De brief: Yvon Jaspers

Luc van Lier buigt zich over het nieuws. Op dinsdagochtend een serie brieven aan Nederlanders die onderwerp zijn van de actualiteit. Vandaag een brief aan Yvon Jaspers.

Yvon,

Flauwe grappen. De hele dag door. Steeds als ik bij de buurtsuper een stuk kaas koop. Of bij de slager om de hoek een varkenskarbonaadje. Als ik bij de groenteman een paar kilo aardappels haal. Telkens weer word ik lastiggevallen met de vraag of de producent van dat lekkers door jou is gekoppeld aan een of andere briefschrijver. Waarom ben je niet gewoon bij Het Klokhuis blijven werken? Dan had je toch óók een leuke baan gehad?

Als ik bij de kraam voor het station een bosje bloemen koop, word ik goedmoedig geplaagd met geintjes over een stukje beleving naar de vrouw toe. Had je die Aad niet gewoon de deelname kunnen weigeren? Een eikel hoort in een bos thuis, en niet in de bollenstreek.

Vertel eens? Klopt het, wat ik bij de kapper hoorde? Dat als zo’n boer trouwt met zijn door jouw programma gevonden partner, dat ze elkaar dan geen trouwring om de vinger schuiven? Maar dat ze dan Televizier-ringen uitwisselen? Omdat je er toch zat van hebt? Wat is dat voor flauwekul?

Nee, Yvon, je moet echt ophouden met dat agrarische gekoppel van je. We zijn geen boeren. Wij zijn stadse mensen. Zo’n klein dorp is Boxtel nu ook weer niet, Yvon! Op school wilde je al nooit naast Bertus zitten. Je vond dat die stonk. Naar koeienpoep. En dan, als volwassen vrouw, voel jij je opeens als een vis in het water bij al die gierputten en melkmachines.

En dat geslijm met al die hoogbejaarde ouders van die onverkoopbare zoons. Hebben die mensen nooit geleerd dat er ook ander eten bestaat dan wortelstamp met gehaktballen? En weten die zoons dan echt niet, dat rotzooi van de afhaalchinees niets met lekker eten te maken heeft?

En dat gelazer raakt ook mijn persoonlijk leven. Vorige week kreeg ik een steen door de ruit. Van een briefschrijfster naar dat programma van jou. Ze kreeg bericht van boer Hans, met de mededeling dat ze was afgevallen. Ze is op een weegschaal gestapt, heeft geconstateerd dat er geen kilo vanaf was, heeft een mail gestuurd naar het programma ‘Opgelicht’, kreeg daar nul op het rekest en kwam hier verhaal halen. De rekening voor een nieuw keukenraam stuur ik naar de KRO.

En breng die ouwe bestelbus van je nou eindelijk eens naar de sloop! Dat ding uit het jaar nul heeft echt geen enkele folkloristische waarde. Lullig is wat anders dan vintage. En er komt zo enorm veel roet uit die uitlaat van dat wrak van je, dat de oogst van die boeren die jij op hun eigen erf lastigvalt, wegens een veel te groot gehalte aan fijnstof onverkoopbaar is. En dat barrel van je maakt zo veel herrie dat de koeien zich lam schrikken en de melk dus zuur is.

En dan die homoseksuele boer. Waarom houdt die zich niet gewoon bezig met de teelt van pootaardappelen? En die rare contactgestoorde kaasboerin, met haar schuurfeesten? Daar wil je toch niets mee te maken hebben?

O ja, da’s waar ook. Die tweehonderd serviezen van jou, die niemand wilde hebben. Die heb ik weggegooid. Ze stonden erg in de weg.

Groeten,

je moeder.