Klokkenluiden, helemaal voor niets

Radeloos staarde hij naar zijn scherm, de tranen rolden over zijn wangen. Voor de zoveelste keer had hij het filmpje bekeken waarin één van zijn collega-soldaten in een helikopter zat te smeken om permissie. Toestemming om te schieten. Die kreeg hij uiteindelijk. Hij schoot een groepje nietsvermoedende burgers en enkele journalisten aan flarden. Even later werd een man die hulp bood ook overhoop geschoten, evenals zijn auto met daarin zijn kinderen. De jonge soldaat kon het niet geloven.

Het leger waar hij al heel zijn leven zo enorm tegenop had gekeken, bleek rot van binnen. Honderden keren had hij er al over nagedacht. Wat zouden de gevolgen zijn als hij deze informatie de wereld in lekte? Was het niet zijn plicht om er voor te zorgen dat dit aan het licht kwam? Hopelijk zou het leiden tot een veroordeling van de misdadigers en een opgeschoond leger. Tot een organisatie waar je weer trots op kunt zijn. Even aarzelde hij nog, maar toen hij de muisknop losliet was het onomkeerbaar. De beelden gingen viral. De wereld reageerde geschokt.

"We doen er alles aan om de daders zo snel mogelijk op te pakken!" reageerde een hoge functionaris. "Nou," dacht ik. "Dat kan niet moeilijk zijn, je kunt vast wel uit één of andere logfile halen wie er in die helikopter zat, van waaruit onschuldige mensen werden doodgeschoten." Misschien was ik wel net zo naïef als de jonge soldaat die dacht dat hij een daad moest stellen. Want de gezochte misdadiger, dat bleek niet die moordenaar te zijn, maar degene die het filmpje de wereld in gelekt had.

Al gauw werd de jonge soldaat opgepakt. Hij moest en zou gebroken worden. Dat was geen probleem. Iedereen breekt na een paar maanden in de isoleercel. Helemaal naakt, in de kou. Zonder ook maar iets om handen te hebben, zelfs geen dag en nacht te onderscheiden. De enige afleiding was een maaltijd waar de bewakers in hadden gespuugd of glasscherven in hadden verstopt.

In de hoop op een betere wereld had hij de klokken geluid, tegen een hoge prijs. Hij had nu heerlijk thuis kunnen zitten aan een warme maaltijd, of plezier kunnen maken met vrienden. Maar dat gaat allemaal niet gebeuren, de komende vijfendertig jaar. Geen Kerstmis, geen Thanksgiving, geen liefde, helemaal niets. En waarvoor? De oorlog duurt voort, het moorden gaat door, de misdadigers lopen nog altijd vrij rond.

Helemaal voor niets.