RPG Zomer: Fallout 3
In 2008 maakte ik via Fallout 3 voor het eerst kennis met de wondere post-apocalyptische wereld waar de franchise zo bekend voor werd. Sindsdien laten die games me niet meer los. Niet door de gameplay of de graphics, maar om slechts één iets: de atmosfeer.
Alternatieve geschiedenis heeft me al mijn hele leven lang geïnteresseerd. Wat als Hitler de Tweede Wereldoorlog gewonnen had? Wat als we ooit in een nucleaire oorlog verwikkeld raken? Mits enige aanpassingen in het verleden (de ontwikkeling van robots en atoomwapens hadden bijvoorbeeld prioriteit boven het verbeteren van computers) levert de Fallout-franchise op die laatste vraag een uitgebreid antwoord.
Toen ik hoorde over deze blog verheugde ik me dan ook om de derde telg opnieuw te spelen. Ik verkoos ditmaal echter de pc-versie, gewoon omdat er een groot aantal mods beschikbaar zijn om vooral het grafische gedeelte te verbeteren. De enorme wereld zou er fantastisch uitzien, dacht ik, terwijl ik de game voor het eerst opstartte. Eén klein detail: je moet wel even wachten om het Washington anno 2277 van Fallout 3 te mogen betreden, dankzij de veel te lange proloog (lees: tutorial) die het eerste anderhalf uur in beslag neemt.
Dit maakt het gevoel van vrijheid wanneer je Vault 101 achter je laat wel des te groter. De oogverblindende zon die in je gezicht schijnt bij het openen van de deur, blijft in mijn geheugen gegrift als een van de beste momenten die ik als gamer mocht meemaken. De volgende uren leverden echter een nieuwe tegenslag op: waar was die atmosfeer gebleven? Megaton zag er minder goed uit dan ik me herinnerde en van Moira kreeg ik nog steeds een migraine-aanval.
De queeste om mijn vader terug te vinden was eveneens slaapverwekkend. Ik maalde niets om dat personage, zelfs al bezit hij de stem van opperacteur Liam Neeson. Toen ik langs een verlaten kamp liep en besloot een kijkje te nemen, herinnerde ik me opeens weer wat ik fout deed. De magie van Fallout 3 zit namelijk niet in de main quest, maar in het ontdekken van het Fallout-universum.
In het eerdergenoemde kamp stond een terminal, die fungeerde als een dagboek. Dit dagboek vertelde het verhaal van een kamp van enkele wetenschappers die tweehonderd jaar eerder leefden. Ze beschreven hoe ze de nucleaire oorlog meemaakten en hoe in één klap alles rondom hen vernietigd werd. Verder bevatte de terminal het lijdensverhaal van de wetenschappers zelf, en hoe ze na enkele weken aan hun einde kwamen.
Dit is de grote kracht van de Fallout-franchise, en bij uitbreiding die van Bethesda-RPG's in het algemeen. Wat die games echt de moeite waard maakt zijn de details die de designers zorgvuldig in de wereld aanbrachten. Elke keer als ik 'Abandoned Shack' of 'Vault nummer zoveel' op het scherm zag verschijnen maakte mijn hart een sprongetje, me afvragend welk stukje van de post-apocalyptische puzzel ik nu weer zou ontsluieren.
De fantasy-sfeer van The Elder Scrolls interesseerde me daarom bij lange na niet zo veel als de gevolgen van de nucleaire oorlog in Fallout. Ook al kunnen de games soms humoristisch en satirisch uit de hoek komen, dat benauwde gevoel van 'ik vraag me af of dit ooit werkelijkheid zou kunnen worden' ontsnapte me nooit. Mijn advies: stof je Vault 101-jumpsuit nog eens af en boek een enkele vlucht naar het Washington van 2277.