Twee dode journalisten

Onlangs zijn ons twee dierbare journalisten ontvallen. Een obituarium is daarom niet meer dan op z'n plek, zeker gezien de deplorabele toestand van de hedendaagse journalistiek.

Met meer informatie tot onze beschikking dan ooit en makkelijkere toegang tot die informatie, is het opmerkelijk te noemen dat de nieuwssites in Amerika hetzelfde nieuws brengen op dezelfde toon als in Australië.

In Engeland dezelfde koppen als in Nederland. Dezelfde internationale organisaties als AP en Reuters met dezelfde hapklare brokken. Het maakt niet uit of je AD, Telegraaf, Spits, Volkskrant of Metro openslaat. Zelfde abonnement, zelfde feed, zelfde dertien-in-een-dozijnnieuws.

Daarom zijn journalisten als Helen Thomas zo belangrijk, misschien wel de laatst overgeblevene van de generatie van Woodward en Bernstein, die afgelopen zaterdag overleed. Thomas stelde 50 jaar lang exact de juiste vragen aan de juiste mensen, of dat haar nou controversieel maakte of niet. 

Het establishment was dan ook maar wát blij dat ze haar om een privé-uitspraak over Israël (terwijl ze zelf jodin is) door het slijk konden halen en zo spoedig mogelijk zonder veel poespas de vergetelheid in doen geraken. Ik quote mijn nieuwsbericht:

"In 2010 zei ze over Israël dat 'ze moeten opdonderen uit Palestina.' "Laat ze terug naar huis gaan, naar Polen of Duitsland of de VS." Haar uitspraken werden door het Witte Huis 'beledigend en verwerpelijk' genoemd, ongeacht het feit dat ze zelf uit de regio komt, waarna ze een week later excuses aanbood en ontslag nam na een staat van dienst van 50 jaar.

Werkgevers die haar alsnog banen aanboden werden door de media zwartgemaakt en een studiebeurs voor aspirantjournalisten die naar haar was vernoemd, werd door de Amerikaanse Society of Professional Journalists stopgezet."

Hetzelfde lijkt het geval te zijn met Michael Hastings, die na een heel aantal voor de zittende macht zéér oncomfortabele artikelen schreef en de dag voor zijn dood 'het grootste verhaal van de eeuw' op de hielen zou hebben gezeten, precies zoals de FBI hem daarom zelf ook op de hielen zat.

Of journalisten met enige regelmaat door Westerse landen worden omgelegd is een vrij retorische vraag. Of het bij Hastings ook het geval is wordt gespeculeerd, maar kan vanzelfsprekend nooit met zekerheid vastgesteld worden. De Zimmerman onder de dode journalisten; zeker gezien het politierapport niet mag worden ingezien door journalisten en journalisten die teveel vragen stellen inmiddels zélf worden bedreigd door inlichtingendiensten.

Het was weer een week vol volharding van en arrogante openheid over weer méér NSA-afluisterpraktijken, een week waarin de nieuwste economische cijfers zo mogelijk nóg treuriger waren dan die van vorige maand, waarin zelfs Merkel aangaf dat bidden broodnodig is.

Het was een week waarin de term 'aluhoedje' opnieuw iets meer mainstream werd. Wéér een paar nieuwsberichten waarbij lezers zich achter de oren krabden en dachten 'dat riep die idioot die ik ken jaren geleden al en we lachten hem hartelijk uit.'

Alles afgeluisterd, elke wereldburger; grootschalige bedrijfsspionage; moeilijkheden voor zelfs de Associated Press-directeur om überhaupt nog politici te spreken te krijgen (het AP-telefoonnummer staat immers op de NSA-telefoonlijsten van de politicus in kwestie).

Een Big Brother admits to watching you-week. En een week die ons Helen Thomas ontnam. Daarom nogmaals de speech waaraan Helen meewerkte, de beste speech ooit op een White House Correspondent's Dinner gegeven.

In een YouTube-reactie worden het 'de beste 30 minuten van George W.'s presidentschap', waarin grap na grap op de volgens Helen Thomas 'slechtste president ooit' afgevuurd werd. Harde grappen. Ware grappen. Helen-grappen.