White Crib

Als je jonger bent dan een jaar of veertig is de kans groot dat je ooit één der vele Grand Theft Auto hebt gespeeld. De reeks begon tweedimensionaal en nam zichzelf niet heel serieus. De games zaten vol met flauwe geintjes en 'Elvis has left the building' raakte bij een nieuwe generatie populair. 

GTA nam zichzelf als reeks en als openwereldspel echter gaandeweg steeds serieuzer. De gameplaybeelden van GTA 5 laten zien dat die trend ook dit jaar weer doorzet: bijna fotorealistische spelwerelden worden tegenwoordig ontwikkeld.

Tegelijkertijd bestaat er de Saints Row-serie. Die begon serieuzer dan ze met deel vier nu is geworden. Bij het eerste deel riepen miljoenen GTA-fans dat Saints Row niets meer dan goedkope na-aperij was.

Afgelopen week kwam Saints Row IV uit en hoefde ik niet lang te twijfelen of ik het zou kopen. Sindsdien heb ik er geen minuut spijt van gehad. Het is werkelijk het meest briljant ridicule spel dat ik ooit heb gespeeld.

In het eerste (lineair gescripte) uur ontmantel je een kernwapen (met Aerosmith's 'I Don't Wanna Miss a Thing' op de achtergrond), word je president van de VS, vallen aliens de aarde en je White Crib aan en worden jij en je 'homies' opgestraald naar het ruimteschip alwaar je in een soort Matrix-simulatie belandt. Het is een flinterdun verhaallijntje, maar meer is ook niet nodig.

Met slechts dat vernisje van een plot besloot men het spel één grote hommage te maken aan alle mogelijke cultuuruitingen van de al genoemde Matrix tot het spel Prototype. Gamers en filmliefhebbers kunnen hun hart ophalen.

Waar de wereld van Saints Row 3 nog enigszins aan natuurwetten en de technologische begrenzingen van de 21e eeuw gebonden was, is in IV praktisch alles mogelijk. Vliegen, tegen muren oprennen, duizend-en-één wapens pimpen, 'customizen' en 'buffen' – alleen de hoofdpersoon die je speelt kan al zeven verschillende stemmen hebben, van een Dixieland-vrouw tot een boos klinkende, plat pratende Engelsman.

Ettelijke honderden stukken kleding, auto's, missies en activiteiten zijn te koop en te doen. Normaal is dat wellicht wat onzinnige Sims-achtige opvulling van het spel, maar hier ligt de focus – in missies, plotlijn en al vroeg in het verhaal verkregen superkrachten – zo ontzettend duidelijk op lol hebben dat het de game alleen maar beter maakt.

Omdat mijn hoofd stond naar drie zaken (de FOK!toen van maandag, Saints Row en het zojuist uitgelezen boek van Primo Levi, 'Is dit een mens?') waarvan één al is uitgetypt en de andere veel te zwaarwichtig is om in vijfhonderd woorden af te doen, vandaag dus de tip: zorg dat je SR IV zo snel mogelijk bemachtigt en een kans geeft.

Veel users op internet stellen dat 'Saints Row voor mensen is die lol willen hebben en GTA voor serieuze mensen.' Dat lijkt mij onzin, aangezien in elk van ons een ludiek en een serieus gedeelte schuilt. Beide spellen zijn geschikt voor liefhebbers van het genre, maar het is een slecht idee om ze beide even serieus te nemen.