RPG Zomer: Mass Effect

De eerste Mass Effect heeft altijd een warm plekje in mijn hart gehad. Maar na de tweede playtrough is die roze bril toch een stuk helderder geworden.

Het is drie jaar geleden dat ik voor het laatst de eerste Mass Effect opstarte. Eind 2010 speelde ik het eerste deel uit, om daarna meteen aan het tweede deel te beginnen. Ik vond Mass Effect geweldig, episch en zou het altijd in mijn hart koesteren. Het idee dat je invloed had op het verloop van het spel, plus de delen die erna zouden komen, door deel te nemen aan gesprekken waar je soms letterlijk kon zeggen wat je zelf ook in gedachte had, intrigeerde me. Het overdonderde me.

Die ervaring bekijk ik jaren later terug met een grote roze bril op m'n snufferd. Ik speelde de spellen samen met vriend 1 uit en we wisselden dan ook geregeld ervaringen met elkaar. "Voor wie heb jij gekozen?", was een vraag die geregeld voorbij kwam. Toen we uiteindelijk door de trilogie heen waren, keken we terug op drie mooie games. De eerste stond met stip op nummer één, maar toen we dat gingen beargumenteren, bedacht ik me ineens dat het niet alles goud is wat er blinkt.

Omwille van onze mooie herinneringen, hebben we de discussie gestaakt. We hadden besloten dat we het beste nooit meer opnieuw zouden moeten beginnen aan de serie, omdat het onze toffe herinneringen zou kunnen veranderen. Maar nog geen maand geleden is het dan toch gebeurd: ik ben opnieuw begonnen aan de serie. Degenen die mij op Twitter volgen, hebben al het één en ander voorbij zien komen: ik heb me mateloos zitten ergeren aan dingen.

Zo kan ik me niet meer voorstellen waarom we met ons allen hebben zitten treuren om het verlies van de Mako – dat karretje waarmee je uncharted planets en dergelijke mee verkent. Wat een onding is dat zeg. Dat voertuig stuurt voor geen meter. Bovendien zijn die terreinen soms ook echt ondoorgrondelijk. Het enige wat ik me telkens afvroeg is waarom je in godsnaam je spelers zo veel frustratie moeten laten ervaren tijdens het verkennen – terwijl het in de kern een goed idee is.

Dan heb je bijvoorbeeld nog het game-overscherm dat zo tergend lang is. Shepard valt in slowmotion als een lappenpop in elkaar nadat je hem zelfstandig probeerde te laten staan en die scene eindigt pas wanneer elk lichaamsdeel de grond heeft aangeraakt. Zeker op de hogere moeilijkheidsgraden is dat enorm frustrerend. Je wil gewoon verder spelen – dit langzame gedoe haalt je uit je spelervaring. Soms zodanig dat ik zelf m'tn Xbox uitdrukte, omdat ik er genoeg van had.

Het grootste heikelpunt vind ik het gebrek aan context. Je wordt langzaamaan geïntroduceerd als de eerste menselijke Spectre, maar hebt ondertussen al heel wat van de Citadel gezien. Daar leer je vrienden en vijanden kennen en allemaal spreken ze over zaken waar je geen weet van hebt. Dat de Reapers al zo in het eerste deel verweven zaten, was ik compleet vergeten. Destijds zag ik gewoon niet goed wat het alle gebeurtenissen betekenden of wat je precies kon doen op de Normandy, maar na de trilogie uitgespeeld te hebben vallen er een hoop dingen op hun plek.

De tweede ervaring van het eerste deel hebben me ook een hoop dingen laten zien waar ik blij mee ben. Zo zijn de gesprekken een stuk gedetailleerder en kun je echt over alles doorvragen – in tegenstelling tot het derde deel, waar er soms gebruik werd gemaakt van autoreply, ugh. Ook dat de wapens oververhit kunnen raken en niet gebruik maken van kogels, vind ik beter. En de keuzes – er zijn er niet heel veel – zijn tof om wederom te maken.

Wat voor mij ook de ervaring helemaal anders maakt, is dat ik niet met een male Shepard speel die alles zo positief mogelijk benadert, maar nu met een feministische, lesbische renegade Shepard. Oké, dat feministische kun je nergens laten vastleggen natuurlijk, maar dat maakt de context van Avira's daden wel een stuk grappiger. Het is een pissige chick die nergens voor wegdeinst en koste wat het kost haar doelen wil behalen. Ik heb uiteindelijk 100% renegade gehaald.

Nu komen er wat spoilers: welke keuzes heb ik gemaakt? Ik ben Earthborn en Ruthless. Ik heb Opold op Noveria bedonderd en hem aangegeven als een smokkelaar. The Rachni Queen heb ik opgelost en daarmee het werk van de Krogan afgemaakt. Op Zhu's Hope heb ik bijna iedereen afgemaakt, inclusief de groene Asari. Balak (Bring Down the Sky DLC) is ook dood. Op Virmire heb ik de cure voor de Genophage vernietigd, maar Wrex snapte mijn intensies en hoefde ik niet te verslaan. Kaiden is wederom dood. Net als de Council. En Andersson is de nieuwe voorzitter.

Welke effecten dit allemaal gaat hebben op mijn tweede playtrough van deel twee, weet ik nog niet precies. Ik ben er al wel aan begonnen en het enige dat ik gedaan heb is Andersson bezoeken. Die scène ging wel anders dan bij de eerste playtrough. Ik vind het tof om te zien dat, hoewel ik hetzelfde spel in de kern speel, ik toch een compleet andere, misschien wel leukere ervaring heb. Dat laatste kan ook te maken hebben met het feit dat ik nu begrijp wat er gebeurt. Nu snel deel twee uitspelen.