Een kinderwens? Eerst maar een onderzoekje

Pieter slaakte een zucht van verlichting toen hij de sleutel in de voordeur stak. Eindelijk thuis. Het was de laatste tijd een gekkenhuis op de zaak. Ook vandaag had hij weer moeten overwerken. Hij gooide zijn zomerjasje over de rotanstoel in de gang en liep naar de keuken om een biertje te pakken. Hij moest daarvoor langs de huiskamer. De deur stond open en Pieter hoorde vanuit de huiskamer zacht gesnik komen. Hij vergat meteen zijn biertje en ging naar binnen. Op de bank zat Lisa, zijn vrouw. Ze had rode ogen van het huilen, de mascara was uitgelopen en er hing een snottebel aan haar neus. Pieter snapte er niets van. Ze hadden geen ruzie gehad en er was niets geks aan de hand geweest toen hij die morgen weg was gegaan. Zij zat toen nog gewoon te ontbijten en zou daarna naar het kinderdagverblijf gaan waar ze werkte. Pieter liep op zijn vrouw toe en legde de rechterhand op haar linkerschouder,
'Schatje, wat heb je? Is er iets op het werk gebeurd? Of onderweg naar je werk of naar huis?' Pieter keek bezorgd naar zijn vrouw, die harder begon te snikken. Ze keek hem door haar tranen heen aan en wees op de tafel. 'Daar, lees maar,' snikte ze.

Op tafel lag een brief van de zorgverzekeraar. Pieter begon met lezen. Toen hij de brief helemaal had gelezen zat hij even voor zich uit te staren. Hij had zich tijdens het lezen van de brief behoorlijk opgewonden, maar hij was een binnenvetter. De woede kon er niet uit in een huilbui of een woede-uitbarsting. Hij keek naar Lisa. 'Waarom willen ze in godsnaam dat we een erfelijkheidsonderzoek laten doen?' Lisa hield op met snikken, haalde diep adem en zei: 'Je weet toch dat de dochter van Nico en Ellie taaislijmziekte had? Ik moest invullen of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen toen ik me aanmeldde en dus heb ik dat ingevuld.' Lisa begon weer zachtjes te snikken.
'Maar we hebben toch nog helemaal geen kinderen? Waarom moet dat dan nu? Maar wacht, neem eerst even een drankje. Je bent helemaal overstuur, schatje. Zal ik een sapje voor je inschenken? Of heb je liever een wijntje? Ik ben nu nog meer aan een biertje toe dan daarnet.' Pieter keek zijn vrouw vragend aan. 'Doe maar een sapje,' snikte Lisa.

Lisa was weer een beetje tot rust gekomen. Ze hadden na het sapje en het biertje het onderwerp laten rusten tot na het avondeten. Nu zaten ze met een kopje koffie op de bank. Pieter las de brief nog een keertje en weer begon hij zich op te winden.
'Dus als ik het goed begrijp, dan willen ze nu al onderzoeken hoe groot de kans is dat bij onze kinderen ook die taaislijmziekte voor zal komen?'
'Ja, of een andere erfelijke ziekte. Bij jou in de familie komt toch kanker voor? En je nichtje heeft het syndroom van down. Ze kunnen via dit onderzoek op een reële manier berekenen hoe groot de kans is dat ons kind ook de aandoeningen krijgt die in onze families voorkomen. Je kunt er ook voor kiezen om meer zekerheid te krijgen en dan kun je kiezen voor prenatale diagnostiek. Dan moet je eerst zwanger worden en daarna wordt onderzocht of er erfelijke aandoeningen zijn.' Lisa had het allemaal al uitgezocht.
'Maar als dan blijkt dat het kind zo'n aandoening heeft, wat dan?' Dat was een logische vraag van Pieter.
'Dan kun je kiezen. Je houdt het kind, maar moet later alles zelf betalen als de aandoening zich openbaart, of je moet het laten weghalen.' Lisa keek haar man wat onzeker aan, want ze wist dat hij gereformeerd was opgegroeid.
'Dat is nogal een keuze zeg, waar de zorgverzekering je mee opscheept. Ik denk dat ik het dan zou laten weghalen.' Maar Lisa wist nog meer te vertellen.

'Als je maar niet denkt dat zo'n onderzoek snel kan plaatsvinden, Pieter. Een test om te zien of het kind het syndroom van down heeft, kan wel tot in de negentiende week duren. Als dan blijkt dat het kind inderdaad de aandoening heeft, dan zit je al bijna aan de abortusgrens van vierentwintig weken. Dan moet je daarna nog een verschrikkelijk moeilijke beslissing nemen. Wel of niet aborteren. Weet je hoe zo'n late abortus geschiedt? Ze draaien met een tangetje een voet of een armpje van het kind af. Dat proces wordt net zolang herhaald tot het kind zo veel bloed heeft verloren dat het doodgaat. Zo gebeurt het in abortusklinieken. In ziekenhuizen is het soms nog erger. Daar wekken ze de bevalling op en dan zit de baby soms lang klem in het geboortekanaal. Het kan zelfs levend ter wereld komen en dan ligt het kind nog een tijdje naar adem te happen voor het overlijdt. Halal geslacht worden is aangenamer.' Lisa kreeg ineens weer tranen in haar ogen.
'Jezus, Lisa, dat meen je toch niet? Gaat dat echt zo? Ik dacht dat de navelstreng werd doorgesneden en dat het kind er niets van voelt dat het wordt geaborteerd.' Het gezicht van Pieter klaarde echter al snel op.
'Weet je wat, Lisa? We nemen gewoon geen kinderen of we adopteren er eentje als je er echt een wilt. Dan hebben we ook geen problemen.' Tot zijn grote ontsteltenis begon Lisa nu pas echt te huilen.
'Wat is er nou, schatje. Op die manier is er toch niets aan de hand? laat die boeven van de zorgverzekering de rambam krijgen.'
'Dat kan niet meer, Pieter,' zei Lisa door het gesnik heen. 'Ik heb vandaag bij de drogist een zwangerschapstest gehaald omdat de ongesteldheid uitbleef. Ik ben inderdaad zwanger.'

Voor zover ik weet maken de zorgverzekeraars het gelukkig nog niet zo bont als in dit verhaal, maar hoe lang zal dat nog duren nu er steeds meer bezuinigd moet worden op de zorg? En gaat dan iedereen nog alleen voor het ideale kindje?