Een luier vol stront

Vol verbijstering las ik de berichtgevingen omtrent onze bejaarden en hun vieze luiers. Kunnen we het alsjeblieft slips noemen, luiers zijn voor baby's. De uitkleding van onze zorg is een trend die het gevolg is van de oplopende vergrijzing en de oplopende kosten van de zorg. Het feit dat hier een heel apparaat aan ambtenaren serieus over vergaderd heeft is triest. Hiernaast hebben complete nieuwsredacties hier ook nog over nagedacht, hoe ze dit bericht het beste konden weergeven. Je zou bijna denken dat het een 1 aprilgrap is, maar helaas is het de trieste waarheid van de dag.

Uit nieuwsgierigheid ging ik op zoek naar de kosten van een wetsvoorstel, dat heb ik niet echt kunnen vinden maar wel de werkwijze die hieronder puntsgewijs is weergegeven:
- ambtenaren bereiden de tekst voor
- commissie uit de Tweede Kamer vergadert over het voorstel
- de Eerste Kamer vergadert over het voorstel
- publicatie in de staatscourant
- ondertekening door de koning

Er komt vast nog meer bij kijken, maar alleen dit is al werk voor 30/40 man, misschien wel meer in ambtenarenbanen. Afgezien de geweldige salarissen die aan de betrokkenen betaald moeten worden, vermoed ik zo dat zij zich geen zorgen hoeven te maken over hun zorgkosten.

Nu besef ik wel dat de slips een deel van het wetsvoorstel zijn, maar het idee dat hier zo veel mensen gezellig over vergaderd hebben en dan in al hun wijsheid beslissen om de zorg te beperken, gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Hoe zal zo'n meeting verlopen? Hebben deze ambtenaren geen familie in tehuizen? Of zitten hun ouders te verpieteren in hun tehuis, niet meer wetende hoe hun kinderen eruitzien, niet vanwege de dementie maar omdat ze nooit langskomen.

Het idee om ouderen langer thuis te laten wonen is op zichzelf uiteraard een goed plan, maar hoe gaat het dan met de hulp geregeld worden? De thuiszorg wordt steeds verder uitgekleed, de familie moet meer mantelzorg gaan verlenen is het nieuwe toverwoord. Natuurlijk zijn er gezinnen waarin dit mogelijk is, maar in hoeveel situaties kan dit niet of wil men dit niet. Want mantelzorg is een keuze geen verplichting. Je moet het maar kunnen degene die je liefhebt een schone slip om te doen, te wassen of de wonden te verzorgen. Ik heb diepe bewondering voor mantelzorgers, hun complete leven staat stil. Geen vakanties, geen uitjes, geen gelijkwaardige relatie meer is nog wel het allerergste denk ik.

Het recht op een douche een keer per week gaat ook op de schop! Toegegeven iemand die rolstoelbehoefend is douchen, kost al snel een half uur en als je er dan 30 hebt dan is dat veel werk, maar dat is toch waarom ze in een tehuis zitten. We noemen het een verzorgingstehuis, maar die zorg wordt stukje voor stukje geschrapt, tijdgebrek! Er bestaan nu al pyamadagen, kop-kont-wasbeurten en ga zo maar door. De uitkleding van de zorg gaat steeds verder, als ik bejaard ben heb ik met een beetje mazzel een robot ter beschikking, die ik dan zelf moet betalen. Maar misschien kunnen we die dan wel zo trainen dat ieder de individuele zorg krijgt die hij of zij nodig heeft.