Vlooien

Mijn huis is gekraakt door een bloeddorstig volkje. Egypte is er niets bij. De staatsgreep is compleet. Tot in de meterkast  springen de manschappen vrolijk in het rond. Geen ontkomen aan hun grijpgrage klauwen. Tandenpoetsen doe ik niet alleen, maar samen met een vlo of vier die zich krampachtig vastklampen aan mijn ledematen. Film kijken met meer gasten dan in een uitverkochte bioscoop, talloze mee-eters tijdens het diner en pottenkijkers bij het kakken. Ik word er volslagen kierewiet van. Zelfs buitenshuis voel ik ze nog tegen mijn benen aan springen.

Drie weken op vakantie is leuk. Voor de achtergebleven verstekelingen. Het is alsof ze hebben gewacht tot er witte rook uit onze degelijke gezinsauto opsteeg, om zich massaal te storten op onze twee schatten van katten en hun territorium. Project-X in kattenharen. Konijnen zijn er niets bij. Zelfs Jeroen Pauw kan niet tippen aan de voortplantingsdrang van de vlo. Vooral wanneer ze bij een temperatuur van 30 graden de hele dag Bloody Mary’s degusteren, zo las ik tot mijn afschuw op internet. 

Natuurlijk ben ik 's anderendaags als een haas naar de dierenarts gesneld voor een wagonlading gif.
‘Wanneer er sprake is van een plaag, dan adviseren wij naast anti-vlooien druppels tevens een ongediertespray voor het interieur te gebruiken.’
Ik toog huiswaarts met voldoende spuitbussen om de ozonlaag te halveren. Nauwgezet volgden we de tips en instructies die ons via velerlei kanalen hadden bereikt. Stofzuigen dat het een lieve lust is, de zak linea recta naar de vuilcontainer, kasten verplaatsen, de bank ondersteboven, het bed binnenstebuiten, de hele kledingkast in ploegendienst richting wasmachine en een enkeltje grofvuil voor alles wat vaag iets weg had van een kattenmand. Daarnaast bleef natuurlijk geen plekje gevrijwaard van onze hoop in bange dagen: het vernietigende gif. We hadden ons een andere thuiskomst gewenst, maar oké, shit happens. Gelukkig waren de bezetters bestreden, nu eerst een Warsteiner.

Vermoedelijk heeft de tactiek van de verschroeide aarde echter ook in vlooienland de weg naar de geschiedenisboeken weten te vinden, want na anderhalve dag relatieve rust vond het stoerste jongetje van de klas het welletjes en sprong onvervaard op mijn arm. Helaas geldt hetzelfde voor vlooien als voor schapen.
Ze waren terug in hun speelparadijs en genoten als nooit tevoren. Uit alle hoeken en gaten paradeerden ze de vlooienmars. Als ik heel goed luisterde, kon ik ze horen gnuiven. Ons verging het lachen steeds minder.

We zijn nu bijna een maand verder. Afgelopen weekeinde rukte de ongediertebestrijding uit met groot materieel. Getooid met handschoenen en mondkappen spoten ze het huis vol zenuwgas waar Saddam Hoessein van zou hebben gelikkebaard. Dientengevolge togen wij met de kinderen enkele dagen naar veiliger oorden, om pas terug te keren nadat de giftigste dampen waren vervlogen.
Het kost wat tijd en geld, maar dan heb je ook wat. Kriebelrust.

Terwijl ik dit stukje typ, word ik tot twee maal toe gestoord.
En dat terwijl vrouwlief buiten de deur verkeert en de kinderen vredig liggen te slapen.

Juist, goed geraden.
Ik zal eens op Funda gaan kijken.