Hartverscheurend Keurig

Een ijskoud voorjaar moedigde ons aan om de sleurhut eens een paar honderd kilometer zuidelijker neer te zetten dan gebruikelijk. 'Hoe zuidelijker, hoe heter,' was de gedachte. Spanje, daar zouden wij onze zomervakantie gaan doorbrengen. De camping bleek een leuke mix van Spaanse locals en veelal Nederlandse gezinnen.

Bij ons in de buurt stond ook een Nederlands gezin. Papa was IT manager. Zijn enorme buik werd tijdens kantooruren volledig bedekt met grote overhemden. Maar op de camping had hij speciaal voor de gelegenheid een poloshirtje aangetrokken. Een shirtje dat niet verder kwam dan halverwege zijn buik. Een naveltruitje. Mama had de hele dag een peuk in haar bek. Als ze sprak klonk het net als Alice Cooper die zojuist een kwartier waterboarding had ondergaan.

Hun kinderen heetten Bart en Johan. Het zag er allemaal best gewoon uit, een gezinnetje op de camping. Maar de opdracht die Bart en Johan dagelijks na het ontbijt hadden was duidelijk: Oprotten. En laat jezelf niet zien voor het avondeten. Geen idee wat die ouders bezielde. Waarom moesten die kinderen zonodig wieberen? Waarom trokken ze er elke keer hele dagen zonder kinderen op uit?

Bart was dertien en had zijn missie begrepen. Hij maakte zich uit de voeten en was onvindbaar. Her en der wat eurootjes schooien, stiekem een peukje roken en achter de meisjes aan. Ook hij was uiteraard zielig,  maar het was jammer dat hij zich niet leek te bekommeren om zijn kleine broertje. Gehard door de omstandigheden.

Johan was  acht en had een klik met onze oudste. Het begon met een potje voetbal naast de caravan. Al gauw volgde een potje mens erger je niet, een potje kwartetten en een potje tafeltennis. Maar daar bleef het niet bij. Overal waar wij naartoe gingen, het zwembad, het strand, de speeltuin, daar was héél toevallig iedere keer ook ineens Johan. Neem het hem eens kwalijk. Een kind van acht, op zoek naar gezelschap om de dag door te komen. Uiteindelijk hebben wij zijn rode schoudertjes maar ingesmeerd met factor vijftig en een ijsje voor hem gekocht.

Geen idee wat die ouders bezielde toen ze besloten kinderen te willen. Maar dat ze er spijt van hadden, leek me wel duidelijk. Ik begreep er geen reet van. Ik heb ze nooit eens gezellig een spelletje zien doen of een leuke foto zien maken. Lachen was sowieso verboden bij die vreselijke mensen. Als je niet zeker weet dat je kinderen wilt om ze met alle liefde van de wereld groot te brengen, begin er dan niet aan.

Van iemand met zulke ouders zou je verwachten dat het een ongemanierd straatschoffie was. Niets bleek minder waar. Het was heel gezellig eigenlijk, met Johan. Hij was keurig gemanierd en welbespraakt. Ieder ijsje werd met een gemeend 'dankuwel' in ontvangst genomen. Met onze oudste had hij de grootste lol en ook voor onze jongste was hij ontzettend lief. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat hij zo keurig was om maar niet bij ons weggestuurd te worden. Hartverscheurend.