Huisbroek

‘Mannen zijn ook allemaal hetzelfde!’ heb ik de afgelopen week alweer twee keer horen zuchten.

Met deze constatering tracht de vrouw haar onvrede te uiten over het schijnbaar uniforme en collectieve bewustzijn van de man. Hoe onterecht! Natuurlijk, weinigen zullen Doutzen Kroes een lift weigeren wanneer ze is gestrand na hevig noodweer, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Verder is diversiteit troef. De één is voor Feyenoord, de ander voor PSV. Sommigen degusteren het liefst Brand bier, sommigen prefereren Hertog Jan. De helft put inspiratie uit PornHub, de rest is pleitbezorger van YouPorn. En als mijn vriendin dit leest: ik kijk geen porno hoor! Over diversiteit gesproken.

Nee, dan de vrouw. Met haar prosecco, high teas, 50 tinten grijs, Ryan Gossling, en opblaasbare anaalbalonnen. Allemaal hetzelfde. Hoewel… de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er zelfs bij het zwakke geslacht op bepaalde vlakken wel degelijk wezenlijke verschillen zijn te ontdekken.
Zo kruipt een deel van de dames, getooid met grijze huisbroek en een paardenstaart, meteen onder een dekentje wanneer zij thuis arriveren: ‘Lekker warm.’ Terwijl de rest liever met een gekleurde huisbroek en paardenstaart onder de deken ligt.
De drempel is nog niet gepasseerd of een gewaardeerd kledingstuk als de skinny jeans wordt als grof vuil in de hoek gesmeten, en verruild voor iets vormeloos dat de Schepper onmogelijk in zijn hoofd kan hebben gehad toen hij Eva fabriceerde.

Een huisbroek, het woord zegt genoeg. Zo lelijk, dat men er geen stap buiten de deur mee wil zetten. Alleen de wederhelft, die deemoedig terugdenkt aan de begintijd van de relatie, waarin hotpants en decolletés de boventoon voerden, is het ‘gegund’ deze lap stof over de bevallige benen te ontwaren. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar soms begrijp ik huiselijk geweld wel.

Begin jaren ’90 beleefde de housebroek zijn hoogtijdagen. De Tokkies avant la lettre droegen de felkleurige lap stof met een fierheid die zijn weerga niet kent. Alsof ze zo uit een modeshow van Armani kwamen lopen in plaats van uit de rij bij het UWV. Toch sijpelde zelfs in de lagere sociaal-maatschappelijke regionen geleidelijk het besef door dat het gekoesterde kledingstuk net iets minder modieus was dan een vuilniszak. En dat alles onder invloed van de vrouw, die geen mogelijkheid onbenut liet om haar onvrede te uiten over het gebrek aan mannelijkheid en klasse, dat teweeg werd gebracht door een enkele broek. En zo verdween de housebroek samen met de gabberhouse naar de eeuwige jachtvelden…
Tot diezelfde vrouw de jachtvelden afstruinde op zoek naar iets waarmee de popcorn tijdens The Voice of Holland nog comfortabeler kon worden verorberd.

Natuurlijk zou ik deze uiteenzetting niet optekenen wanneer ook mijn wederhelft onze relatie niet onder grote druk zette. Ze heeft er ook eentje. Zes maten te groot, grauw en onmetelijk lelijk, maar dat kan niet verhinderen dat ze evenveel van hem houdt als van mij.

Ik heb erg naar de voorspelde hittegolf uitgekeken. Niet dat ik zelf nou zo mediterraans ben ingesteld, maar het wordt bij ons in huis echt kokend heet. Het kwik stijgt op een goede dag tot boven de 30 graden. Ha! Kom maar op met die benen. Véél te heet om een huisbroek aan te trekken! Dacht ik.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ze gisteren toch met het vod de kamer binnenkwam: ‘Ik heb wel de ventilator meegenomen, anders is het echt te warm.’

De kans dat een huwelijk voortijdig strandt is ongeveer 38 procent. Best weinig eigenlijk.