Ik schrijf niet voor psychopaten

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag weet ik het echt niet.

De perikelen van Syrië – P8
In zijn column stelt P8 een vraag die me inmiddels de hele week al bezig heeft gehouden: “Waarom is er geen enkele columnist, die over Syrië schrijft?”

Een terechte vraag. Als iets nieuws is, is het wel de vreselijke burgeroorlog in Syrië. Daarbij verbleekt ieder gezeik over economische problemen. Gezanik over Sylvie van der Vaart. Gezeur over criminele Marokkanen. Geneuzel over een trein die een kwartiertje te laat is. Als je tien seconden de werkelijke gruwel van dit drama door laat dringen, zou je haast over niets anders meer kunnen schrijven.

Toch had ik het nog niet gedaan. Niet omdat ik er niets over te melden heb. Als je van het meest triviale gezanik al een column kunt bouwen, is het echt geen probleem om over zo'n drama te schrijven. De media verzorgen een constante stroom aan feiten over Syrië en van het kleinste feitje kun je al een verhaal maken.

Maar dáár ligt ook meteen mijn aarzeling. Ik weet écht niet meer welk feitje ik als uitgangspunt voor een verhaal kan nemen. Er is geen enkel verhaal, onderzoek, getuigenverslag of video, waar ik niet meteen een groot vraagteken bij zet. Ik vertrouw in heel deze tragedie helemaal niets meer!

Was dit bij andere oorlogen anders? Natuurlijk niet! Joegoslavië. De beide Golfoorlogen. Afghanistan. Daar werd ook alles aan elkaar gelogen. Er was alleen wel altijd een overheersende – overwegend Amerikaanse – informatiestroom, die we op de een of andere manier net wat betrouwbaarder vonden. Ook omdat communicatie vanuit de 'tegenpartij' hoofdzakelijk bestond uit vage video's, waarop terroristen schreeuwden dat wij allemaal dood moesten.

Ik merk dat de moderne media zich nu zo hard hebben ontwikkeld, dat die stroom aan tegenstrijdige berichten simpelweg te groot en complex is geworden. Binnen Syrië zijn tientallen partijen met tegenstijdige belangen slaags. Iedere partij heeft zijn eigen waarheid. Zijn eigen vriendjes. Iedere partij komt met eigen verslagen en video's. Iedere partij heeft inmiddels de nodige wreedheden begaan. En natuurlijk beschuldigt iedere partij de andere partij van deze gruwelijkheden.

Neem de gifgasaanval. Tientallen scenario's en zogenaamde bewijzen, die niemand helemaal compleet en naast elkaar krijgt te zien. Assad kan persoonlijk opdracht hebben gegeven. Een individuele commandant kan het besluit hebben genomen. Maar het kan net zo goed zijn dat de Syrische strijdkrachten er niets mee te maken hadden. Sommige rebellen zijn er zeker toe in staat burgerslachtoffers te maken om Assad tot zondebok te maken. Het kan zelfs een reguliere aanval zijn geweest, waarbij een terroristische opslag van gifgas was geraakt.

NIETS is 100% zeker. Niets is verifieerbaar. Zelfs het aantal slachtoffers van die ene aanval varieert van tweehonderd tot vijftienhonderd. Opstandelingen hebben hun verhaal. Assad heeft zijn verhaal. Artsen Zonder Grenzen heeft een verhaal. De VN heeft bewijzen. De VS weer andere bewijzen. Rusland ziet dat natuurlijk weer anders. En iedere dag verschijnen er vanuit al die verschillende groepen weer nieuwe, bloederige video's en berichten op internet.

Wat kan ik nog schrijven? Foei? Dan wijzen er nog steeds een miljoen Syrische psychopaten en honderd overheden naar elkaar. En er verandert geen reet.

Op een zeker moment weet je als columnist dat je woorden echt verspild zijn. Dan kies ik liever voor een vaag onderwerp, waarmee ik in ieder geval nog een glimlach of een traan op iemands gezicht kan toveren.

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns