakelen. Vanuit deze modus kun je de PS4 resetten naar fabrieksinstellingen en andere trucs uithalen. Het enige wat je hoeft te doen is zeven seconden de power-knop ingedrukt te houden. De gaming-goden zijn mij niet goed gezind, ook dit werkte niet. Safe modus startte niet op, de PS4 ging gewoon uit.
Een complete bricked console dus. Een peperdure bak plastic waar je niets aan hebt. Tijd om PlayStation Benelux te bellen. Tot mijn grote verrassing krijg ik gelijk een man aan de lijn. Hij begrijpt mijn verhaal direct (ik vermoed dat hij het vandaag al heel vaak heeft gehoord). De vriendelijke kerel vraagt me doodleuk om de PS4 een half uurtje zonder aansluitingen te laten rusten. "Misschien dat dat helpt."
Ik onderdruk mijn irritatie; het zal wel protocol zijn, hij werkt vast volgens een script, kan hij niks aan doen. Een half uurtje later blijkt het niet te werken (surprise!) en bel ik weer naar Sony. Nu krijg ik een meisje aan de lijn, ik hoor aan haar toon al dat ze niet kan wachten tot haar shift voorbij is.
Ik moet mijn PS4 bij een Kiala-punt afgeven, een medewerker van Sony haalt het daarna op en dan gaan ze er naar kijken. "Daar gaan tien tot vijftien werkdagen overheen meneer." Fijn, haal je de console day 1 en kun je pas half december spelen. Ze moet nog wel even mijn verzoek in het systeem zetten. "De servers zijn overbelast, ik kan uw verzoek niet indienen." Na een ongemakkelijke stilte vraag ik nog of ze iets voor mij kan doen. "U kunt morgen bellen, maar dan is het ook druk...".
Vierhonderd euro well spent. Relativeren kan ik nog wel. Day 1 kopen is nou eenmaal een beetje een gok, je hebt altijd kans op een kapotte console. Sony gaat mijn PS4 ook gratis vervangen. Ik heb gewoon ontzettende pech. Ten slotte blijven het ook 'maar' games.
Toch overheerst een gevoel van grote ontgoocheling. Als gamer kijk je hier toch maandenlang naar uit. Als je console dan niet werkt en klantenservice hopeloos slecht is kruipt er toch een vervelend gevoel in het lichaam. Mijn PS4-launchervaring: één grote deceptie.
Schroom vooral niet om hieronder te posten hoe awesome jouw PS4-ervaringen tot nu zijn. Ik hoop dat ik de enige FOK!er ben die dit hoeft mee te maken. Volg mijn PlayStation 4- en klantenservice-perikelen op deze plek.